อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1100

นางอยากจะทดลองบอกที่มาของตนเองอีกสักครั้ง แต่พอคิดถึงว่าเซียวหลันยวนยังรออยู่ด้านนอก ก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป

คนก็พากลับมาแล้ว หากมีปัญหาอะไร นางยังสามารถทำให้เซียวหลันยวนเห็นต่อหน้าได้เลย

"คุณ..."

เสิ่นเชี่ยวเองก็ตื่นขึ้นแล้ว

พอนางตื่น ฟู่จิ้นเชินก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที ประคองนางลุกขึ้นมา ถามนางเสียงแผ่วเบา "ฮูหยิน ข้าอยู่ที่นี่ เจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?"

"ข้าไม่เป็นไร แต่คุณปวดหัวไหม?" เสิ่นเชี่ยวเงยหน้ามองหัวของเขา ถามขึ้นอย่างกังวล

"หัวไม่ปวด..."

ยังไม่ทันพูดจบ ฟู่จิ้นเชินก็ตกตะลึง

เขามองฟู่จาวหนิงด้วยสัญชาตญาณ

ก่อนหน้านี้เขาจำได้ว่าถ้าตนเองสลบไป หลังจากตื่นขึ้นมาจะปวดหัวมาก อย่างน้อยต้องทรมานไปหลายวัน

แต่ว่าตอนนี้ไม่เจ็บปวดแล้ว!

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกไม่อยากเชื่อ

"เมื่อครู่ข้าฝังเข็มให้พวกท่าน ให้เส้นเลือดบริเวณหัวไหลได้สะดวกขึ้น" ฟู่จาวหนิงอธิบายมาคำหนึ่ง

เสิ่นเชี่ยวเองก็มองไปทางนาง

นางตกตะลึง แข็งทื่อไปทั้งตัวแล้ว

ฟู่จาวหนิงพอเห็นสภาพนางก็รู้ว่านางจำได้ อย่างน้อยก็จำคำพูดที่พูดถึงที่มาของตนเองได้

"ท่านแม่!"

เสิ่นเชี่ยวลงจากเตียง วิ่งเข้ามาหานาง

"ฮูหยินช้าหน่อย" ฟู่จิ้นเชินตะโกนขึ้นอย่างเป็นห่วง

เสิ่นเชี่ยวจับแขนฟู่จาวหนิงไว้ มองนางอย่างอ้อนวอน กดเสียงลงต่ำ "แม่นาง ขอแม่นางโปรดอย่าบอกว่าชื่ออะไรมาจากที่ไหนได้ไหม? อย่าเพิ่งพูด อย่าเพิ่งพูด"