อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 14

อ๋องเจวี้ยนมองมาทางลุงจง

ลุงจงเองก็ตกตะลึงยืนอยู่กับที่

อย่าว่าแต่ประตูหลังเลย ต่อให้เป็นประตูหน้าจวนตระกูลฟู่ก็ไม่มีแขกเข้ามานานหลายปีแล้ว

แต่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ตรงหน้านี้ สวมชุดเลอค่าสูงส่ง สวมหน้ากากครึ่งหน้าดูลึกลับ แต่ใบหน้าอีกด้านกลับใบหน้างดงาม หูตาจมูกได้รูป ดูแล้วทำให้คนรู้สึกว่าตัวตนฐานะไม่ธรรมดา

"พวกเจ้า"

สายตาของอ๋องเจวี้ยนตกไปอยู่บนปิ่นทองในมือเขา

ชิงอีกเองก็มองเห็น สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"เจ้าจะนำปิ่นทองเล่มนี้ไปที่ใด?" เสียงอ๋องเจวี้ยนเย็นเยียบ

ลุงจงซ่อนปิ่มทองเล่มนั้นไปด้านหลังด้วยสัญชาตญาณ "นี่ นี่เป็นของคุณหนูข้า"

ใช่แล้ว เรื่องที่คุณหนูกำชับมาจะชักช้าไม่ได้

ลุงจงรีบปิดประตูทันที กัดฟัน คารวะไปทางอ๋องเจวี้ยน "นายท่านโปรดให้อภัย ข้าน้องมีเรื่องต้องรีบไปทำ เวลานี้ไม่อาจปล่อยให้พวกท่านเข้าไปได้!"

ไม่ว่าจะใครก็ตาม ห้ามทำให้เรื่องนี้ชักช้า!

พูดจบประโยคนี้ ลุงจงก็หยิบปิ่นทองเล่มนั้นยกเท้าวิ่งอ้าว

"ตามไปดูหน่อย" เสียงของอ๋องเจวี้ยนขรึมขึ้นมา

จะให้เขาเอาของของจวนอ๋องเจวี้ยนวิ่งหนีไปหรือ?

"ขอรับ"

ทหารคนหนึ่งตามไปทันที

อ๋องเจวี้ยนมองประตูหลังทรุดโทรมบานนี้ หัวเราะประชดประชันขึ้นมา

"ไม่คิดว่าตระกูลฟู่ที่รุ่งโรจน์ในอดีต ตอนนี้จะตกต่ำลงถึงเพียงนี้แล้ว ผู้เฒ่าฟู่ที่บารมียิ่งใหญ่ในตอนนั้น จะเข้าออกต้องมาเดินผ่านประตูหลังที่ทรุดโทรมเช่นนี้"

"นายท่าน จะเข้าไปดูหน่อยไหม" ชิงอีถาม

"ข้าไม่เข้าไปแล้ว เจ้าเข้าไปดูหน่อยเถอะ" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ "ประตูหลังจวนตระกูลฟู่นี้ ยังไม่มีคุณสมบัติให้ข้าเดินผ่านเข้าไป"

"ขอรับ" ชิงอีกำชับทหารคนอื่นให้คอยคุ้มกันท่านอ๋อง ส่วนตนเองก็ผลักประตูเข้าไปในบ้านตระกูลฟู่

เสี่ยวเถาไล่พวกฮูหยินรองออกไปแล้ว โยนไม้กวาดทิ้งไว้ในบ้าน พอเห็นฟู่จาวหนิงกำลังกดอยู่ที่หัวใจของผู้เฒ่าฟู่ ก็ตกใจสะดุ้งขึ้นมา

"คุณหนู!"

"จุดเทียนทั้งหมดขึ้น หยิบเข้ามา" ฟู่จาวหนิงกำชังเสียงขรึม ในห้องมืดเกินไป

"อ๋า? เจ้าค่ะ" เสี่ยวเถามรับคำสั่งด้วยสัญชาตญาณอย่างมึนๆ

ฟู่จาวหนิงคลายมือลง คลำไปยังชีพจรผู้เฒ่าฟู่

พอทาบชีพจร หัวใจของนางก็ดำดิ่งลง

ผู้เฒ่าฟู่ป่วยอาการเดียวกับปู่ของนางเลย! ที่หนักกว่าคือเขายังติดพิษด้วย พิษนี้น่าจะเป็นพวกทีกำเริบช้า ค่อยๆ กัดกินสะสมมาหลายปี พอถึงปัจจุบันจึงกำเริบออกมาอย่างหมดจด

นอกเหนือจากนี้ ร่างกายของเขายังขาดการบำรุงที่ดีอย่างเลวร้าย เลือดลมขาดหาย เป็นโรคกระเพาะอย่างรุนแรงด้วย

ฟู่จาวหนิงกัดฟันแน่น

"จาว หนิง" ผู้เฒ่าฟู่งึมงำเรียกชื่อนางออกมา

ฟู่จาวหนิงรีบกุมมือเขาไว้แน่น "ท่านปู่ ข้าอยู่ที่นี่ จาวหนิงอยู่ที่นี่！"

ผู้เฒ่าฟู่ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก พอเห็นสีแดงบนตัวนาง น้ำตาที่หม่นมัวก็ไหลออกมาทันที

"เจ้า เจ้า ถอนหมั้นกับจวนตระกูลเซียวหรือ?"