อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1114

คนที่อายุมากกว่าองค์หญิงใหญ่ของพวกนางเกือบสิบปี กลับมาออดอ้อนองค์หญิงใหญ่เนี่ยนะ?

หน้าไม่อายเสียจริง!

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นดึงมือของตนเองออกมา พูดกับพระชายาองค์ชายสองอย่างจนใจ "ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ หลักๆ คือข้าไม่ชินที่จะนอนร่วมเตียงกับผู้อื่น ถ้าหากข้างกายมีคน ข้าจะนอนไม่หลับ"

"เป็นไปได้อย่างไรกัน?"

พระชายาองค์ชายสองไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย นางมองไปทางองค์ชายสอง "นายท่าน ท่านพูดกับเสด็จอาหน่อยสิว่าข้านอนแล้วว่าง่ายไหม? แค่ขอที่นิดเดียวเท่านั้น ไม่ดิ้นไม่ขยับเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ละเมอไม่กัดฟันด้วย และไม่มีทางกรนอีกต่างหาก ไม่ส่งผลกระทบอะไรเลยนะ"

องค์ชายสองพยักหน้า "เสด็จอา เรื่องนี้จริง ท่านจะรู้สึกว่าข้างๆ ไม่มีคนอยู่เลย"

"จะอย่างไรก็ต้องรู้ ตั้งแต่เล็กจนโตข้าชินกับการนอนคนเดียว ขนาดเฉินเซียงกับอิ๋นสั่วพวกนางจะคุ้มกันอยู่ในห้องข้ายังไม่ยอมเลย"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองไปทางสาวใช้วังทั้งสองคน

พวกนางรีบพยักหน้ายืนยันคำพูดของนาง

"เสด็จอา เช่นนั้นข้านอนบนเตียงข้างๆ ก็ได้ ไม่นอนเตียงเดียวกับท่านอย่างนี้ได้ไหม?" พระชายาองค์ชายสองไม่เชื่อคำพูดนางจริงๆ แต่ก็จำใจต้องถอยมาก้าวหนึ่ง

"ถ้าท่านจะอยู่ในห้องข้างๆ ยังพอได้"

นี่คือส่วนที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพอจะถอยมาให้ได้มากที่สุดแล้ว

"ห้องข้างๆ แล้วจะมีประโยชน์อันใดกัน? ข้าแค่อยากอยู่ใกล้ท่านหน่อยแค่นั้นเอง" พระชายาองค์ชายสองเอ่ยขึ้น "ท่านลองคิดดู เด็กคนนี้เดิมทีก็ยังอยู่ในท้องข้า ยังตัดขาดจากภายนอกด้วยหนังท้องอยู่เลย จึงต้องอยู่ใกล้ท่านหน่อยเพื่อรับโชคพรจากท่าน"

"อยู่ในห้องเดียวกันข้าก็ทำให้ไม่ได้ พวกท่านลืมแล้วหรือ? ข้าไปเฝ้าที่สุสานจักรพรรดิมาถึงสิบสองปี ที่นั่นเงียบสงบมาก มันสงัดจนเหมือนว่าบนโลกไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ดังนั้นข้าจึงชินกับความเงียบสงัดนี้ วังจักรพรรดิพอถึงตอนกลางคืน บางครั้งก็ยังมีเสียงอยู่นิดหน่อย แล้วถ้าในห้องยังมีคนอีก ต่อให้แค่หายใจ ข้าก็นอนไม่หลับแล้ว"

"องค์หญิงใหญ่ไม่ยอมปกป้องลูกของข้าเช่นนั้นหรือ?"

พระชายาองค์ชายสองหน้าขรึมลงมา