อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1148

ผิงเหอกงกับองค์หญิงใหญ่แน่นอนว่าต้องตามมาด้วย

องค์หญิงใหญ่ปากบอกไม่เชื่อวิชาแพทย์ของฟู่จาวหนิง แต่ว่าตอนที่เห็นนางเดินไปที่เตียงของเหอเซี่ยนอัน ใจของนางก็ยังแขวนขึ้นมาถึงคอ เฝ้ารออย่างตึงเครียดขึ้นมา

บางที บางทีถ้าทำได้ล่ะ?

นางดูไม่มีอะไรที่ยอดเยี่ยมกว่าคนอื่นๆ องค์ชายสองหาตัวนางไปทำไมกัน?

ฟู่จาวหนิงมองคนบนเตียง

เหอเซี่ยนอันนอนอยู่ที่นั่น หน้าอกพองยุบ เห็นชัดว่ายังไม่หลับ แต่เขากลับหลับตาปิดสนิท

ใบหน้าเด็กชายสิบกว่าขวบคนนี้บวม ขาวซีด ดูแล้วเหมือนหมั่นโถวแป้งหมัก เบียดจนหน้าตาดูเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด

"อันเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องกลัวนะ นี่คือหมอคนใหม่ที่ข้าเรียกมาให้เจ้า เจ้าให้นางลองดูเสียหน่อย ไม่ต้องกลัว ถ้าหากนางไม่มีฝีมือ ข้าจะตัดมือนางทิ้งเสีย" องค์หญิงใหญ่ปลอบเหอเซี่ยนอัน

ลมหายใจเหอเซี่ยนอันเกร็งขึ้นมาหน่อย แต่ยังคงไม่ยอมลืมตา

ช่วงนี้เขาเป็นเช่นนี้ตลอด พอมีหมอใหญ๋มา เขาก็จะไม่ลืมตาไม่พูดจา ทำการต่อต้าน

เพราะหมอพวกนั้นแต่ละคนก็เหมือนกัน ตอนเข้ามาก็ตัวสั่นเทา สายตาที่มองเขา เหมือนกับจะหวาดกลัว แล้วยังดูน่าสงสารอีก

พอเอ่ยปาก ก็จะพูดอะไรที่เป็นการแก้ตัวให้ตนเอง อย่างเช่นบอกว่าเดิมทีข้าศึกษามายังไม่ละเอียดพอ ข้าเดิมทีรักษาเป็นแต่ไข้หนาวสั่น ข้าไม่รู้เรื่องนี้ ข้ารักษาแต่โรคสตรี...

อะไรแบบนั้น

เหอเซี่ยนอันฟังไม่ออกเสียที่ไหน พวกเขากลัวว่าตนเองจะถูกท่านแม่สังหารทิ้ง

แต่ละคนล้วนถูกบีบบังคับให้มา จากนั้นในใจก็คิดแต่อยากมีชีวิตรอด น้ำเสียงสั่นเทา ฟังแล้วไม่น่าพึ่งพาเอาเสียเลย เขาไม่มีความหวังเลยแม้แต่น้อย

แต่ตอนที่ในใจเขากำลังดุร้ายนั้น เสียงกังวานของหญิงสาวเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

"ตัดมือข้าหรือ? ตัดมือย่าของท่านไปแทนสิ! ต่อให้รักษาได้ข้าก็ไม่รักษาให้หรอก!"

เหอเซี่ยนอันลืมตาโพลงขึ้นมา หันหน้าไปมอง

ผู้หญิงหรือ?