อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 13

"ฮูหยินรอง ท่านอย่าพูดเช่นนี้เลย ท่านผู้เฒ่าใกล้จะไม่ไหวอยู่แล้วนะ!"

เสียงร้องไห้ของหญิงสาวคนหนึ่งน่าเวทนาอย่างมาก

"นังสารเลวอย่างเจ้ากำลังร้องไห้ให้ท่านลุงหรือ? เขาอยู่สภาพนี้มาตั้งสองปีแล้ว เจ้ายังจะมาร้องห่มร้องไห้ คนไม่รู้จะคิดว่าเขาตายไปแล้วนะ!"

เสียงหญิงสาวใจดำโหดร้ายนั่นก็ลอดออกมาอีกครั้ง "จะว่าไป ข้าพูดผิดหรือ? จาวหนิงเป็นเด็กคนเดียวของบ้านแล้ว ท่านลุงเลี้ยงชุบเลี้ยงนางมาจนโต ตอนนี้นางกลับไปทำเรื่องอับอายน่าขายหน้าภายนอก ข้าต้องบอกเรื่องนี้กับท่านลุงสิ"

"จาวหนิงเด็กคนนี้อกตัญญูเสียจริง นางไปผิดใจกับคุณหนูใหญ่หลี่ ท่านลุงหลังจากนี้เลิกคิดเรื่องไปซื้อยาที่ร้านขายยาได้เลย ถ้าวันหนึ่งตื่นเต้นจนหายใจไม่ทันขึ้นมา ก็คงจะเชิญหมอมาไม่ได้อย่างแน่นอน! หมอเทวดาหลี่มีชื่อเสียงในเมืองหลวงเสียขนาดนั้น หมอทั้งหมดจึงล้วนฟังเขา เขาแค่พูดมาประโยคเดียว ก็คงจะไม่มีหมอสักคนเข้ามารักษาท่านลุงอีก"

"จาวหนิงยังไปผิดใจกับรัฐทายาทเซียวด้วย รัฐทายาทเซียวเองก็พูดมาแล้ว ว่าจาวหนิงหลังจากนี้จะขายไม่ออกอีกแน่นอน ไม่แน่ว่าจาวหนิงที่ถูกถอนหมั้นตอนนี้คงคิดไม่ตก ไม่กล้ากลับมา จนตนเองไปคิดสั้นแล้วก็ได้"

"พรวด!"

ชายชราผมขาวบนเตียงคนหนึ่งกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง

ลุงจงที่ดูแลอยู่ข้างๆ ก็ร้องเรียกขึ้นมา "ท่านผู้เฒ่า"

"ฮูหยินรอง! ทำไมท่านจึงเอาแต่จะกระตุ้นท่านผู้เฒ่ากัน? คุณหนูของพวกเราก็ถูกแบกเกี้ยวไปยังจวนอ๋องเซียวแล้ว รัฐทายาทเซ๊ยวเองก่อนหน้าก็รับปากว่าจะดูแลนางอย่างดี นางตอนนี้เป็นฝั่งฝากับรัฐทายาทเซียวไปแล้ว เป็นภรรยาของรัฐทายาทไปแล้ว แล้วท่านทำไมต้องมาพูดพล่ามโกหกกับท่านผู้เฒ่าด้วย จิตใจท่านทำด้วยอะไรกัน！"

เสี่ยวเถาร้องขึ้นมา ตรงเข้าไปผลักฮูหยินรองอย่างทนไม่ไหว คิดจะไล่นางออกไป

มือยังไม่ทันได้แตะฮูหยินรอง สาวใช้ข้างกายฮูหยินรองก็คว้ามือของนางแน่นอย่างเหิมเกริม ออกแรงบิด

"นังสารเลว นี่กล้าใช้ความต่ำต้อยมาเหิมเกริมตีฮูหยินของพวกเราหรือ? ให้ข้าได้สั่งสอนเจ้าเสียหน่อย!"

มือของเสี่ยวเถาถูกบิดจนเกือบหัก นางเกือบจะกรีดร้องอย่างเจ็บปวดออกมา พอคิดว่าท่านผู้เฒ่ากระอักเลือดออกมาแล้ว ถ้าตนเองกรีดร้องอีกจะยิ่งทำให้เขารับไม่ไหว จึงรีบกัดริมฝีปากไว้ทันที

เจ็บจนน้ำตานางไหลออกมา

ฮูหยินรองหยิบผ้าเช็ดมืดทำท่าทำทางปิดปาก หัวเราะขึ้นมาเสียงหนึ่ง

"เสี่ยวเถา เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ข้ากุขึ้นมา ด้านนอกเขาลือกันให้ทั่ว พวกเจ้าวันนี้ไม่ได้ออกไปด้านนอกจึงไม่ได้ยินข่าว ข้าก็แค่พอได้ยินจึงรีบกลับมาบอกกับท่านลุง"

ผู้เฒ่าฟู่บนเตียงกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง สติดำดิ่ง แทบจะเป็นลมอยู่แล้ว

เขาอยากจะตื่นขึ้นมาถามกับฮูหยินรองดีดี ว่าจาวหนิงตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง จาวหนิงอยู่ที่ไหน แต่เขากลับรู้สึกว่าเบื้องหน้าตนเองมีแต่ความมืดทมึน

ผู้เฒ่าฟู่รู้สึกว่าชีวิตของตนเองเดินมาถึงปลายทางแล้ว เขากระทั่งเหมือนเห็นความมืดของยมโลกแล้วด้วยซ้ำ

"จาว หนิง"

"ท่านลุง ท่านพูดอะไรสักหน่อยเถอะ ให้พวกเสี่ยวเถารีบออกไปค้นหา ที่ริมน้ำหรือในบ่ำน้ำ หรือไม่ก็บนต้นไม้คอเอียงนั่น เชื่อเถอะ ถูกรัฐทายาทเซียวถอนหมั้นกลางถนน เกี้ยวเจ้าสาวเองก็แบกไปจนเกือบจะถึงหน้าประตูอยู่แล้วยังถูกไล่ให้กลับมา น่าขายหน้าเสียขนาดไหน"

"ไอ๊หยาหยา ถ้าเป็นข้าคงไม่เหลือหน้าไว้ให้ขายอีกแล้ว"

"ฮูหยินรองถ้ารู้สึกไม่เหลือหน้าไว้ให้ขาย ก็สู้ไปตายเสียตอนนี้เลยไม่ดีกว่าหรือ" เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งดังลอดเข้ามา เสียงป้าบดังโครม ประตูที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่งถูกถีบจนกระแทกเข้ากับกำแพง

คนทั้งหมดในห้องหันมองไปทางประตูทันควัน

ฟู่จาวหนิงในชุดมงคลใบหน้าหยาดเยิ้มเดินเข้ามาในยามค่ำคืน ดวงตาเย็นเยียบ

ฮูหยินรองตระกูลฟูอ้าปากค้าง ตั้งตัวกลับมาไม่ทัน

ฟู่จาวหนิงทำไมจึงกลับมาตอนนี้?

"คุณหนู!"

เสี่ยวเถาพอเห็นนางก็ร้องเรียกน้ำตารื้น

ฮือๆ คุณหนูกลับมาตอนนี้จริงด้วย หรือว่าคุณหนูจะถูกรัฐทายาทเซียวถอนหมั้นแล้วจริงๆ?