อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1101

เสียงร้องไห้ของเสิ่นเชี่ยว ดังลอดออกมาเข้าหูชายหนุ่มเหล่านั้นที่ศาลาด้านนอก

เสิ่นเสวียนขมวดคิ้ว ลุกขึ้นเดินตรงมา

พอเขาลุกขึ้น คนอื่นเองก็ลุกตาม

"ข้าไปดูหน่อย"

เสิ่นเสวียนเพิ่งยกเท้า เซียวหลันยวนเองก็ตามขึ้นมา

ชิ่งอวิ๋นเซียวพอเตรียมจะขับ ผู้อาวุโสจี้ก็ดึงเขาไว้ "ไอ๊หยาเสี่ยวชิ่ง เด็กอย่างเจ้าช้าก่อน มีเรื่องอะไรให้พวกเขาไปแก้ไขกันก่อนเถอะ"

ยังไม่รู้ว่าเป็นใครหรือเรื่องอะไร พวกเขาอย่าเพิ่งไปยุ่งดีกว่า

ชิ่งอวิ๋นเซียวทำได้แค่นั่งลงใหม่พร้อมกับเขา

"ผู้อาวุโสจี้ ข้างเป็นห่วงอ๋องเจวี้ยนกับพระชายา พวกเขาจะหย่ากันไม่ได้นะ"

"เจ้าเอาแต่คิดว่าพวกเขานะหย่ากันทำไม?" ผู้อาวุโสจี้ส่ายหัว "แม้ว่าครั้งนี้ข้าจะรู้สึกว่าเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนทำไม่ค่อยถูก แต่ในใจศิษย์ข้าก็มีน้ำหนักของตัวเองอยู่ นางเองก็ไม่ใช่พวกที่ง้อง่ายด้วย ดังนั้น ถ้านางบอกว่าให้อภัยแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีเรื่องใหญ่แล้วล่ะ"

สามีภรรยาทะเลาะกันมันก็เรื่องปกติ จะมาพูดหย่าร้างกันง่ายๆ ได้อย่างไร ไม่มีหรอก

"มันก็จริง" ชิ่งอวิ๋นเซียวพยักหน้า

ทางนั้น ฟู่จาวหนิงมองเสิ่นเชี่ยวที่ร้องไห้เป็นวักเวร ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบอย่างไรดี นางเองก็ปลอบคนไม่เป็น

พวกเขารู้จักนางอยู่ชัดๆ นางเองก็ยังไม่ได้พูดอะไรด้วย แล้วทำไมจึงร้องไห้เสียขนาดนี้กัน?

นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสิ่นเชี่ยวร้องไห้ทำไม แล้วจะปลอบอย่างไรล่ะนั่น?

"ฮูหยิน เจ้าไม่สบายตรงไหนไหม?" ฟู่จิ้นเชินถามขึ้นด้วยสีหน้าร้อนรน ดึงมือของนางแล้วจับชีพจร

ฟู่จาวหนิงเห็นท่าทางของเขา น่าจะไม่ใช่หมอปลอม แต่มีวิชาแพทย์อยู่นิดหน่อยจริงๆ เพราะท่าทางจับชีพจรของเขาดูเชี่ยวชาญเป็นธรรมชาติ มองออกว่าปกติคงทำอยู่บ่อยๆ

ก่อนหน้านี้ไม่ได้ได้ยินมาก่อนเลยว่าฟู่จิ้นเชินรู้วิชาแพทย์

เป็นเขาที่ปิดบังคนอื่นไว้ หรือว่าหลังจากออกจากเมืองหลวงแคว้นเจาแล้วไปศึกษามาช่วงหลายปีนี้กันนะ?

เสิ่นเสวียนกับเซียวหลันยวนตอนนี้เข้ามาแล้ว