อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1166

"เอา..เอาเลือดออกมา?"

องค์หญิงใหญ่พอได้ยินคำนี้ของฟู่จาวหนิงก็ร้องแหลมเสียงสั่น

"เจ้าคิดอะไรกัน! อันเอ๋อร์ของข้าพิการมาตั้งขนาดนี้แล้ว ร่างกายเดิมทีก็อ่อนแอ ข้าพยายามให้เขาได้กินเยอะๆ ดื่มเยอะ เพื่อบำรุงร่างกาย แต่นี้เจ้าคิดจะเอาเลือดเขาออกมาหรือ? เอาเลือดเขาออกมาแล้วรักษาได้หรือไรกัน?"

เพราะร้อนรนเกินไป ดังนั้นคำพูดขององค์หญิงใหญ่จึงทั้งรีบร้อนทั้งเสียงดัง

นางกระทั่งคิดจะพุ่งเข้าไปข่วนฟู่จาวหนิงด้วยซ้ำ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกรำคาญจริงๆ

ถ้านางมารักษาให้เหอเซี่ยนอันที่นี่ พูดอะไรมาำคหนึ่งก็ต้องมารับมือกับองค์หญิงใหญ่เช่นนี้ แล้วห้าวันนางจะรักษาเสร็จได้อย่างไรกัน?

แค่ฟังเสียงร้องแหลมขององค์หญิงใหญ่ก็แย่แล้ว

"ถึงอย่างไร ถ้าคิดจะให้ข้ารักษา ก็ต้องนำเลือดของเขาออกมา พวกท่านคิดให้รอบคอบแล้วกันว่าจะให้ข้ารักษาไหม!"

ฟู่จาวหนิงถอยไปก้าวหนึ่ง มองไปทางองค์หญิงใหญ่

"แล้วถ้าจะให้ข้ารักษา ตอนที่ข้าอยู่ที่นี่ ก็รบกวนฮูหยินผิงเหอกงไม่ต้องออกมาด้วย! เพราะข้าไม่อยากจะต้องมาถูกตวาดจนปวดหูเป็นระยะก่อนที่จะได้รักษาคนป่วย"

"เจ้าๆๆ เจ้าบังอาจนัก!"

องค์หญิงใหญ่ถูกนางทำให้โมโหเสียแล้ว

ฟู่จาวหนิงคนนี้เป็นใครกันแน่!

แค่เพราะมีวิชาแพทย์เก่งเกินใคร ถึงได้กล้ามาเสียงดังใส่นางแบบนี้หรือ?

นางเป็นองค์หญิงใหญ่ของต้าชื่อนะ! ต่อให้อยู่ต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคนนั้นตัวตนฐานะนางจะยังเทียบไม่ได้ก็ตาม แต่ก็ยังสูงกว่าฟู่จาวหนิงอยู่มาก!

"ข้าบังอาจ? แล้วพวกท่านจะเชิญข้ามาทำไมกัน?"

ฟู่จาวหนิงถลึงตามองนาง ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย

ปกติแล้ว สำหรับอำนาจจักรพรรดิ อันที่จริงคนทั่วไปจะต้องหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่น่าจะเพราะชาติที่แล้วนางเองก็ออกไปเจอกับพวกคนใหญ่คนโตบ่อย ยิ่งไปกว่นั้นนางก็เป็นหมอของพวกเขาด้วย คนใหญ่โตจากประเทศอื่นยังอยากได้ตัวนางตั้งเยอะแยะ ดังนั้นท่าทีต่อคนใหญ่คนโตของนางนี้จึงไม่เหมือนกับคนธรรมดา

ไม่ได้มีความหวาดกลัวมากนัก