อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1146

องค์หญิงใหญ่โมโหจนตบโต๊ะ "ข้าจะบอกท่านไว้นะ ท่านอย่าได้คิดเพ้อเจ้อเชียว ข้าไม่มีทางให้นังสารเลวพวกนั้นได้คลอดลูกชายแล้วมาแย่งของของอันเอ๋อร์ของข้าหรอก!"

ทั้งหมดของจวนผิงเหอกงนี้ควรจะเป็นของอันเอ๋อร์

ภรรยาน้อยสองคนในเรือนตะวันตกนั่น นางส่งคนไปไปกรอกยาแท้งลูกไว้นานแล้ว นายท่านยังคิดว่าพวกนางจะมีลูกได้รึ

สีหน้าผิงเหอกงขรึมลงมา

มาอีกแล้วมาอีกแล้ว ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ หญิงเหี้ยมคนนี้เริ่มอาละวาดอีกแล้ว

เขาตบตะเกียบลงดับป้าบ

"ไม่กินแล้ว!"

""เดิมทีก็ไม่ควรกินอยู่แล้ว!

"นายท่าน ฮูหยิน หมอเทวดาฟู่มาถึงแล้ว"

เสียงของผู้ดูแลเหอดังแว่วมาแต่ไกล

"มาแล้ว!"

องค์หญิงใหญ่พุ่งออกไปด้านนอกทันที

ผิงเหอกงเองก็รีบตามออกไป เขาเองก็อยากรู้อยากเห็นต่อหมอเทวดาฟู่เหมือนกัน! ได้ยินว่าพอองค์ชายสองเคยพบนางแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ในกลุ่มคนที่กินเห็ดเชียนเสวี่ยหออันดับหนึ่งที่เมืองหลวงวันนี้ อันที่จริงก็มีเขาอยู่ด้วย!

ตอนนั้นเขาก็อยู่ที่หออันดับหนึ่งด้วย

แต่น่าเสียดายก่อนหน้าที่จะได้กินเห็ดเชียนเสวี่ยเขากำลังนวดมือนวดเอวอยู่กับภรรยาผู้น้อยอยู่ ไม่ได้สนใจว่าข้างนอกเอะอะอะไรกัน

จนตอนที่กินเห็ดเชียนเสวี่ยหมด เขาก็เพิ่งรู้ว่าที่หออันดับหนึ่งเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ต่อมาเขาถึงได้เห็นองค์ชายสอง

ยิ่งไปกว่านั้น สองวันนี้ยังได้ยินว่าองค์ชายสองคอยค้นหาหมอเทวดาฟู่คนนี้มาตลอด แม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไร