อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 122

เจียงอวี่เซียงปกติมีปฏิกิริยารวดเร็วฉับไว ถึงอย่างไรนางก็มีมือปราบเป็นบิดา ตั้งแต่เล็กก็เสี้ยมสอนวิทยายุทธ์ง่ายๆ ให้แก่นาง

แต่ตอนนี้นางป่วยอยู่ เมื่อครู่พออาเจียนเสร็จก็อ่อนแรงมาก ตั้งตัวกลับมาไม่ทัน ดังนั้นฝ่ามือนี้ของหลินเซี่ยงเวยนางจึงหลบไม่พ้น

"คิดจะทำอะไร?"

แขนข้างหนึ่งของฟู่จาวหนิงคว้าข้อมือหลินเซี่ยงเวยไว้ ส่วนมืออีกข้างก็กดลงไปบนจุดชีพจรที่แขนของเขา

หลินเซี่ยงเวยรู้สึกว่าแขนทั้งท่อนของตนเองชาไปในทันที จะยกอย่างไรก็ยกไม่ขึ้น

"ผู้เฒ่าอย่างเจ้า ทำอะไรกับข้ากัน?"

หลินเซี่ยงเวยเปลี่ยนมืออีกข้างพัดลงมาทันที ฟู่จาวหนิงก็ทำให้แขนอีกข้างของเขาชาไปด้วยเช่นกัน

ตอนนี้แขนสองข้างของเขาห้อยลงอย่างหมดเรี่ยวแรง พอคู่กับร่างอวบอ้วนของเขา ดูแล้วก็น่าขันเสียเหลือเกิน

ป้าหลิวเองก็ยังหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

ฟู่จาวหนิงดึงเจียงอวี่เซียงถอยออกมา นางยังใช้ขาเกี่ยวแผงร้านของตนเองถอยออกมาด้วย ดึงให้ห่างจากหลินเซี่ยงเวยหน่อย

ถึงอย่างไรตอนนี้หลินเซี่ยงเวยก็ถูกอาเจียนเลอะไปทั้งตัวแล้ว

"ผู้เฒ่าอย่างข้าก็แค่กดจุดชีพจรเจ้าลงไปเท่านั้น ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าจะมีบุญคุณความแค้นอะไรกันมา แต่คุณหนูคนนี้ตอนนี้เป็นผู้ป่วยของข้า ข้าก็แค่ปกป้องนางเท่านั้น"

ฟู่จาวหนิงบังเจียงอวี่เซียงไว้ด้านหลัง

เจียงอวี่เซียงมองผู้เฒ่าน้อยคนนี้ ในใจรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา

คิดไม่ถึงเลยว่าหมอชราที่ร่อนเร่พเนจรมาวางแผนเร่ขายวิชาแพทย์เช่นนี้ จะยังมาปกป้องตัวนางด้วย

"เจ้าเป็นหมอหรือ?"

หลินเซี่ยงเวยพิจารณาตัวฟู่จาวหนิงอย่างสงสัย

"แน่นอน! ข้าวิชาแพทย์เหนือล้ำกว่าผู้อื่น รักษาโรคที่ยากและซับซ้อนโดยเฉพาะ!"

รักษาโรคที่ยากและซับซ้อนโดยเฉพาะ?