อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1150

"ข้าช่วยอะไรท่านได้หรือ?"

"แม่ของเจ้าโปรดปรานตัวท่านมาก ให้ความสำคัญกับท่าน ในใจนางนอกจากท่านคนอื่นคือขยะ นางอยากจะด่าก็ด่าอยากจะฆ่าก็ฆ่า แต่ว่าข้าเองก็ขี้ขลาด ถ้านางยังร้องจะทำร้ายจะสังหารข้าอีกข้าจะตกใจมาก ดังนั้นท่านต้องช่วยข้าเตือนนาง แล้วเคารพต่อตัวหมออย่างข้าด้วย ไม่ใช่แค่ท่านต้องให้ความร่วมมือ แต่คนในบ้านก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย"

"ข้าจัดการนางเอง!" เหอเซี่ยนอันโพล่งออกมา

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "เช่นนั้นก็ต้องพึ่งพาท่านแล้ว ท่านคือเขาที่พึ่งลูกใหญ่ของจวนผิงเหอกงแล้วนะ มา ท่านภูเขาที่พึ่ง มารู้จักกันหน่อย ข้าชื่อฟู่จาวหนิง มาจากเมืองหลวงแคว้นเจา ผู้อาวุโสจี้แห่งพันธมิตรโอสถใต้หล้าคืออาจารย์ของข้า ข้าเชี่ยวชาญวิชาแพทย์ ถนัดเรื่องทฤษฏียา จรรยาบรรณแพทย์ก็ไม่เลว ถัดจากนี้จะเป็นหมอรักษาหลักให้ท่านโดยต้องเข้าออกจวนผิงเหอกง"

นางยื่นมือไปทางเหอเซี่ยนอัน

เหอเซี่ยนอันมองมือนาง ไม่เข้าใจ ฟู่จาวหนิงจึงจับมือของเขาเขย่าๆ "นี่คือมารยาทการจับมือ ใช่ตอนทักทายแบบพบหน้ากันครั้งแรก หรือการหารือข้อตกลง"

"ข้า ข้าชื่อเหอเซี่ยนอัน ตอนปีใหม่จะอายุสิบสองแล้ว" เหอเซี่ยนอันแนะนำตัวอย่างตะกุกตะกัก "แต่ก่อนข้าก็วิ่งได้กระโดดได้ แต่ขานี้มันพิการมาหนึ่งปีครึ่งแล้ว ลุกขึ้นยืนไม่ได้มานานแล้ว"

พูดถึงจุดนี้ สีหน้าของเขาก็หม่นหมองลง

"เช่นนั้นพวกเราก็มาพยายามกัน มา ตอนนี้ให้ข้าจับชีพจรหน่อย"

ฟู่จาวหนิงจึงทาบลงไปบนชีพจรเขา

คุณหนูรองเหอเองก็เบียดเข้ามาอยู่ข้างๆ ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน

นางตอนนี้รู้สึกอยากรู้อยากเห็นกับฟู่จาวหนิงมาก

องค์หญิงใหญ่กลับรู้สึกว่าฟู่จาวหนิง...

"ชอบหาเรื่องเสียจริง! แผนสูงนัก เปลี่ยนวิธีมาเอาใจอันเอ๋อร์ของพวกเรา ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้หาข่าวเรื่องอันเอ๋อร์มาแค่ไหน ตอนนี้ถึงกล่อมอันเอ๋อร์ไปได้ แล้วยังแสร้งทำเป็นว่าตัวเองกล้าหาญมากอีก"

ผิงเหอกงอดเหล่มองนางไม่ได้

"ข้าว่าไม่เหมือนนะ"

"อะไรไม่เหมือน? ไม่ใช่ว่ากล่อมท่านไปด้วยแล้วนะ? นางยังกล่อมให้อันเอ๋อร์มารับมือกับข้าอยู่เลย เห็นได้ชัดว่าจิตใจไม่ดีงาม! ท่านรอดูเถอะ ถึงตอนนั้นยังไม่รู้ว่านางจะทำเรื่องประหลาดอะไรออกมา"

องค์หญิงใหญ่จะอย่างไรก็ไม่สบอารมณ์ฟู่จาวหนิง