อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 129

"แต่ว่า ท่านหมอหนิงเคยผิดใจกับหมอเทวดาหลี่หรือไม่? ถ้าหากเคยผิดใจกับหมอเทวดาหลี่ จะเข้าร่วมพิธีเดิมพันโอสถก็ต้องระมัดระวังหน่อย เขาจะต้องมาล้างแค้นแน่ๆ" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นมาอีก

"อ๋องเจวี้ยนดูท่ากำลังวังชาจะดีแล้ว และเหมือนจะไม่ต้องการตรวจดูอาการด้วย เช่นนั้นข้าก็ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน"

ฟู่จาวหนิงยืนขึ้นมา ไม่รอให้เขาพูดอีก รีบสาวเท้าออกจากจวนอ๋องเจวี้ยนไป

หลังจากออกมานางก็ออกเดินพลางบ่นเซียวหลันยวน คนผู้นี้เห็นได้ชัดว่ามองออกแล้วว่านางเป็นใคร ไม่เช่นนั้นคงไม่เอ่ยถึงเรื่องที่นางผิดใจกับหมอเทวดาหลี่แน่

นางก็ก็แค่ผิดใจกับหมอเทวดาหลี่เท่านั้นนี่?

แต่ว่า อ๋องเจวี้ยนทำไมต้องมาพูดเรื่องพิธีเดิมพันโอสถกับนางตั้งมากมายขนาดนี้กัน

นี่ทำเอาความอยากรู้อยากเห็นของนางพุ่งขึ้นมาทันที

ฟู่จาวหนิงวันนี้ได้เงินมาส่วนหนึ่ง มือปราบเจียงทางนั้นก็ซื่อตรงจริงๆ บอกว่าจะช่วยนางหาข่าว แต่ก็ไม่เอาเงินของนาง พอบวกกับที่ชิงอีให้มาเมื่อครู่ เงินในมือนางก็ซื้อของได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

นางหาสถานที่ไปล้างเครื่องแต่งหน้าจากนั้นจึงไปซื้อของ ผ้านวมเข็มด้ายเครื่องเสบียงถ่านไหมเงินก็ซื้อมาไม่น้อย และมีคนในแผงช่วยนางส่งมายังบ้านตระกูลฟู่

เสี่ยวเถากับลุงจงป้าจงพอเห็นของเหล่านี้ก็ตื่นเต้นดีใจ

พอเป็นเช่นนี้พวกเขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องหน้าหนาวแล้ว

"คุณหนู ท่านไปเอาเงินมาจากไหนกัน?" เสี่ยวเถาถามฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงบอกว่าขายยาเอาหน้ารอดไปก่อน

จนตอนที่กลับไปในห้องเภสัชเตรียมยาที่จะขายวันพรุ่งนี้นางจึงเพิ่งเห็นไหมใจโลหิต ของสิ่งนี้นางยังไม่ได้ส่งให้เซียวหลันยวนเลย

วันถัดมา ฟู่จาวหนิงแต่งตัวเป็นท่านหมอหนิง คิดไม่ถึงเลยว่าพอนางปรากฎตัว ยาก็ถูกแย่งซื้อจนหมดเกลี้ยง ขายดีจนนางมึนงงไป

พอถามกับท่านป้าร้านข้างๆ จึงรู้ว่า ที่แท้ทุกคนพูดกับว่าขนาดอ๋องเจวี้ยนยังเชิญนางไปเลย วิชาแพทย์ของนางต้องดีมากแน่นอน!

ฟู่จาวหนิงไม่รู้จะว่าอย่างไรเลยครู่หนึ่ง ที่แท้ก็ยังเป็นเซียวหลันยวนที่ช่วยนางหรอกหรือ!

นางคิดๆ จึงตรงไปที่จวนอ๋องเจวี้ยน

เพียงแต่ยังไม่ทันถึงจวนอ๋องเจวี้ยน ระหว่างทางก็มีนักเลงหัวไม้มาขวางทางนางไว้

"ผู้เฒ่า ได้ยินว่าวันนี้มาวางแผงขายยาหรือ?"

"ไม่ได้หรือไรกัน?"

"แน่นอนว่าไม่ได้! ยาของเจ้าได้มาจากไหนกัน? ซื้อมาจากร้านขายยาร้านไหน?"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยตอบเสียงเรียบ "ข้าสกัดออกมาเอง"

"เช่นนั้นก็ได้มามั่วซั่วน่ะสิ! เจ้ารู้ไหมว่าพวกเข้าเป็นใคร? พวเราคือคนของพันธมิตรโอสถใต้หล้า! ถ้าเจ้าจะสกัดยา ก็ต้องมาเอาวัตถุดิบยาจากพวกเราทางนี้ เข้าใจกฎเกณฑ์ไหม?"

เฮอะ นางเพิ่งจะได้เคยได้ยินเรื่องนี้ด้วยซ้ำ!

"คนจากพันธมิตรโอสถใต้หล้าหรือ?"

บังเอิญเสียจริง ตาเฒ่าจี้ที่คอยแต่พูดว่าจะเอานางเป็นศิษย์ไม่ใช่ว่าอยู่ที่พันธมิตรโอสถใต้หล้าหรือ?

"ถูกต้อง รู้จักพันธมิตรโอสถใต้หล้าสินะ? ร้านยามากมายล้วนนำยามาจากพันธมิตรทั้งสิ้น ถ้าเจ้าไปขุดยามาเอง จะขายให้พวกเราก็ได้ พันธมิตรอขงพวกเรารับยาด้วย และให้ราคายุติธรรมกับเจ้า!" นักเลงหัวไม้คนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"แล้วถ้าข้าไม่อยากจะเอายาจากพวกเจ้าล่ะ และไม่อยากจะขายวัตถุดิบยาให้พวกเจ้าด้วย?"

"เช่นนั้นเจ้าก็ต้องกินหมัดเสีย! พี่น้องเอ๋ย สั่งสอนเขา!"

"อัดเขาเลย!"

พอนักเลงหัวไม้พวกนี้พูด ก็ควงหมัดพุ่งเข้าหาฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงโยกตัวหลบ ในมือสาดผงยาออกไปกำหนึ่ง

"แค่กๆๆ!"

คนเหล่านั้นพอสูดยาเข้าไปก็ไอกันเอาเป็นเอาตาย ครู่หนึ่งก็ล้มลงไปบนพื้น

"ยาที่ข้าสกัดมาใหม่ผลลัพธ์ไม่เลวเลย" ฟู่จาวหนิงปรบปรบมือ

ตอนนี้เอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่หัวกำแพง มีแววขบขัน "ยานี้ผลลัพธ์ไม่เลวจริงๆ ถ้าอย่างนั้นขายให้ข้าหน่อยได้ไหม?"

ฟู่จาวหนิงเงยหน้าขึ้นมอง และรู้สึกว่าท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยสีสัน