อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1155

เหอเซี่ยนอันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมา

"นางเป็นคนที่องค์จักรพรรดิทั้งรักทั้งปกป้อง คงไม่เคยถูกใครตบตีมาก่อนเป็นแน่! ที่นางจะรับไม่ได้มันก็เรื่องปกติไหม?"

คุณหนูรองเหอใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากเขา "ยังดีที่นางมีจิตใจเมตตาอ่อนโยน ไม่มีทางคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแน่ ไม่เช่นนั้นถ้าองค์จักรพรรดิรู้เข้า เจ้าก็ต้องรับกรรมเองแล้วนะ"

"นางยอดเยี่ยมที่สุดว่าอย่างนั้นเถอะ?" เหอเซี่ยนอันตะคอกอย่างโกรธเคืองขึ้นมาคำหนึ่ง "ข้าแค่ตบมือนาง แล้วต้องให้นางมาตัดมือข้าเลยไหม?"

"พูดอะไรไร้สาระ นางจิตใจดีเสียขนาดนั้นไม่มีทางทำหรอก! แต่ว่า นางเป็นคนมีโชคที่เทพเจ้าคุ้มครองเลยนะ ทำไมเจ้าไม่ให้นางลูบขาเจ้าเสียหน่อยกัน?"

"เมื่อครู่สายตาตอนที่นางยื่นมือเข้ามามันประหลาดน่ะสิ!" เหอเซี่ยนอันร้องขึ้นมาอย่างเคืองๆ "อย่างกับมองข้าเป็นคนขาเป๋พิกลพิการ! นางกำลังหัวเราะเยาะข้าเวทนาข้าอยู่!"

"เหอเซี่ยนอัน! ถ้าเจ้ายังพูดเรื่อยเปื่อยอีก ข้าจะไม่สนใจเจ้าแล้วนะ! คำพูดนี้ถ้าท่านพ่อท่านแม่ได้ยิน พวกเขาได้ด่าเจ้าเปิงแน่!"

คุณหนูรองเหอทำท่าไม่อยากเชื่อ

เหอเซี่ยนอันสายตาเป็นอะไรไป? องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะใช้สายตาแบบนั้นมองเขาได้อย่างไร? นางเป็นคนที่อ่อนโยนจิตใจดีมากที่สุดแล้ว!

และยังมีประชาชนมากมายบอกว่านางเป็นเซียนน้อยแห่งพระโพธิสัตว์ด้วยเถอะ!

เหอเซี่ยนอันเป็นหลานชายของนาง แล้วนางจะมาหัวเราะเยาะเขาทำไม? แค่คิดก็เป็นไปไม่ได้แล้ว!

ฟู่จาวหนิงกลับมองเหอเซี่ยนอันอย่างครุ่นคิด

"ฟ้ามือแล้ว ข้ายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย ขาของเจ้าข้าตรวจให้แล้ว ไม่ใช่ว่ารักษาไม่ได้ แต่ข้าต้องกลับไปค้นคว้าอีกหน่อย พรุ่งนี้จะมาใหม่"

ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะพักที่จวนผิงเหอกง

"เมื่อครู่ท่านพูดว่าอะไรนะ?"