อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1144

เซียวหลันยวนขมวดคิ้ว "เวลาขนาดนี้แล้ว พวกเขาคืนนี้คงไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

"ข้าพาสืออีสือซานกับไป๋หู่สามคนไปด้วย"

"พาเสี่ยวชิ่นไปด้วย" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้น "ถ้าหากต้องค้างคืนที่นั่นจริง ข้างกายเจ้าไม่มีสาวใช้สักคนคงไม่ค่อยสะดวกนัก"

เสี่ยวชิ่นวิ่งเข้ามา กอดห่อผ้าห่อใหญ่มาด้วย "นายท่าน คุณหนูจาวหนิง ข้าเก็บของที่ควรเอาไปด้วยมาหมดแล้ว"

"อืม เจ้าติดตามคุณหนูไปก็ต้องตื่นตัวหน่อยนะ" เสิ่นเสวียนกำชับมา

"ข้าน้อยทราบแล้ว"

เสี่ยวชิ่นยังดีอกดีใวจที่ฟู่จาวหนิงใช้งานนาง ไม่เช่นนั้นเวลาเช่นนี้ฟู่จาวหนิงก็เอาแต่พาพวกสืออีไป เห็นได้ชัดว่านางไร้ประโยชน์

ในเรือน คนจากจวนผิงเหอกงยังคงเร่งมาอยู่

"ยังไม่เจอคนอีกหรือ? หมอเทวดาฟู่นี่ก็หน้าใหญ่เหมือนกันสินะ?"

ฟู่จาวหนิงพาเสี่ยวชิ่นเดินออกมา

พอคุณหนูรองเหอเห็ฯนาง ดวงตาก็ถลึงตาโตขึ้นทันที นางก็โพล่งออกมาทัน "ให้ตายเถอะ! ทำไมถึงงามกว่าที่ได้ยินมาเสียอีก!"

สาวใช้นางถลึงตาอ้าปากค้าง พยักหน้าด้วยสัญชาตญาณ "งดงามมากจริงๆ"

ฟู่จาวหนิงในชุดกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเลสาบ และยังมีเสื้อนอกสีน้ำเงินปักดอกไม้ลายเงินอีกตัวหนึ่ง ดูแล้วทรงสง่าและดูสบายดีด้วย

ปอยผมที่ขมับกดไว้เบาๆ มีปิ่นดอกไม้ไข่มุกอีกหลายดอกเสียบอยู่ ไม่ได้ช่วงชิงความงามบนใบหน้านางเลย แต่กลับยิ่งขับให้เด่นขึ้น

รูปร่างของนางอ่อนช้อยยืดตรง ไหล่คอยืดออก ดูดีมากเป็นพิเศษ

รอจนนางเดินมาถึงตรงหน้า คุณหนูรองเหอจึงดึงสติกลับมาจากความลุ่มหลงในความงาม

"ท่านคือคุณหนูรองจากจวนผิงเหอกงหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม

คุณหนูรองเหอก็เพิ่งตั้งตัวกลับมาทัน