อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 123

เจียงอวี่เซียงพอเห็นบิดานางเริ่มคุมปากไม่อยู่อีกแล้ว จึงร้องเรียกหยุดเขาไว้

"เอาล่ะ ไม่พูดเรื่องพวกนั้นแล้ว เจ้าไม่ต้องกลัวเขา ยังมีพ่ออยู่" มือปราบเจียงยังหันไปขอบคุณอย่างเป็นทางการกับฟู่จาวหนิงด้วย

"ท่านหมอหนิงใช่หรือไม่? บุญคุณของท่านข้าสกุลเจียงจดจำไว้ในใจแล้ว"

มือปราบเจียงยังร้องเรียกพวกพี่น้องด้านนอกเหล่านั้น "เหล่าพี่น้องเอ๋ยเข้ามารู้จักเสียหน่อย ท่านผู้นี้คือท่านหมอหนิง มีบุญคุณกับเซียงเอ๋อร์ของข้า ดลังจากนี้ท่านหมอหนิงก็เป็นคนของบ้านข้าแล้ว เหล่าพี่น้องที่ลาดตระเวณบนถนนเส้นนี้ก็ช่วยดูแลหน่อยนะ"

"ขอรับ! หัวหน้า ท่านวางใจเลย หลังจากนี้พวกเราจะคอยคุ้มกันท่านหมอหนิงเอง"

มือปราบเหล่านั้นล้วนตอบรับคิกคักกันขึ้นมา ขณะเดียวกันยังทยอยไปพูดกับร้านรวงข้างๆ ด้วยว่า "ห้ามรังแกท่านหมอหนิงนะ"

สำหรับคนที่มีอำนาจแล้ว มือปราบเป็นเพียงแค่คนตัวเล็กจ้อย

แต่สำหรับร้านรวงต่างๆ แล้ว มือปราบก็เท่ากับตำรวจดีดีนี่เอง พวกเขาล้วนเคารพยำเกรงกัน

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดว่าออกมาวางแผงแค่นี้ตนเองจะเจอกับที่พึ่งเล็กๆ เหล่านี้ ยิ้มตาหยีเขียนใบสั่งยาให้กับเจียงอวี่เซียง

"ท่านหมอหนิง ท่านช่วยข้าจัดยาเลยเถิด พวกอาหารยาจีนเหล่านั้น ท่านช่วยจัดให้ข้าด้วยได้ไหม" เจียงอวี่เซียงเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงคิดถึงแม่เลี้ยงของเจียงอวี่เซียงที่หลินเซี่ยงเวยเอ่ยขึ้นเมื่อครู่ พอคิดไปว่าแม่นางคนนี้อายุยังน้อยก็ยังกินจนท้องไส้พังไปหมดแบบนี้ ก็รู้เลยว่าบ้านตระกูลเจียงเองก็คงไม่ค่อยสงบแน่นอน

"ได้ เช่นนั้นพรุ่งนี้คุณหนูเจียงก็มารับยาที่นี่"

"ขอบคุณท่านหมอหนิง เงินตรวจรักษาวันนี้"

"รวมกับยาของพรุ่งนี้ ทั้งหมดยี่สิบตำลึง" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

มือปราบเจียงข้างๆ พอได้ยินก็ร้องฮื่อขึ้นมา นี่มันโรคอะไรกัน ตั้งยี่สิบตำลึงเชียว? แต่เขาก็ยังควักออกมายี่สิบตำลึงอย่างปวดใจส่งไปให้ฟู่จาวหนิง

แต่ก็คิดไม่ถึงว่า ฟู่จาวหนิงจะส่งคืนมาให้เขาสิบห้าตำลึง

"นี่มัน?"

ฟู่จาวหนิงดึงมือปราบเจียงมาอยู่ข้างๆ "มือปราบเจียงคุ้นเคยกับที่ว่าการ ท่านช่วยหาข่าวให้ข้าเรื่องหนึ่งได้ไหม?"