อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1119

ฟู่จาวหนิงไฟโกรธลุกขึ้นมาบนหัวแล้ว คุมไม่อยู่ขึ้นมาหน่อยๆ

เสียงของนางสูงขึ้น

"ท่านรู้อยู่แล้วว่าอ๋องเจวี้ยนยังเป็นเด็กทารกที่เล็กมาก ท่านไม่อยากจะสังหารเขา แล้วทำไมพอคนอื่นบอกว่าอ๋องเจวี้ยนห้ามมีชีวิตอยู่ ท่านจึงยังไปวางยาพิษอีก?"

เสิ่นเชี่ยวดวงตาแดงรื้น

"ข้าไม่ได้ไปวางยาพิษ ข้าปฏิเสธนางแล้ว แต่นางก็หมุนตัวเดินไปทันที นางบอกว่า ถ้าข้าไม่ทำเรื่องนี้ นางจะให้สามีเป็นคนทำ แล้วยังบอกอีกว่าพิษเตรียมไว้เรียบร้อย พร้อมชี้ไปยังห้องที่อ๋องเจวี้ยนอยู่ให้ข้ารู้ แล้วนางก็เดินออกไป"

"แล้วท่านล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงใจแขวนขึ้นมาแล้ว

นางสัมผัสได้ ตอนนี้สมองเสิ่นเชี่ยวแม้จะยังสับสน แต่ถ้ารีบถามต่อ นางจะจดจำบางอย่างขึ้นมาได้ครั้งคราว บางทีภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ สิ่งที่นางพูดอาจจะเป็นเรื่องจริงไปหลายส่วน

"ข้าหรือ? ข้าตอนนั้นคิดแต่ว่าจะให้สามีไปฟังนางไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไม ข้าก็ตรงไปยังห้องที่นางชี้ เข้าไปในตำหนัก เข้าไปยังห้องนั้น ต่อมาข้าก็จำอะไรไม่ได้แล้ว สมองข้าขาวโพลนไปหมด แล้วยังมึนหัวอีกด้วย จนตอนที่ข้าตื่นมา ก็มีคนมากมายกำลังล้อมข้าอยู่ ในมือข้ามีชามอยู่ใบหนึ่ง..."

เสิ่นเชี่ยวปิดหน้าร้องไห้ขึ้นมา

"พวกเขาบอกว่าข้าวางยาพิษใส่อ๋องเจวี้ยน! ข้าจะไม่ได้เลย แต่ข้าเองก็เดินไปที่นั่นจริง ในมือข้าตอนนั้นถือชามนั่นอยู่จริงๆ ในชามยังมียาพิษอยู่อีกหน่อยด้วย..."

เสิ่นเชี่ยวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

"ข้าเองก็จำไม่ได้ ข้าเองก็ไม่กล้ายืนยันว่าใช่ตัวข้าหรือไม่ เพระาสามีเคยบอกว่า บางครั้งข้าก็มีพฤติกรรมเช่นนี้ จู่ๆ ข้าก็ทำเรื่องอะไรบางอย่าง แต่ผ่านไปตนเองก็จำไม่ได้แล้ว! อย่างเช่นข้าชอบรู้สึกว่าข้ายังมีบ้านอีกหลังหนึ่ง บางครั้งข้าจะออกจากเมืองหลวงไปเอง คิดจะกลับบ้าน แต่เดินไปเดินมาก็ลืมไปแล้ว..."

เสิ่นเสวียนฟังถึงจุดนี้ก็สั่นสะท้านขึ้นเช่นกัน