อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1120

"แล้วพวกท่านทำไมถึงต้องออกจากเมืองหลวงล่ะ?" ในห้อง ฟู่จาวหนิงยังถามต่อ

"ในวังมีคนจะสังหารพวกเรา พวกเราถ้าไม่หนี คืนนั้นคงตายอยู่ในคุกไปแล้ว สามีบอกว่าพวกเราถ้าต้องตายไปแบบนี้ แล้วไม่มีวันไหนที่ได้สืบค้นจนเจอความจริง คนที่บ้านก็จะต้องมารับภาระการตราหน้านี้ไปตลอด"

"พวกท่านไม่ใช่ว่าจำคนในครอบครัวไม่ได้แล้วหรือ?"

"สามีข้าที่จำไม่ได้ ส่วนข้า ข้ายังจำได้ ข้าจำได้ ในบ้านมีคนอยู่มากมาย ท่านพ่อตาเองก็เป็นคนดีมาก แล้วก็ แล้วก็..."

ฟู่จาวหนิงกำลังกลั้นหายใจรอคำพูดต่อไปของนาง ถ้าพูดต่อไปจะนึกออกไหมว่ายังมีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง?

ผลคือนางเห็นเสิ่นเชี่ยวบอกว่าแล้วก็อยู่นานสองนาน แต่ก็งงงันไม่พูดต่อ กลับก้มหน้าลงต่ำเสียด้วยซ้ำไป

"ไม่ใช่สิ ข้าต้องลืมอะไรไปแน่ๆ สำคัญมากๆ ด้วย ทำไมข้าจึงคิดไม่ออกกัน!"

นางเกือบจะพังทลายอยู่แล้ว

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตัวเองก็ใกล้พังทลายเหมือนกัน สามีภรรยาคู่นี้เป็นอะไรไป! ความทรงจำในสมองถึงได้เหมือนถูกแทงจนกลวงเป็นตะกร้า!

"พวกเขาจำจาวหนิงไม่ได้" เสิ่นเสวียนถอนหายใจขึ้นมาอีก

"ที่ควรจำดันไม่จำ" เซียวหลันยวนเองก็กัดฟัน

โชคดีที่จาวหนิงมีใจแข็งแกร่ง ไม่ใช่เด็กที่อ่อนแอขนาดนั้น ไม่เช่นนั้นคงจะเสียใจจนตายไปแล้ว

"แล้วพวกท่านหนีออกจากเมืองหลวงได้อย่างไร? มีคนช่วยพวกท่านหรือ?" ฟู่จาวหนิงถามต่อ

"สามีข้าเก่งกาจมาก เขาจำการป้องกันของทั้งเมืองได้ แล้วยังจำเวลาเปลี่ยนกะของทหารลาดตระเวณในคุกได้ด้วย เขาก่อนหน้านี้ช่วยเหลือผู้คุมไปหลายคน ทั้งทิ้งถังอาจม ส่งเนื้อ พวกเขาจึงมาช่วยเหลือ กำแพงเมืองแคว้นเจามีรูเล็กๆ อยู่รูหนึ่ง ตอนนั้นยังไม่ได้ซ่อมแซม มีคนในที่ว่าการคอยเฝ้าไว้ แต่ก็แอบหาโอกาสดอดเข้าไปได้ พวกเราหนีออกมาจากตรงนั้น"