อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1145

พอเห็นว่าใกล้จะถึงจวนผิงเหอกงแล้ว คุณหนูรองเหอยังไม่เก็บสายตากลับมาจากหน้าฟู่จาวหนิง

ตลอดทางนางเอาแต่มองฟู่จาวหนิง

ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าใบหน้านี้มันงามเสียเหลือเกิน ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแปลกประหลาด

ตลอดทางฟู่จาวหนิงถามนางเกี่ยวกับเรื่องคุณชายน้อยไปพอสมควร หลักๆ ล้วนวนอยู่ที่อาการป่วยเขา

ไม่ได้พูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับอาการป่วยของเขาเลย

คุณหนูรองเหอรู้สึกแปลกประหลาดสุดๆ

"คุณหนูรอง ถึงแล้วขอรับ" คนขับรถหยุดรถม้า

ฟู่จาวหนิงเตรียมลงจากรถม้า คุณหนูรองเหอไม่รู้ว่าตนเองคิดอะไรอยู่ ดึงมือของนางเอาไว้

"แม่นางฟู่ ข้าไม่ได้ขู่ท่านนะ แม่ของข้าไม่มีทางดีกับท่านเพราะท่านหน้าตาดีแน่ ถ้าหากท่านรักษาน้องข้าไม่ได้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังบอกถึงสาเหตุอะไรไม่ได้ แม่ของข้าจะเอาชีวิตของท่านไปจริงๆ"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าคุณหนูรองเหอคนนี้น่ารักเสียจริง

"เช่นนั้นท่านจะให้ข้าหนีไปตอนนี้หรือ?"

"ไม่ใช่ ข้าอยากให้ท่านคิดให้ดี ถ้าหากรักษาไม่ได้ล่ะก็ ท่านต้องพูดอะไรออกมาหน่อย ต่อให้จะแต่งคำน่าฟังอะไรออกมาหน่อยก็ยังดี ข้าขอบอกกับท่านไว้ ถึงอย่างไรให้พูดอะไรก็ได้ที่ทำให้แม่ของข้ารู้สึกว่ามีหวัง เช่นนี้นางจะไม่สังหารท่าน"

"ข้ารู้สึกว่าแม่ของท่านทำเช่นนี้ไม่ถูกเอาเสียเลย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น "ดังนั้น ถ้าหากข้ารักษาคุณชายน้อยไม่ได้จริง แล้วยังพูดอะไรที่นางอยากฟังไม่ได้ ข้าเองก็จะหยุดไม่ให้นางสังหารข้าเหมือนกัน"

พูดจบนางมือนางก็ออกแรง ผละจากคุณหนูรองเหอ กระโดดลงจากรถม้า

"ท่าน? ท่านจะหยุดนางหรือ?"

คุณหนูรองเหอกำลังสงสัยว่าหูนางฟังผิดหรือเปล่า นางยกเสียงสูง กระโดดลงจากรถม้าตามมา เตรียมจะบอกกับฟู่จาวหนิงให้ชัดเจนอีกครั้ง แต่ผู้ดูแลที่ประตูใหญ่ก็รีบสาวเท้าเดินเข้ามาหาแล้ว

"นี่คือหมอเทวดาฟู่หรือ? นายท่านกับฮูหยินของพวกเรากำลังรออยู่ รีบเข้าไปเถิด"

"นำทางเลย"

ฟู่จาวหนิงจึงตามผู้ดูแลเหอเข้าประตูไป