อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1181

"ในนาเองก็มีปลิงอยู่ คนที่ทำในตลอดทั้งปีหลายคนไม่ได้เคยโดนปลิงดูเลือดแค่ครั้งเดียวเสียหน่ยอ"

"ปลิง? ข้าเองก็เคยเจอมาเหมือนกัน"

"อืม แล้วก็ คนที่ลงน้ำไปหาหอยเอ่ยจับปลาเอย คนทีว่ายน้ำ เคยเจอมาแล้วทั้งนั้น พวกแมลงที่คอยกัดติดอยู่กับตัวคนไม่ปล่อยน่ะ ดึงออกยากมาก"

"เรื่องนี้ข้าเคยได้ยิน"

พอพูดถึงปลิงที่เจอได้บ่อยๆ พูดถึงแมลงที่เคยได้ยินบ่อยๆ อารมณ์ของเหอเซี่ยนอันก็เหมือนจะสงบลงมากแล้ว

พวกนี้มันปกติมาก

ตอนเขายังเด็กขึ้นเขาลงเล่นน้ำ ก็เคยถูกปลิงกัดมาแล้ว กัดอยู่บนขาตั้งหลายตัว ดูดเลือดของเขาตัวตัวอ้วนพี แล้วยังจะมุดเข้าไปด้านในอีก

"พวกนี้เจ้าที่เป็นชายชาตรีก็กลัวแล้วหรือ?"

ของพวกนี้เขาไม่กลัวหรอก

ฟู่จาวหนิงระหว่างทางก็คิดๆ เมื่อวานนางรู้สึกว่าเรื่องนี้พูดถ้าพูดออกมาจะกลายเป็นเงาในใจเหอเซี่ยนอันไป เช่นนั้นก็เล่าออกมาให้ดูธรรมดาหน่อยแล้วกัน อาจจะขจัดความกลัวไปได้ส่วนหนึ่ง

แล้วก็ตามคาด พอได้ยินนางพูดถึงสัตว์ปกติอย่างปลิง เหอเซี่ยนอันก็สงบลงมามากพอควร

"เจ้านี่ข้าไม่กลัว! ตบทิ้งไปก็พอแล้ว อย่างมากก็เสียเลือดไปหน่อยหนึ่ง"

"ใช่ไหมล่ะ" ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "ดังนั้นขาของเจ้าเองก็เหมือนกัน ก็แค่มีแมลงพวกนี้ที่เล็กกว่าปลิงหน่อยหนึ่ง เจ้าก็แค่มองไม่เห็นเลยไม่ได้ตีออกมาก็เท่านั้น"

"ซู๊ด"

เหอเซี่ยนอันก็ยังสะดุ้งเฮือก

"ถ้าหากถูกแมลงพวกนี้กัดเข้าอีก ก็ตบมันทิ้งเหมือนปลิงก็พอแล้วหรือ?"

"ไม่ได้ ต้องใช้ไฟเผา" ฟู่จาวหนิงเมื่อวานค้นคลังข้อมูลอีกรอบ เข้าใจขึ้นมาอีกหน่อย ยังถามผู้อาวุโสจี้ด้วย "ต้องเผาให้ผิวหนังช่วงขาแดงขึ้นหน่อย จึงจะบีบมันให้ออกมาได้ เช่นนี้แม้จะมีแผลลวก แต่ก็ดีกว่าถูกแมลงไชเข้าไปข้างในเยอะ"

เหอเซี่ยนอันฟังน้ำเสียงนางที่ราบเรียบอยู่ตลอด ไม่เร่งไม่ช้า ไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด จึงค่อยๆ ใจเย็นลงมา

"เช่นนั้นข้าก็อย่าเจอเจ้าแมลงพวกนี้อีกจะดีกว่า" เขาเอ่ยขึ้น