อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1157

"วันนี้ข้าถูกพวกเจ้าพาตัวมากะทันหันนะ"

ฟู่จาวหนิงหน้าเย็นชาลง

"จวนผิงเหอกงของพวกเจ้าทำการกำเริบเสิบสานจนเคยตัว พาคนมาแบบนี้ แล้วยังจะรั้งให้คนอยู่ด้วยอีก ถ้าหากรักษาไม่หายก็ยังสังหารทิ้งอีกด้วย"

"พวกเราคิดจะสังหารท่านเสียที่ไหน?"

คุณหนูรองเหอกับเหอเซี่ยนอันร้องขึ้นมาพร้อมกัน

"ตอนนี้ยังไม่สังหารข้า ก่อนหน้านี้ก็สังหารหมอไปตั้งหลายคนนี่? ทุกคนต่อให้จะเป็นหมอเถื่อน รักษาขาของเจ้าไม่ได้ก็ไม่ได้ผิดถึงกับต้องตาย ดังนั้น ข้าตอนนี้แม้จะรักษาขาของเจ้าได้ แต่เรือนผิงเหอกงของพวกเจ้า ข้าก็ไม่อยากจะอยู่พักหรอก"

"พวกเราไม่ได้จะสังหารท่านเสียหน่อย แล้วยังจะให้ท่านได้อยู่ดีกินดีด้วย ท่านอยากได้อะไร เสื้อผ้าเครื่องประดับ? ข้าให้ท่านแม่มอบให้ท่านก็ได้"

ฟู่จาวหนิงมองเหอเซี่ยนอันที่ร้องลั่นออกมา แล้วก็อดขำขึ้นมาไม่ได้

"เจ้าคิดว่าข้าขาดแคลนของเหล่านี้หรือ? ข้าแค่ไม่อยากจะพักอยู่ในจวนผิงเหอกงนี้เท่านั้น ข้าอยากกลับไป แล้วพรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่ พูดคำไหนคำนั้น แต่ถ้าพวกเจ้ายังคิดจะบีบบังคับข้า เช่นนั้นข้าก็จะไม่รักษาให้เจ้าแล้ว"

คุณหนูรองเหอกับเหอเซี่ยนอันถลึงตาโตอ้าปากค้างมองนาง

ทำไมนางถึงได้แกร่งเสียขนาดนี้? ไม่กลัวอำนาจผิงเหอกงของพวกเขาเลยหรือ?

คุณหนูรองเหอจู่ๆ ก็ถามขึ้นมาอย่างอยากรู้อยากเห็น "แม่นางฟู่ มีคนคอยหนุนหลังให้ท่านใช่ไหม?"

"ฮ่าๆ" ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าคำพูดนี้น่าขันเหลือเกิน แต่ความจริงมันก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ

"ใช่สิ มีคนคอยหนุนหลังข้าอยู่ แต่ว่า ถ้าเจ้าคิดจะให้คนอื่นมาหนุนหลังให้ ตัวเองก็ต้องมีฝีมือก่อนใช่ไหม ดังนั้น ข้าน่ะคู่ควร"

"ท่านท่านท่าน..." เหอเซี่ยนอันติดอ่างไปแล้ว ไม่รู้ควรจะพูดอะไรต่อ

ทำไมหน้าถึงด้านขนาดนี้!

คุณหนูรองเหอมองฟู่จาวหนิงอย่างยอมแพ้