อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1117

"ดังนั้น โชคของท่านจึงไม่เลวเลย เพราะแย่งมาได้ก่อนก้าวหนึ่ง ได้รับเอ็นมังกรหยกมาก่อน"

เสิ่นเสวียนรู้สึกว่าเรื่องนี้ดูลึกลับหน่อยๆ

ฟู่จาวหนิงถ้าช้าไปก้าวหนึ่ง ถ้าซือถูไป๋ได้เอ็นมังกรหยกไป ถึงตอนนั้นถ้าหากซือถูไป๋เสนอเงื่อนไขอะไรที่เกี่ยวกับตัวนางมา นางจะตอบรับก็ไม่ได้ จะไม่ตอบรับก็ไม่ได้อีก

"ก็ไม่ถูกนัก น่าจะเพราะจาวหนิงดวงดี นางมีโชคมาตลอดแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว"

เรื่องราวมักจะไม่ค่อยพัฒนาไปทิศทางที่นางต้องลำบาก

"ท่านลุงพูดถูกต้อง หนิงหนิงเป็นคนที่มีโชคคนหนึ่งจริงๆ"

จุดนี้ เซียวหลันยวนเองก็ยังยอมรับ

ฟู่จาวหนิงที่มีโชคกำลังตรวจฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวอย่างละเอียด เหนื่อยจนแทบรากเลือด

ผลลัพธ์ที่ออกมาตอนท้าย นางดูอยู่นาน ค้นคว้าอยู่นาน

เสิ่นเชี่ยวตื่นไวกว่าฟู่จิ้นเชินเล็กน้อย

หลังจากตื่นมานางก็เห็นฟู่จาวหนิงนั่งอยู่ข้างๆ พลิกกระดาษที่ดูประหลาดหน่อยๆ เหมือนกำลังอ่านอะไร

ด้านนอกแสงตะวันส่องลอดเข้ามา ส่วนหนึ่งกระทบลงบนหน้านางพอดี เปล่งประกายสีส้มออกมาชั้นหนึ่ง ทำให้ใบหน้าด้านข้างของนางดูเหมือนเคลือบทองไว้ งดงามอย่างมาก

เสิ่นเชี่ยวมองไปมองมา รู้สึกว่าตนเองเคลิ้มไปหน่อยๆ ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาพักหนึ่ง แต่มองนางอยู่เช่นนี้

จนฟู่จาวหนิงเงยหน้ามองเข้ามา สบเข้ากับสายตาของนางพอดี

"ตื่นแล้วหรือ?"

นางจัดการเก็บของใส่ไปในกล่องยาที่อยู่ข้างๆ ตนเอง

รายงานการตรวจสอบเลห่านี้ให้คนอื่นเห็นไม่ได้ พวกสัญลักษณ์ด้านาบนสำหรับคนอื่นแล้วคงดูแปลกประหลาดมาก

นางลุกขึ้นยืน เดินเข้ามา

"ตอนนี้มีตรงไหนที่ไม่สบายไหม?" นางถาม

เสิ่นเชี่ยวมองนางเดินเข้ามา กระพริบตาปริบๆ ยื่นมือมาลูบใบหน้าตนเอง ถามนางเสียงแผ่วเบา "แม่นางจาวหนิง ข้ารู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกคุ้นเคยกับท่านแล้ว น่าจะเพราะท่านหน้าตาคล้ายๆ ข้ากับสามีกระมัง"