อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 134

ไทเฮาล้มป่วยเสียแล้ว

และก่อนหน้านางจะล้มป่วย คืนก่อนสาวใช้ในวังที่คอยคุ้มกันช่วงกลางคืนได้ยินนางฝันร้าย ในฝันตะโกนออกมาคำหนึ่ง และเพราะประโยคนี้ จึงทำให้องค์จักรพรรดิวันนี้ประกาศว่าตอนที่อ๋องเจวี้ยนเข้าวังให้พาฟู่จาวหนิงมาด้วยกัน

บนรถม้า ฟู่จาวหนิงฟังถึงจุดนี้ก็ขมวดคิ้วถาม "ไทเฮาพูดอะไรออกมาหรือ?"

นางทำไมรู้สึกว่า มีเงามืดกำลังปกคลุมลงมาหาตัวเองหรือเปล่า?

"สาวใช้ชาววังที่ชื่อเป่าเยวี่ยคนนั้นบอกว่า ไทเฮาตะโกนว่า สกุลฟู่ ข้าขอร้องล่ะ" เซียวหลันยวนสวมหน้ากากครึ่งหน้า บนใบหน้าอีกด้านหนึ่งสีหน้าเรียบเฉย มองไม่ออกเลยว่าเขาเชื่อหรือไม่เชื่อกันแน่

"สกุลฟู่?"

ฟู่จาวหนิงร้องจิ๊ "ไทเฮาเพิ่งจะพบข้าแค่ครั้งเดียว แต่ก็ยังไม่เคยเรียกข้าว่าสกุลฟู่เลยนะ"

"ดังนั้น องค์จักรพรรดิจึงให้เจ้าเข้าวังเพื่อจะถามให้ชัด"

"นั่งอยู่กับบ้านเฉยๆ เคราะห์ก็ร่วงลงมาจากฟ้าจริงๆ" ฟู่จาวหนิงนวดหน้าผากอย่างจำใจ

รถม้ามาถึงนอกวัง พวกเขาลงจากรถเปลี่ยนเป็นรถม้าเดินในวัง

ตอนนี้ฝนตกลงมาเล็กน้อย ถูกลมฤดูใบไม้ร่วงพัดจนหมอกลง

ฟู่จาวหนิงเข้าวังจักรพรรดิเป็นครั้งแรก รู้สึกว่าตกแต่งได้ตระการตามาก ยิ่งใหญ่เรียบง่าย งดงามรโหฐาน

สมัยก่อนนางเคยไปพระราชวังต้องห้าม เพียงแต่ในพระราชวังต้องห้ามไม่มีคนมีแต่อากาศ มีแต่ความรู้สึกรกร้างว่างเปล่าของประวัติศาสตร์ ทว่าที่นี่กลับดูยังรุ่งโรจน์อยู่

ขันทีที่นำพวกเขาเข้ามาก็เหมือนจะส่งสายตากับเซียวหลันยวนแล้ว ฟู่จาวหนิงสังเกตเห็น

นางสงสัยขึ้นมาทันที ว่าหลายปีนี้แม้ว่าเซียวหลันยวนจะไม่อยู่ในเมืองหลวง เข้าวังน้อยครั้ง แต่ในวังจะต้องมีคนของเขาอยู่ด้วยเป็นแน่

"อ๋องเจวี้ยนมาถึงแล้ว"