อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1196

คุณชายที่ประกบติดตัวคุ้มครององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน สายตาเหยียดๆ

เซียวหลันยวนถ้าไม่ใช่เพราะใส่หน้ากากอยู่ จะต้องเคืองใส่ผิงเหอกงแน่

"ก็แค่เข้าช่วยเหลือเพราะไม่ยุติธรรมแค่นั้น มาพูดอะไรประกบติดตัวคุ้มครอง? ผิงเหอกงแก่แล้วตาอาจจะฝ้าฟาง ต้องระวังคำพูดหน่อยนะ"

เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ไว้หน้า ทำให้ผิงเหอกงหน้าดำไปแล้ว

"ท่านนี่ ไร้มารยาทเสียจริง!"

เขาสะบัดชายเสื้อ เดิมทียังคิดจะขอบคุณอีกฝ่ายดีดีอยู่ แต่ตอนนี้ไม่พูดแล้ว เฮอะ น่าโมโห

เซียวหลันยวนเองก็ไม่ได้ใส่ใจคำขอโทษเขา

เขามองฟู่จาวหนิง เอ่ยขึ้นอย่างตั้งใจ "ตอนนั้นเจ้าเองก็อยู่ด้วย ข้าไม่ได้เข้าใกล้คนอื่นเสียหน่อย"

"ตอนนั้นข้าก็สนแต่ช่วยคนเลยไม่ได้มอง" ฟู่จาวหนิงจงใจเอ่ยขึ้น

เซียวหลันยวนนิ่งงันไปครู่หนึ่ง "ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ได้ทำผิด"

"พรวด"

ฟู่จาวหนิงหัวเราะร่าออกมาอย่างทนไม่ไหว

ทางนั้น นายท่านหลิวเข้าห้องไปดูลูกชายตนเอง พอพบว่าในห้องยังไม่เป็นไร คนรับใช้ยังคองคุ้มกันอยู่ เขาก็ผ่อนลมโล่งจากนั้นรีบวิ่งออกมาหาฟู่จาวหนิง พอมาถึงก็เห็นฟู่จาวหนิงหัวเราะจนไหล่สั่น เขาเองก็งงงันไปหน่อยๆ

"หมอเทวดาฟู่ มีอะไรทำไมจึงเบิกบานขนาดนี้?"

นี่มันดูจะน่ากลัวไปหน่อยหรือเปล่า? เมื่อครู่มือสังหารตั้งหลายคนเข้ามาฆ่าคน เกือบจะต้านไว้ไม่อยู่ แล้วหมอเทวดาฟู่ทำไมจึงหัวเราะจนเป็นแบบนี้ไปกัน?

"ไม่มีอะไร"

ฟู่จาวหนิงหยุดขำ มองไปทางแม่สามีลูกสะใภ้ตระกูลหลิน

"พวกท่านคิดจะหาหลินต๋ากลับไปไหม?"

"ได้หรือเปล่า?"

ฮูหยินหลินใหญ่เสียงสั่นพร่า