อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1179

ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักคุ้นเคยกับเสิ่นเสวียนแท้ๆ นางพูดเช่นนี้กลับดูเหมือนเป็นห่วงเขามากอย่างไรอย่างนั้น

นี่จะทำให้เสิ่นเสวียนเข้าใจผิดไหมนะ?

สามีของนางยังนอนอยู่ แล้วนางทำเช่นนี้...

แต่นางก็ไม่ได้มีความรู้สึกเสน่หาอะไรกับเสิ่นเสวียนนะ นางก็แค่ ก็แค่...

เสิ่นเชี่ยวในสมองก็ตื้อขึ้นมา ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าตนเองมีความคิดอะไร

เสิ่นเสวียนพอได้ยินว่านางเป็นห่วง ในใจก็อบอุ่นขึ้นมา

สมแล้วที่เป็นน้องสาว ตอนนี้ยังไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่เสิ่นเชี่ยวกลับยังเป็นห่วงเขา

"ไม่ต้องรีบ ความลำบากอะไรนั่นผ่านไปแล้ว หลังจากนี้จะดีขึ้นมาเอง ท่านเองก็ด้วย"

เขาเห็นคิ้วของฟู่จิ้นเชินกระตุกขึ้นมาบ้างแล้ว

และตามคาด ฟู่จิ้นเชินเองก็ตื่นขึ้นแล้ว

"ฮูหยิน!"

พอเขาตื่นก็ลุกขึ้นนั่งทันที มองหาฮูหยิน

"คุณ ข้าอยู่นี่"

เสิ่นเชี่ยวรีบโถมไปอยู่ข้างตัวเขา กุมมือของเขาไว้

ฟู่จิ้นเชินถอนใจโล่ง

"ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว รีบไปกินข้าวเถอะ"

เสิ่นเสวียนพอเห็นพวกเขาตื่นมาแล้วเหมือนยังไม่เป็นไรชั่วคราว ก็ผ่อนใจโล่งออกมา

ฟู่จาวหนิงเคยบอกแล้ว พวกเขาตอนนี้ต้องกินข้าวดื่มน้ำแกงให้ดีดี บำรุงร่างกายขึ้นมาหน่อย พยายามดึงกำลังวังชากลับมา ไม่เช่นนั้นเกรงว่าจะทนรับกับยาแรงๆ ไม่ไหว

ดังนั้นเขาจึงให้ความสำคัญกับอาหารทุกมือของฟู่จิ้นเชินและเสิ่นเชี่ยวมาก อาหารสามมื้อล้วนกำชับกับทางห้องครัวอย่างดีว่าให้ตั้งใจทำ จะต้องส่งมาตามเวลา จะต้องดูพวกเขากินจนหมด

ฟู่จาวหนิงกินข้าวพักผ่อนไปครู่หนึ่ง หลังจากกำลังวังชากลับมาก็เข้ามาดูพวกเขาอีก พอเห็นว่าพวกเขายังคิดเรื่องอะไรไม่ออก จึงตัดสินใจว่าจะรอไปอีกสองสามวัน