อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 125

ประชาชนเหล่านี้เรื่องอื่นล้วนไม่รู้ ถึงอย่างไรสิ่งที่รู้ก็คือเขาไม่เห็นจวนรัฐทายาทเซียวอยู่ในสายตาเลย

ดังนั้น ประชาชนรอบๆ จึงรีบคุกเข่าลงอย่างลนลาน

ฟู่จาวหนิงมองท่าทีเช่นนี้ของพวกเขา ก็พูดอะไรไม่ออกเล็กๆ

"ยังไม่ขึ้นรถหรือ?"

เซียวหลันยวนเอ่ยปาก นางจึงรีบปีนขึ้นไปบนรถม้า

หลังจากปล่อยม่านรถลงมา เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "ท่าทางการขึ้นรถของท่านผู้เฒ่าดูคล่องแคล่วเสียเหลือเกิน"

ฟู่จาวหนิง "ข้าเป็นหมอนะ ให้ความสำคัญกับการบำรุง ร่างกายสุขภาพแข็งแรง"

"เช่นนั้นหรือ?" เซียวหลันยวนกลั้นหัวเราะ "ท่านหมอสกุลใดหรือ?"

ฟู่จาวหนิงเองก็ชักงักไป

เดิมทีที่บอกกับคนอื่นว่านางสกุลหนิ่งก็เพราะขี้เกียจจะมานั่งแต่งชื่อสกิล ดังนั้นชื่อปลอมของนางเลยตัดสินใจกลับชื่อของตัวเองเสีย กลับมาเป็นหนิงจาวฟู่ซะ แต่ว่าพอมาอยู่กับเซียวหลันยวน นางก็รู้สึกว่าตนเองประมาทเกินไปเสียแล้ว

"หนิง"

ไหนๆ ก็ปลอมออกมาแล้ว นางเองจะแก้ไขอีกรอบก็กระไรอยู่

ในดวงตาเซียวหลันยวนมีรอยยิ้มขึ้นอีกคั้ง

หนิงหรือ ขี้เกียจขนาดนี้เชียว

"ท่านหมอหนิงเมื่อครู่เห็นแผลเป็นของข้าแล้วใช่หรือไม่? รู้สึกอย่างไรบ้าง?"

ก็ไม่อะไร น่าเกลียดเสียไม่มี

ฟู่จาวหนิงคิดเช่นนี้ในใจ แต่ก็พูดออกมาไม่ได้

"ท่านอ๋อง ข้ารับประกันว่าจะไม่พูดออกไปเด็ดขาด!" ฟู่จาวหนิงทำหน้าลนลาน

เซียวหลันยวนมองเขา หญิงสาวคนนี้คิดว่าตนเองปลอมได้แนบเนียนนักหรือ? อันที่จริงในสายตาของเขามันเป็นไปด้วยช่องโหว่เลยเถอะ ถ้าเป็นคนอื่น จะมาพูดคำว่า "รับประกัน" กับเขาในเวลานี้ได้อย่างไร มันต้องตัวสั่นงันงกกันหมดแล้ว จะเลือกใช้คำก็ต้องคิดดีดีเสียก่อนต่างหาก

ไม่มีทางพูดคำว่า "รับประกัน" อย่างที่นางพูดออกมาแน่