อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1130

"ข้าจะพยายามรักษาพวกท่านให้สุดกำลัง แต่ว่าตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของพวกท่านก็คือต้องพักผ่อนให้ดีกินให้เพียงพอ เพราะสุขภาพของพวกท่านย่ำแย่มาก"

ยิ่งไปกว่นั้นนางก่อนหน้านี้ยังเจาะเลือดออกมาตรวจสอบอีกตั้งหลายหลอด สองวันนี้ต้องให้พวกเขาพักผ่อนเพื่อฟื้นตัวให้ดี

"ได้ พวกเราจะฟังท่าน"

"จริงด้วย" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นมาอีก "สถานที่ที่พวกท่านพบเอ็นมังกรหยกนั่นอยู่ที่ไหนหรือ? มีคนอื่นพบสถานที่นั้นไหม?"

ฟู่จิ้นเชินส่ายหัว "น่าจะยังไม่มีคนอื่นพบเข้า ข้าตอนนั้นก็ไปเจอเข้าโดยไม่เจตนา ตอนนั้นพวกเราเข้าไปในเขาอวี้เหิง เขาอวี้เหิงมีถนนผ่านไปที่นั่น แค่ไกลหน่อย ถนนเองก็มีต้นไม้ใบหญ้าบดบังไว้"

เป็นตงฉิงจริงๆ ด้วย!

เพราะตงฉิงน่าจะอยู่ในทิศที่ผ่านเขาอวี้เหิงไป

"ถึตอนนั้นให้ท่านนำทางไป ท่านจะยังจำเส้นทางได้ไหม?"

"น่าจะยังจำได้กระมัง ให้ไปถึงที่นั่นก่อน เดินไปด้วยคิดไปด้วยน่าจะคิดออกอยู่"

ฟู่จิ้นเชินก็ยังไม่ค่อยจะมั่นใจต่อตนเองเท่าไร

ฟู่จาวหนิงกลับมาถึงห้องตนเอง เสิ่นเสวียนกับเซียวหลันยวนกำลังดื่มชาสนทนากัน

"ถามเรียบร้อยแล้วหรือ?"

"ถามเรียบร้อยแล้ว วัตถุดิบยาเป็นเขาที่จัดเตรียม"

"เช่นนั้นก็เก่งกาจมากเลย" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้นเรียบๆ คำหนึ่ง ในใจเขายังมีความซับซ้อนอยู่ไม่มากก็น้อยต่อน้องเขยตนเอง หรือจะเป็นน้องเขยที่ยังไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาคนนี้

แต่ยังดีที่มองออกว่าฟู่จิ้นเชินรักและปกป้องเสิ่นเชี่ยวอย่างมากอยู่ เขาเองก็วางใจไปกว่าครึ่งแล้ว

ส่วนสุขภาพของเสิ่นเชี่ยวเป็นอย่างไร ยังต้องรอจาวหนิงตรวจสอบแล้วค่อยว่ากัน

"พวกเขาบอกแล้วว่าเอ็นมังกรหยกได้มาจากที่ไหน เขาได้มาจากเมืองที่ถูกดินกลบฝังแห่งหนึ่ง เห็นบอกว่าที่นั่นไม่มีคนอยู่เลย สิ่งมีชีวิตที่สามารถขุดหลุมกับถ้ำได้ ก็ล้วนสามารถมุดออกมาสูดอากาศได้เช่นกัน"

เซียวหลันยวนเงยตามองนางทันที