อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1116

เซียงเฉินกับอิ๋นสั่วมองก็ล้วนมองไปทางซือถูไป๋

ถูกพวกนางมองเช่นนี้ ทั้งสามใบหน้าลวนกำลังคาดหวังสีหน้าตอบรับของเขา ซือถูไป๋จึงทนไม่ไหวขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง พยักหน้าให้

รอจนตอนที่เขาตั้งตัวกลับมาได้ เขาก็ตอบรับไปเรียบร้อยแล้ว

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหัวเราะขึ้นมาอย่างดีอกดีใจ

"เช่นนั้นพวกเราก็ต่างคนต่างพยายามกันนะ ต่อให้ผลลัพธ์ไม่สำเร็จ แต่พวกเราก็ทำเต็มที่เพื่อคนที่ชอบแล้ว หลังจากนี้ถ้าหากพวกเรามาอยู่ด้วยกัน จะต้องปฏิบัติต่อกันดั่งแขกคนสำคัญได้แน่"

และสามารถอยู่ร่วมกันไปจนแก่เฒ่าได้แน่

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหน้าแดงมองเขา "เรื่องที่พวกเราหารือกันนี่ ถ้าพูดออกไปต้องถูกคนหัวเราะเยาะแน่ ดังนั้น ขอให้คุณชายซือถูเก็บเป็นความลับด้วย ห้ามแพร่งพรายออกไปแม้แต่คำเดียว"

"...แน่นอน"

ซือถูไป๋ตอนนี้งงงันหน่อยๆ

อันที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่าตนเองทำไมจึงตอบรับไป

"เ่นนั้นเรื่องที่คุณชายซือถูเข้ามาให้ข้าช่วย ข้าจะให้คนไปจัดการให้ คุณชายซือถูโปรดวางใจ"

ออกมาจากในวัง ซือถูไป๋ถูกลมเย็นพัดใส่ จึงได้สติขึ้นมาในพริบตา

เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเสียแล้ว

"ทำไมข้าจึงไปรับปากองค์หญิงใหญ่กัน?"

ในของเขาไม่ได้อยู่บนตัวองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเสียด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่นั้น เขาก็ไม่อยากจะเป็นราชบุตรเขยด้วย

เป็นราชบุตรเขยมันยากกว่าเป็นสามีของหญิงสาวทั่วไปหลายเท่า

ตอนนี้เขาเหลือแค่การพยายามได้ใจฟู่จาวหนิงมาเพียงทางเดียวแล้ว ขอแค่เขาสามารถแต่งงานกับฟู่จาวหนิงได้ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ไม่ต้องมาแต่งกับเขาแล้ว

เขาเชื่อว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเป็นคนรักษาคำพูด