อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1165

"หนิงหนิง นี่ก็ดึกแล้ว พักผ่อนก่อนดีไหม?" เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงหยิบของลุกขึ้นยืน "ท่านนอนก่อนเถอะ ข้าต้องไปสกัดยาสำหรับเหอเซี่ยนอันอีกครู่หนึ่ง"

นางมองตามสายตาเขาไปที่เตียง เข้าใจขึ้นมา

"โอ้ ท่านนอนบนเตียงเถอะ"

เซียวหลันยวนใจเต้น รู้สึกว่าใจเต้นตึกตักขึ้นมาทันที

"ถ้าอย่างนั้นข้ารอเจ้าแล้วกัน?"

ตอนที่พูดขาเขาก็เดินไปที่เตียงอย่างควบคุมไม่อยู่ หยิบหมอนของตัวเองขึ้นมาวางไว้ที่หัวเตียงเคียงหมอนฟู่จาวหนิง

ในใจก็ร้อนวาบขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงที่ความคิดอยู่กับว่าจะสกัดยาอย่างไร พอได้ยินคำพูดเขาก็แย้งมาทันที

"ท่านลืมไปแล้วหรือว่าท่านเพิ่งจะขับพิษออกไปจนหมด ต้องพักผ่อนให้ดีสิ? ท่านนอนไปก่อนเลย"

พูดจบนางก็เดินออกไป ปิดประตูให้

ก่อนหน้าที่เขียนอยู่ในนี้นางก็ไม่ทันคิดเยอะ ตอนนี้พอมาคิดว่าเขาต้องนอน นางถึงมีปฏิกิริยาขึ้นมา

นางไปเขียนที่ห้องข้างๆ ก็ดีแล้วแท้ๆ

"ข้าจะรอเจ้ากลับมา"

เซียวหลันยวนปลดเข็มขัดชุดคลุมนอกออก นอนไปบนเตียง คลุมผ้าห่ม กระทั่งได้กลิ่นหอมบนตัวฟู่จาวหนิงด้วย

เขาลืมตาโพลง กำลังคิดไปว่าอีกเดี๋ยวฟู่จาวหนิงกลับมา จะยื่นหน้าไปจูบนางดีไหม? หรือว่าใช้มือกอดเอวของนางดี...

หน้าของเขาตอนนี้ไม่ค่อยส่งผลกระทบแล้วหรือเปล่า?

แต่ถ้าหากเข้าใกล้เสียหน่อย ห้องก็มืดๆ มองอะไรไม่เห็น น่าจะไม่เป็นไรกระมัง?

มุมปากเขาไม่ได้ถูกแผลเป็นดึงจนบิดเบี้ยวแล้ว จูบนางเบาๆ นางน่าจะไม่รู้สึกหรอกกระมัง?

ถ้าหากจาวหนิงกลับมาดึกมาก แล้วเขายังไปกวนนางอีก จะทำให้นางเหนื่อยเกินไปไหม? วันนี้นางไปที่จวนผิงเหอกงมาด้วยนะ ถ้าหากตอนนี้ไปกวนนาง พรุ่งนี้นางเจ็บเอวปวดขาขึ้นมาจะลุกไหวหรือ?

แล้วจะไปรักษาเหอเซี่ยนอันได้อย่างไร?

อืม ถ้าอย่างนั้นก็กอดนางเสียหน่อยก็พอแล้วกัน

เซียวหลันยวนคิดไปคิดมา และไม่รู้ว่าตนเองคิดไปนานแค่ไหน จากนั้นจิตใต้สำนึกก็ค่อยๆ ดำดิ่งลงไป

สืออีส่งกาน้ำชามาให้ฟู่จาวหนิงอีกใบ ฟู่จาวหนิงแค่เปิดประตูมารับ ไม่ได้ให้เขาเข้าไป

ตอนนางสกัดยานางจะเข้าไปทำให้คลังสกัดยาทั้งหมด ไม่จำเป็นต้องให้เขาเข้ามาพบว่าในนี้ไม่มีใครอยู่

สืออีเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา "พระชายา ดึกขนาดนี้แล้ว พักผ่อนเสียก่อนดีไหม? ท่านอ๋องน่าจะรอท่านอยู่"

เขารู้สึกว่าเวลานี้ท่านอ๋องน่าจะรอพระชายาทำงานเสร็จแล้วนอนพร้อมกัน

ฟู่จาวหนิงยิ้มยิ้ม ตอบมาว่า "ไม่หรอก ชาบำรุงที่ข้าให้เขาดื่มวันนี้มีบทบาททำให้ช่วยนอนได้ เพราะกลัวว่าตอนนอนเขาจะเผลอเอามือไปเกาที่หน้าเข้า"

คืนนี้แผลเป็นบนหน้าจะคันคะเยอเลยทีเดียว ดังนั้นนางจึงใช้ยาช่วยนอนหลับที่ทำให้ปฏิกิริยาของแขนขาช้าลงไป

จะหลับลึกมาก และไม่รู้สึกถึงอาการคันด้วย

"อ๋า?" สืออีรู้สึกเกินคาดขึ้นมา

"ดังนั้นอีกเดี๋ยวเขาจะต้องหลับลึกแน่นอน คืนนี้ข้าจะนอนที่นี่แหละ ไม่เข้าไปแล้ว ให้เขาพักผ่อนดีดีก็พอ"

ฟู่จาวหนิงเองก็ให้พวกเขาไม่ต้องคุ้มกันแล้ว รีบๆ ไปนอนพักผ่อน

ตอนที่สืออีเดินออกมาก็อดส่ายหัวไม่ได้ ท่านอ๋องนี่นะ ยังอ่อนหัดนัก

วันต่อมาตอนที่เซียวหลันยวนตื่นรู้สึกสะลึมสะลือ ไม่รู้ว่าเวลาไหนแล้ว