อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1149

เหอเซี่ยนอันมองฟู่จาวหนิงอย่างงงงัน

เขาเดิมทีพอเห็นหมอก็จะโกรธจัด อาละวาดต่างๆ นานา แล้วจะสร้างเรื่องยุ่งยากกับทรมานเหล่าหมอพวกนั้น

แต่ว่าตอนนี้พอได้ยินฟู่จาวหนิงไม่เดินตามหลักการเดิมเช่นนี้ เขาก็งงงันไป

"ถ้าหากข้าไม่ให้ความร่วมมือล่ะ?" เขาถามกลับอย่างงงๆ

ถึงอย่างไรเขาก็รักษาไม่ได้อยู่แล้ว หมอตั้งมากมายก่อนหน้านี้ก็รักษาไม่ได้ ตอนนี้หมอหญิงอายุน้อยคนหนึ่งจะรักษาได้อย่างไรกัน? นางดูแล้วยังอายุน้อยกว่าพี่หญิงสามเสียอีก พี่หญิงสามวันๆ ยังเอาแต่อาละวาดเป็นเด็กอย่างไร้เหตุผลอยู่เลย

"ถ้าท่านไม่ให้ความร่วมมือ เช่นนั้นข้าก็จะหันหน้ากลับแล้ว ท่านไม่ให้ความร่วมมือแล้วข้าจะรักษาอย่างไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก ทำสีหน้าเหมือนข้าเองก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนะ "ถึงอย่างไรข้าเองก็ไม่ได้ขาดคนไข้แบบท่านเสียหน่อย ท่านไม่อยากจะรักษา ก็ยังมีคนอยากให้ข้าไปรักษาอยู่อีก จะว่าไป คนที่ป่วยหรือไม่ป่วยจะลุกขึ้นยืนได้หรือไม่ได้ก็ไม่ใช่ข้าเสียหน่อย"

"ท่านไม่ใช่หมอที่บ้านพวกเราเชิญมาหรือ? ถ้าข้าไม่ให้ความร่วมมือแล้วท่านยังกล้าไปอีกหรือ? ท่านคิดว่าท่านจะหนีออกไปได้หรือ?"

เหอเซี่ยนอันร้องลั่นขึ้นมาอีก

คนอื่นจะไปหรืออยู่ก็ล้วนต้องฟังแม่ของเขาทั้งนั้น และแม่ของนางก็ฟังเขาด้วย

ถ้าหากไม่ฟัง ก็อาจจะต้องทิ้งชีวิตไป!

นางถือดีอะไรพอบอกว่าจะไปก็ไปได้?

ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา "เพราะข้าพาคนมาอย่างไรล่ะ จะตีกับคนคุ้มครองเรือนของจวนผิงเหอกงของท่านดูสักครั้งก็ยังได้"

"ท่านมันกำเริบเสิบสานนัก!" เหอเซี่ยนอันร้องขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ

"ใช่สิ ไม่เชื่อพวกเราก็ลองดู" ฟู่จาวหนิงเข้าประชิดตัวเขา กดเสียงลงต่ำ ไม่ให้คนอื่นได้ยิน "แล้วก็ คนอย่างข้าไม่ใช่คนที่จะมายั่วโมโหได้นะ พวกท่านถ้าคิดจะลงมือกับข้าจริงๆ คิดจะบีบคั้นข้าจริงๆ ข้ามีวิธีวางยาพิษพวกท่านทั้งบ้านได้เลยนะ ให้พวกท่านทั้งบ้านตายไปอย่างไม่เข้าใจอะไรเลยได้ด้วยซ้ำ"

"ท่านมันหญิงสาวชั่วร้าย! เจ้าคนชั่ว!"

เหอเซี่ยนอันทุบพื้นเตียงร้องขึ้นเสียงดังลั่น

สามีภรรยาผิงเหอกงพอเห็นเขาด่าคนอย่างตื่นเต้นเช่นนี้ ก็ทยอยกันหน้าเปลี่ยนสี "เจ้าพูดอะไรกับอันเอ๋อร์ของข้ากัน?"