อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1197

เสื้อผ้าของเขายังไม่ได้เปิดขึ้น พอเห็นว่าบนตัวมีผ้าขาวพันไว้หนา หน้าอกเองก็ยังพันเอาไว้

บนหัวโกนไปเล็กน้อย พันผ้าไว้ด้วย

ฮูหยินหลินมองสภาพของเข้าก็ร้องไห้ขึ้นมา "หมอเทวดาฟู่ เขา เขา..."

"หัวของเขาถูกกระแทกอย่างแรง ทำการผ่าตัดเล็กๆ ไปแล้ว แผลที่หน้าอกก็ลึกมาก อวัยวะภายในบาดเจ็บจนเลือดคั่ง ดูดออกมาแล้ว ก่อนหน้าที่จะสลบเป็นไปได้มากว่าถูกมัดแล้วตีทำร้าย แต่ว่าตอนนี้เขายังเคลื่นอย้ายไปไหนมาไหนไม่ได้ พวกท่านถ้าคิดจะพาเขากลับไป ต้องระมัดระวังอย่างมาก ต้องทำแคร่มาคอยแบกยก"

ฟู่จาวหนิงเอาส่วนใหญ่บอกกับแม่สามีลูกสะใภ้แล้ว

"ไม่ใช่บอกว่า แค่ล้มตกลงมาจากหน้าผาในเขาหรอกหรือ? ทำไมถึงถูกมัดแล้วเฆี่ยนตีได้กัน?" ฮูหยินร้องไห้จนเงยหน้าไม่ขึ้น

ฟู่จาวหนิงตอนนี้จึงพบว่าพวกเขายังไม่รู้ว่าแผลของหลินต๋าไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เกิดจากคนกระทำ

"แผลที่หน้าอกเขา ก็น่าจะเกิดจากคนกระทำด้วย แม้สิ่งที่ทำร้ายจะเป็นเถาวัลย์หนาม แต่ไม่ใช่อุบัติเหตุแน่ กำลังแตกต่างกัน บาดแผลก็แตกต่างกัน"

"ใครกันแน่ที่มาทำร้ายลูกๆ ของบ้านเรา ต๋าเอ๋อร์ของพวกเราปกติแม้จะเกเรบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไปทำเรื่องที่ร้ายแรงอะไรนี่นา!"

"คืนนี้ยังต้องสังเกตให้ดี อาจจะตัวร้อนขึ้นได้ ขอแค่พ้นคืนนี้ไปก็วางใจได้แล้ว"

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนผาดหนึ่ง ยังไม่อาจเอาเรื่องที่ลัทธิเทพทำลายล้างอยู่เบื้องหลังพูดออกมาได้

เซียวหลันยวนกุมมือนาง นวดเบาๆ ที่ข้อมือนาง

เมื่อครู่เขาเห็นท่าทางบิดข้อมือของนาง

เขาใช้กำลังภายในเล็กน้อย นวดจนฟู่จาวหนิงรู้สึกสบายมาก ความเมื่อของข้อมือลดลงไปไม่น้อย

ฟู่จาวหนิงยิ้มให้เขา

คิดไม่ถึงว่าเขาจะละเอียดอ่อนขนาดนี้ สังเกตเห็นด้วยว่านางเมื่อยมือ

ช่วยชีวิตติดกันสองคน นางเหนื่อยมากจริงๆ

ด้านนอกมีคนสาวเท้าพุ่งเข้ามา คนยังไม่ทันถึง เสียงก้องราวฟ้าผ่าก็ดังลอดเข้ามาในหูพวกเขา

"หลินต๋า! ลูกข้า! พ่อมาแล้ว!"

จากเสียงดังสนั่นร้อนรนที่ดังขึ้น ร่างสูงใหญ่ล่ำสันร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามา