อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1131

ค่ำวันนี้ ทั้งหมดเตรียมเอาไว้เรียบร้อย

ฟู่จาวหนิงต้มยาไว้เรียบร้อย สกัดยาลูกกลอนไว้แล้ว ใช้กินและอาบภายนอก จัดการขจัดพิษที่คงค้างให้กับเซียวหลันยวน

ชิงอีหลานหรงคอยคุ้มกันอยู่ภายนอก ทั้งตื่นเต้นและตึงเครียด

ครั้งนี้ถ้าสามารถขจัดพิษคงค้างในตัวท่านอ๋องได้ เช่นนั้นหลังจากนี้ถ้าเจอกับศัตรูแข็งแกร่ง ท่านอ๋องก็สามารถเข้าต่อสู้ได้อย่างสุดกำลัง ไม่จำเป็นต้องมาคอยแบกภาระแล้วยังต้องกังวลว่าพิษจะกำเริบอยู่ตลอดเวลาอีก

ยิ่งไปกว่านั้น หลายปีนี้กำลังภายในของท่านอ๋องเองก็ต้องมาทรมานเพราะร่างกายพังๆ นี้อีก

ครั้งที่แล้วหลังจากแก้พิษไปกำลังภายในของเขาก็ทะลวงขั้น ตอนนี้พวกเขาอันที่จริงก็ล้วนคาดหวัง อยากให้ครั้งนี้ถอนพิษได้อย่างหมดจดจริง กำลังภายในของท่านอ๋องจะทะลวงขั้นไปได้มากขึ้นหรือไม่

ถึงอย่างไร องค์จักรพรรดิเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วในตอนนี้ ใครจะรู้ว่าตอนไหนจะลงมือกับท่านอ๋อง

ถ้าวรยุทธ์ของท่านอ๋องสูงขึ้นอีกหน่อย พวกเขาก็จะยิ่งวางใจ

ฟู่จาวหนิงหยิบยา ใส่ยาลูกกลอนลงไปในยาน้ำกับน้ำยาที่ใช้อาบ

"อีกเดี๋ยวท่านก็ลงไปแช่เสีย แล้วข้าจะใช้ยาน้ำมาล้างแผลเป็นพิษบนหน้าท่านเสียหน่อย บวกกับยาที่ท่านดื่มลงไปสองวันนี้พรุ่งนี้บนหน้าก็น่าจะเห็นผลลัพธ์แล้ว"

เซียวหลันยวนถอนใจ "ได้"

เขาตอนนี้เองก็คิดจนเข้าใจแล้ว ไม่ว่าแผลเป็นบนใบหน้าจะเป็นอย่างไร เขาก็จะไม่ปล่อยมือฟู่จาวหนิงไป

เมื่อทำให้นางต้องอดสู ชีวิตนี้เขาก็จะชดเชยให้นางในด้านอื่นๆ ดีกับนางให้มากขึ้น

"ยังมีภาระอยู่ในใจอีกใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงเห็นสีหน้าเขาแล้วรู้สึกขันๆ "ข้าทำไมถึงรู้สึกว่าท่านทำท่าเหมือนไม่ยี่หระต่อความตายใดๆ แบบนี้?"

"ที่ต้องให้เจ้ามามองหน้าข้าใกล้ๆ เช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องมาลงมือล้างให้เองอีก ทำให้ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้า"

"ความคิดท่านแบบนี้ประหลาดจริงๆ ท่านแค่มองข้าเป็นหมอก็พอแล้ว"

"มีหมอที่ไหนหน้าตางดงามขนาดนี้บ้าง จะว่าไป เจ้าเองก็เป็นภรรยาข้า แล้วจะมองเป็นหมอได้อย่างไรกัน"

"พูดแค่นี้เอง ทำไมต้องจริงจังนัก? กินยาลงไปเลย"