อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 109

ฮูหยินสามกลั้นหายใจ ไม่กล้าทำให้ไหมใจโลหิตตกใจ

ไห่ฉางจวิ้นหยิบกระบอกหยกใบหนึ่งออกมา ใช้ปลายเข็มแทงเบาๆ ไปที่ปลายนิ้วตนเอง จากนั้นหยดเลือดลงไปในกระบอกหยก จากนั้นก็เขย่าๆ หยดของเหลวในขวดลงไปที่คอของฟู่หย่งหนิง

ฟู่หย่งหนิงรู้สึกว่าการกระทำนี้ของนางดูลึกลับเหลือเกิน ในใจเริ่มขนลุก

เขามองไปทางมารดา ถอยไปทางเตียง คิดจะหลบจากไห่ฉางจวิ้น ฮูหยินสามเองก็รีบเตือนเขา "เด็กดี เจ้าอย่าขยับตัว นี่เป็นการรักษาให้เจ้า อีกเดี๋ยวเจ้าก็พูดได้แล้ว"

ไห่ฉางจวิ้นพอเห็นเขาจะหนี ก็เลยกดลงไปที่จุดชีพจรของเขา

ร่างกายฟู่หย่งหนิงขยับไม่ได้ ถลึงตาโต

เห็นเพียงแค่ในขวดนั้นมีตัวอะไรบางอย่างสีทองบินฟิ้วๆ อยู่

ว่ากันว่าไหมใจโลหิต อันที่จริงแล้วก็มีขนาดใหญ่เท่ากับผึ้งตัวหนึ่ง ร่างกายสีทอง ดวงตาสีอำพัน และยังมีปีกที่เหมือนเส้นทองถักทอขึ้นอีกสี่ปีกด้วย!

มันบินออกจาขวด หมุนวันอยู่กลางอากาศ จากนั้นก็ร่อนลงไปบนคอของฟู่หย่งหนิง และบนคอของเขา ของเหลวที่ไห่ฉางจวิ้นหยดไว้เมื่อครู่แข็งตัวขึ้นมาแล้วเล็กน้อย จนดูเหมือนยางลูกท้อหยดหนึ่ง

ฮูหยินสามมองมันกินสิ่งของหยดนั้นจนหมด จากนั้นก็คายใยไหมสีเลือดกลุ่มหนึ่งออกมา ใยไหมนั้นแปะลงไปบนคอของฟู่หย่งหนิง

ใกล้แล้ว มันจะเริ่มรักษาแล้ว!

หัวใจฮูหยินสามล้นขึ้นมาถึงคอหอย

และตอนนี้ฟู่จาวหนิงเพิ่งแวบออกมาจากในห้องเภสัช ในมือถือยาน้ำที่เพิ่งสกัดเสร็จขวดหนึ่งออกมา

นางจะไปหาคนข้างตัวฮูหยินสาม จะไปถามพวกของฮูหยินสามว่ากำลังวางแผนอะไร ทำไมถึงสามารถขายบ้านทิ้งได้

นางเบี่ยงหลบพวกคนใช้ มาถึงในเรือนฮูหยินสาม ก็ได้ยินว่ามีสาวใช้กำลังยกน้ำชาออกมา

"แม่นางไห่ถ้ารักษาคุณชายหกไม่ได้ ฮูหยินสามก็คงต้องเรียกหมอเทวดาหลี่มาแล้ว"

"ข้ารู้สึกว่าฮูหยินสามน่าจะไปเรือนหลังเล่นงานคุณหนูใหญ่จนตายเสียก่อน"

"ผู้เฒ่าสามใกล้จะกลับมาแล้ว หลังเขากลับมาคงไม่ปล่อยคุณหนูใหญ่ไปแน่"

สาวใช้ที่ใบหน้าดูฉลาดคนนั้นจู่ๆ ก็กดเสียงลงต่ำ เอ่ยกับสาวใช้อีกคนว่า "เจ้าน่ะไม่รู้ ว่าข้างกายผู้เฒ่าสามคนคนอยู่คนหนึ่ง จ้องคุณหนูใหญ่ไว้ตั้งนานแล้ว ครั้งที่แล้วข้าได้ยินผู้เฒ่าสามบอกกับเขา ว่าถ้าเรื่องนี้จัดการเสร็จ เขาจะส่งคุณหนูใหญ่ให้เขา"

ฟู่จาวหนิงหลบตัวหลังต้นไม้ พอได้ยินที่พวกนางคุยกัน แววตาก็เย็นวาบลงมา

"หา?" สาวใช้อีกคนอุทานตกใจ "แต่คุณหนูใหญ่ไม่ใช่ว่าออกเรือนไปแล้วหรือ?"

"ออกเรือนก็ส่วนออกเรือนสิ คนใช้คนนั้นไม่ได้คิดจะแต่งกับคุณหนูใหญ่เสียหน่อย ผู้เฒ่าสามเองก็ไม่กล้าส่งหลานสาวตนเองให้ไปแต่งงานกับคนใช้คนหนึ่งหรอก ดังนั้น ก็คิดจะเกลี้ยกล่อมคุณหนูใหญ่ให้กลับมาก่อน แล้วให้นางได้เจอกับเรื่องดีดี"

สองสาวใช้หน้าแดงเขินกันขึ้นมา แต่ก็ยังหัวเราะขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์

ฟู่จาวหนิงคงคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตนเองจะมาได้ยินเรื่องนี้โดยที่ไม่ตั้งใจ ดูท่า เจ้าพวกนี้ที่บ้านตระกูลฟู่เลี้ยงเอาไว้ไม่มีดีเลยสักตัว

นางสีหน้าเย็นชา ติดตามสองสาวใช้ไป จนมาถึงเรือนของฟู่หย่งหนิง

นางคิดจะรอจนผู้เฒ่าสามกลับมา แล้วจะดูว่าเขาทำอะไรนางได้!

ฟู่จาวหนิงหลบอยู่ใต้หน้าต่างบานหนึ่งของห้องฟู่หย่งหนิง พอเพิ่งจะย่อตัว ก็ก้มหน้าลงเห็นว่าบนนิ้วของตนเองมีแผลที่เลือดกำลังไหลซิบอยู่แผลหนึ่ง

นี่เกิดขึ้นจากที่นางไม่ทันระวังเมื่อครู่จนโดนบาดเข้า แต่ว่าคุณสมบัติร่างกายนางก็แสนจะพิเศษ บาดแผลต่างๆ ผสานเร็วกว่าคนปกติมาโดยตลอด แผลเล็กตื้นๆ แค่นี้หนึ่งชั่วยามก็สมานกันดีแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่สนใจ

และตอนที่นางย่อตัวลง ไหมใจโลหิตที่กำลังจะนำใยแทงเข้าไปในผิวหนังของฟู่หย่งหนิงก็ชะงักนิ่งลง ปีกเองก็หุบลงมา หันหัวหมุนไปหมุนมา

"นักบุญหญิง มันทำไมถึงไม่ขยับแล้วล่ะ? มันกำลังทำอะไรหรือ?"

ฮูหยินสามถามเสี่ยวแผ่วขึ้นอย่างร้อนรน

ไห่ฉางจวิ้นเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนที่นางกำลังจะเตรียมหยดเลือดลงไปอีกหยด จู่ๆ ไหมใจโลหิตกลับเก็บใยของมันเข้ามา สยายปีกออกแล้วบินตรงไปที่หน้าต่าง

"อ๊า ไหมใจโลหิตบินไปแล้ว!" ฮูหยินสามร้องเสียงหลงขึ้นมา