อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 126

เซียวหลันยวนไม่ได้พาฟู่จาวหนิงไปที่โถงใหญ่ด้านหน้า แต่พานางมายังห้องอุ่น ด้านนอกมีต้นแปะก๊วยสูงใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง ช่วงนี้ใบแปะก๊วยดกหนา มีเพียงด้านเดียวที่มีสีเขียวแซมเหลือง

ถึงตอนนั้นถ้าหากทั้งต้นเปลี่ยนเป็นสีเหลือง พอขับเด่นกับห้องอุ่นที่เป็นกระเบื้องแดงละเขียว ก็ไม่รู้ว่าจะงดงามขนาดไหน

แต่ว่าเวลานี้ฟู่จาวหนิงก็ไม่มีกะจิตกะใจมาชื่นชมความงาม

นางมองเซียวหลันยวนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากนั่งลงก็ให้นางตรวจอาการแบบไม่รีบไม่ร้อน และก็ถามนางว่าทำไมจึงต้องไปตั้งแผง

"แน่นอนว่าเพื่อเลี้ยงชีพน่ะสิ ยังจะมีเรื่องอะไรได้อีก?"

"ท่านหมอหนิงแค่ไปรับป้ายอนุญาตหมอมาชิ้นหนึ่งจากโรงหมอเมตตาก็พอนี่ แค่ถือป้ายอนุญาตหมอก็สามารถไปเป็นหมอในโรงหมอต่างๆ ได้แล้ว ในแคว้นเจา ตัวตนฐานะของหมอก็สูงส่ง ท่านหมอหนิงไม่รู้หรอกหรือ?"

โรงหมอเมตตา?

ป้ายอนุญาตหมอ?

นางไม่รู้เลยจริงๆ!

หรือว่าสิ่งเหล่านี้คือเรื่องที่ทุกคนควรรู้?

"โรงหมอเมตตาทุกปีจะมีการทดสอบวิชาแพทย์ ทุกปีจะมีสามด่าน หลังจากสอบผ่านผลลัพธ์ก็จะแบ่งเป็นสามระดับ แบ่งเป็นป้ายตราสีม่วงแดงเขียว ระดับของป้ายอนุญาตหมอสามชนิดนี้ล้วนสูงกว่าป้ายไม้ธรรมดาทั่วไป ถ้าหากสามารถได้ป้ายสีม่วงมา จะไปที่ไหนก็ล้วนได้รับการยอมรับเป็นแขกทรงเกียรติเลยทีเดียว"

เซียวหลันยวนพูดเรื่องนี้กับฟู่จาวหนิง มองๆ นาง เห็นได้ชัดว่าไม่รู้อะไรเลยแม้แต่น้อย

ถ้าหากนางเป็นหมอที่อายุมากขนาดนี้จริง แล้วทำไมจึงไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้กัน?

"เช่นเดียวกับหมอเทวดาหลี่ เขาก็ถือป้ายตราสีม่วงอยู่"

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินก็ลืมความโกรธเคืองที่เห็นจินเสวี่ยไปเมื่อครู่ ถึงอย่างไร ความแค้นส่วนตัวโยนไปข้างๆ ก่อน เรื่องเหล่านี้สำหรับนางแล้วมีประโยชน์มาก นางจึงฟังเอาไว้