อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1140

"เจ้าๆๆ! เสิ่นเสวียน! เจ้าพาใครมากันนี่ นางๆๆ กล้าสาปแช่งข้า!" ท่านอารองเสิ่นโมโหจนหน้ากลายเป็นสีตับหมูไปแล้ว ชี้มาทางฟู่จาวหนิง กระทั่งมือยังสั่นเทา

"ท่านอารอง ท่านพูดอะไรกัน? จาวหนิงไม่ใช่คนแบบนั้นเสียหน่อย นางเป็นคนที่ว่าง่ายรู้เรื่องมาโดยตลอด"เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้น

"เจ้าไม่ได้ยินหรือ?"

"ไม่นี่ ข้าได้ยินแต่นางบอกว่าจะแบ่งโอกาสครึ่งหนึ่งให้กับลูกพี่ลูกน้องสองคน ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ถ้าจาวหนิงไปที่จวนผิงเหอกง ข้าจะพาลูกพี่ลูกน้องสองคนนั่นส่งไปด้วย ควรจะให้โอกาสพวกเขาเสียหน่อย จะไม่ให้ไม่ได้"

เสิ่นเสวียนพูดจบก็บอกพวกของหลิวหั่ว "ส่งแขก เรือนนี้เล็กเกินไป คนมาอยู่เยอะไม่ได้"

เขาพาฟู่จาวหนิงหันกลับเข้าประตูไป ไม่สนใจท่านอารองเสิ่นอีก

"เสิ่นเสวียน! เจ้าถูกนางล่อลวงสติสตังไปแล้วใช่ไหม? เจ้าทำไมถึงเป็นแบบนี้กับนาง? เจ้าทำไมถึงกล้าไล่ข้าเพื่อนางกัน? เสิ่นเสวียน ในใจเจ้ามีความกตัญญูอยู่บ้างไหม?"

"ซ่า!"

น้ำเย็นถังหนึ่งสาดเข้ามา สาดลงไปบนตัวเขา จนลูกตาเลอะไปหมดแล้ว

ในวันฤดูใบไม้ร่วงแก่ๆ ใกล้เข้าฤดูหนาวแบบนี้ น้ำถังหนึ่งพอสาดเข้ามาก็เย็นวาบไปถึงหัวใจเลย

ท่านอารองเสิ่นสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

"ใคร! ใครกัน!"

สืออียืนอยู่บนกำแพง หิ้วถังน้ำอยู่ใบหนึ่ง กำลังเตรียมจะโยนถังลงมา แล้วยังพูดขึ้นว่า "สือซานไปหิ้วมาอีกถังหนึ่งเร็ว ยังสาดไม่สะใจเลย"

"ได้ เอาถังมาให้ข้า" สือซานขานรับ

ท่านอารองเสิ่นจำได้ว่าสองคนนี้เป็นองครักษ์ของฟู่จาวหนิง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที

เขารู้ว่าพวกเขาพูดได้ทำได้ เช่นนั้นคงจะทำออกมาจริงๆ แน่!

เขารีบหมุนตัวปีนขึ้นรถม้า "ไป รีบไป!"