อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 127

จินเสวี่ยยกชาเดินเข้ามา

นางชงชามาสองถ้วย เดินไปทางเซียวหลันยวนก่อน

เซียวหลันยวนกลับเอ่ยขึ้นว่า "ยกชาไปให้ท่านหมอหนิงก่อนเลย ให้นางชิมดูว่าเหมาะหรือไม่"

จินเสวี่ยตะลึงงันไป "ให้ท่านหมอหนิงทั้งสองใบเลยหรือ?"

"ถูกต้อง"

จินเสวี่ยในใจตกตะลึงเล็กน้อย กัดริมฝีปากล่าง ยกชาสองถ้วยนี้ไปหาฟู่จาวหนิง

"ท่านหมอหนิงเชิญดื่มชา"

ฟู่จาวหนิงแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นลูกไม้เล็กๆ ตอนที่นางเดินเข้ามา

นางหมุนถาดไปด้านหนึ่ง

แต่ฟู่จาวหนิงก็ยังมองออกว่า เมื่อครู่นี้นางกำลังจะยกชาถ้วยไหนให้เซียวหลันยวน

มือของนางกลับข้ามถ้วยตรงหน้าไป แล้วยกถ้วยชาที่อยู่ด้านในแทน นั่นคือแก้วที่จะยกมาให้เซียวหลันยวนนั่นเอง

จินเสวี่ยขมวดคิ้ว

นางไม่เข้าใจว่าท่านหมอหนิงหมายความว่าอย่างไร นางยกมาเช่นนี้ คนที่เป็นแขกไม่ใช่ว่าต้องรับถ้วยที่อยู่ใกล้ที่สุดใบนั้นหรือ?

ท่านหมอหนิงคนนี้เรื่องมากเสียจริง

ชายที่นางชงมาให้ท่านอ๋อง กับชาที่ชงให้แขกทั่วไป แน่นอนว่าไม่ใช่แบบเดียวกัน!

น้ำที่ชงให้กับท่านอ๋องก็นำเอาหิมะบนกิ่งบ๊วยออกมาต้มแล้วเก็บไว้ ใบชาที่ใช้ก็เป็นใบชาจากต้นชาโบราณพันปีของยอดเขาโยวชิง ล้ำค่าเอามากๆ

"ท่านอ๋องของพวกเราดื่มแต่ชาที่ค่อนข้างร้อน ชาใบนี้เย็นแล้ว ข้าจะไปต้มมาใหม่" จินเสวี่ยพูดจบก็จะยกชาเดินออกไป

"ยกมา" เซียวหลันยวนกลับสั่งขึ้น

"ท่านอ๋อง" จินเสวี่ยมองเขา ใบหน้าเรียวมีสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมา

"ตอนนี้ต้องให้ข้าพูดซ้ำสองแล้วหรือ?" น้ำเสียงเซียวหลันยวนเรียบๆ ฟังไม่ออกถึงความโกรธเกรี้ยว แต่ในใจจินเสวี่ยกลับเต้นผาง ไม่กล้าชักช้ารีรอ นำชาถ้วยนั้นยกเข้าไป

ฟู่จาวหนิงดื่มไปอึกหนึ่ง

ดวงตานางหรี่ลงเล็กน้อย เกิดความพึงพอใจต่อชาชั้นดีขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ

นี่เป็นชาดีจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังใช้เวลาชงได้พอดิบพอดี นางสมัยก่อนเคยไปหาลูกพี่คนหนึ่งที่รักการดื่มชาบ่อยๆ ลูกพี่คนนั้นเองก็มักจะนำชาชั้นดีล้ำค่าของตนเองออกมาชงให้นาง แย่กว่าตอนนี้แค่นิดเดียว

เซียวหลันยวนเองก็ดื่มชาลงไปบ้าง มันขมเสียจนเขาเกือบจะสำรอกออกมา