อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1118

ต้องให้พวกเขามาฟังเสิ่นเชี่ยวพูดด้วย

เซียวหลันยวนกับเสิ่นเสวียนรีบขเ้ามา แต่กลัวว่าหลังจากเห็นพวกเขาเสิ่นเชี่ยวจะไม่พูดต่อ พวกเขาจึงยืนฟังอยู่ด้านนอกหน้าต่าง

"วิธีอะไรหรือ?"

"หมอคนนั้นบอกว่า ขอแค่ให้สามีลืมเรื่องในอดีตไป เขาก็จะไม่เจ็บปวดแล้ว ไม่เช่นนั้น ทุกครั้งที่สามีต้องมาปวดหัวแทบแตก เขาจะยืนหยัดไม่ไหวอีกต่อไป"

"แล้วใช้วิธีไหน จึงสามารถทำให้เขาลืมเรื่องเก่าไปหรือ?"

"นั่นเป็นหมอผีคนหนึ่ง" เสิ่นเชี่ยวบอก "วิธีของเขา คือให้สามีกินยาลงไป แล้วยังฝังเข็มให้เขา แต่เข็มของเขากับเข็มของท่านไม่เหมือนกัน ข้าเองก็บอกไม่ถูก ถึงอย่างไรตอนนั้นก็รักษาไปเดือนเต็มๆ หลังจากสามีออกมาก็ลืมไปแล้วจริงๆ แต่คำว่าสกุลฟู่นี่ก็ราวกับเป็นสายฟ้าฟาด ถ้าเอ่ยขึ้นมากับเขาก็จะระเบิดขึ้นทันที จนทำให้เขาอาการกำเริบ"

ฟู่จาวหนิงฟังถึงจุดนี้แล้วก็รู้สึกดูน่าขันหน่อยๆ

"แล้วเขาลืมไปเช่นนี้ ไม่คิดถึงที่บ้านบ้างหรือว่ายังมีญาติหรือไม่ อย่างเช่นพ่อของเขาหรือลูกสาวที่ยังเล็กแบบนี้? ลืมพวกเขาไปจนหมด คิดคิดจะทอดทิ้งพวกเขาหรือ?"

"ไม่ใช่!"

เสิ่นเชี่ยวรีบอธิบาย "ไม่ใช่เช่นนั้น เพราะมีคนบอกว่า พวกเราถ้ายังกล้ากลับไปที่บ้าน จะมีการหลั่งเลือดในบ้านสกุลฟู่ คนทั้งหมดจะต้องตาย! พวกเขาบอกว่า ที่บ้านตระกูลฟู่มีคนที่พวกเขาส่งไปแล้ว..."

ฟู่จาวหนิงฟังถึงจุดนี้ก็งงงันไป

เสิ่นเสวียนกับเซียวหลันยวนที่นอกหน้าต่างก็สบตากันผาดหนึ่ง

"ใครกัน?"

เสิ่นเชี่ยวกุมหัว ส่ายหัว สีหน้าดูทรมาน

"ข้าจำไม่ได้ว่าเป็นใคร แต่จดจำเรื่องนี้ได้"

"ดังนั้น ที่พวกท่านไม่กลับเมืองหลวง คิดจะลืมคนในครอบครัว ก็เพราะคิดถึงชีวิตของพวกเขาเช่นนั้นหรือ?"

ต่อให้กลับไปไม่ได้ แต่ก็ยังยอมที่จะลืมหรือ?

ถ้าลืมไป ก็เท่ากับไม่เคยมีตัวตน ในโลกของพวกเขาเท่ากับไม่มีครอบครัวเหล่านี้อยู่หรือ นี่มันแตกต่างอะไรกับการทอดทิ้ง

"ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น..." เสิ่นเชี่ยวกุมหัวอีกครั้ง นางรู้สึกว่าหัวขอตนเองก็ปวดขึ้นมาแล้ว "เป็นเพราะข้าทำเรื่องผิดเอาไว้ ข้าจำได้ว่าข้าทำเรื่องผิดเอาไว้ สามีทำเพื่อตัวข้า..."