อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1169

แต่ว่าผิงเหอกงอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกัน

"ในเมื่อพวกเจ้าอยากรู้ เช่นนั้นข้าก็จะพูดความจริงล่ะนะ"

ผิงเหอกงมองนางอย่างตึงเครียด "หมอเทวดาฟู่ ท่านพูดเถอะ"

"ในขาของเหอเซี่ยนอัน มีแมลงพิษชอนไชเข้าไป ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากเวลาผ่านมากว่าปีครึ่งแล้ว แต่ว่าแมลงพิษเหล่านี้ก็ยังมีชีวิตอยู่ กระทั่งยังวางไข่ในเลือดของเขาด้วยซ้ำ"

"อะไรนะ?!"

เสียงขิงผิงเหอกงพุ่งขึ้นสูง สีหน้าเปลี่ยนไปแล้ว

"แมลง..."

เหอเซี่ยนอันหน้าซีด ตาเหลือกเป็นลมไปเรียบร้อย

คุณหนูรองเหอมองไปที่ขาของเขา ถอยหลังออกไปด้วยสัญชาตญาณ กระทั่งสำรอกแห้งออกมา

"โอ๊ก..."

ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออก

นางยังคิดว่าเหอเซี่ยนอันที่พูดอย่างกล้าหาญจะพอรับไหวอยู่ ใครจะคิดว่าเจ้าเด็กนี่กลับเป็นลมล้มตึงไปแล้ว

นางมองไปทางผิงเหอกง "พิษของแมลงพิษนี้มีบทบาททำให้เส้นประสาทชา ยิ่งไปกว่านั้นถ้าผ่านไปนานจะกัดกร่อนกระดูก ทำให้กระดูกกรอบจนหลุดร่อน พอปล่อยไปนานเข้า กระดูกขาของเขาก็จะพังหมดยับเยิน ถึงตอนนั้นสองขาก็จะพิการไปจริงๆ จะช่วยอย่างไรก็ไม่ได้แล้ว"

ผิงเหอกงเสียงสั่นเทา

"หรือว่า หรือว่าจะเป็นแมลงกระดูกตาย?"

"ท่านเคยได้ยินมาหรือ?"

"พวกนักล่าบางส่วนของต้าชื่อนั้นรู้จัก ข้า ข้าเองตอนยังหนุ่มก็ชอบเข้าป่าล่าสัตว์ ตอนเจอกับพวกเขาก็ได้ยินพวกเขาพูดถึงอยู่ บอกว่าแมลงพิษนี้จะอาศัยอยู่ในบ่อโคลน ยิ่งไปกว่านั้นในดินโคลนนั่นก็จมสัตว์ป่าบางส่วนเอาไว้เป็นประจำ สัตว์ป่าตายอยู่ด้านใน เน่าเปื่อย จนทำให้โคลนนั้นชุบเลี้ยงแมลงพิษพวกนี้ออกมา และยังชอบชอนไชเข้ากระดูก..."

เขาพูดถึงตรงนี้ หน้าก็ซีดไปแล้ว

เขามองไปยังขาของลูกชายคนเล็ก สีหน้าเองก็หวาดผวา