อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 134

ไทเฮาล้มป่วยเสียแล้ว

และก่อนหน้านางจะล้มป่วย คืนก่อนสาวใช้ในวังที่คอยคุ้มกันช่วงกลางคืนได้ยินนางฝันร้าย ในฝันตะโกนออกมาคำหนึ่ง และเพราะประโยคนี้ จึงทำให้องค์จักรพรรดิวันนี้ประกาศว่าตอนที่อ๋องเจวี้ยนเข้าวังให้พาฟู่จาวหนิงมาด้วยกัน

บนรถม้า ฟู่จาวหนิงฟังถึงจุดนี้ก็ขมวดคิ้วถาม "ไทเฮาพูดอะไรออกมาหรือ?"

นางทำไมรู้สึกว่า มีเงามืดกำลังปกคลุมลงมาหาตัวเองหรือเปล่า?

"สาวใช้ชาววังที่ชื่อเป่าเยวี่ยคนนั้นบอกว่า ไทเฮาตะโกนว่า สกุลฟู่ ข้าขอร้องล่ะ" เซียวหลันยวนสวมหน้ากากครึ่งหน้า บนใบหน้าอีกด้านหนึ่งสีหน้าเรียบเฉย มองไม่ออกเลยว่าเขาเชื่อหรือไม่เชื่อกันแน่

"สกุลฟู่?"

ฟู่จาวหนิงร้องจิ๊ "ไทเฮาเพิ่งจะพบข้าแค่ครั้งเดียว แต่ก็ยังไม่เคยเรียกข้าว่าสกุลฟู่เลยนะ"

"ดังนั้น องค์จักรพรรดิจึงให้เจ้าเข้าวังเพื่อจะถามให้ชัด"

"นั่งอยู่กับบ้านเฉยๆ เคราะห์ก็ร่วงลงมาจากฟ้าจริงๆ" ฟู่จาวหนิงนวดหน้าผากอย่างจำใจ

รถม้ามาถึงนอกวัง พวกเขาลงจากรถเปลี่ยนเป็นรถม้าเดินในวัง

ตอนนี้ฝนตกลงมาเล็กน้อย ถูกลมฤดูใบไม้ร่วงพัดจนหมอกลง

ฟู่จาวหนิงเข้าวังจักรพรรดิเป็นครั้งแรก รู้สึกว่าตกแต่งได้ตระการตามาก ยิ่งใหญ่เรียบง่าย งดงามรโหฐาน

สมัยก่อนนางเคยไปพระราชวังต้องห้าม เพียงแต่ในพระราชวังต้องห้ามไม่มีคนมีแต่อากาศ มีแต่ความรู้สึกรกร้างว่างเปล่าของประวัติศาสตร์ ทว่าที่นี่กลับดูยังรุ่งโรจน์อยู่

ขันทีที่นำพวกเขาเข้ามาก็เหมือนจะส่งสายตากับเซียวหลันยวนแล้ว ฟู่จาวหนิงสังเกตเห็น

นางสงสัยขึ้นมาทันที ว่าหลายปีนี้แม้ว่าเซียวหลันยวนจะไม่อยู่ในเมืองหลวง เข้าวังน้อยครั้ง แต่ในวังจะต้องมีคนของเขาอยู่ด้วยเป็นแน่

"อ๋องเจวี้ยนมาถึงแล้ว"

พวกเขาเพิ่งมาถึงหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง ขันทีที่ยืนรออยู่หน้าประตูก็ประกาศเสียงแหลมออกมา

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าขันทีคนนี้แสดงอำนาจใส่นางก่อนเสียแล้ว

เดิมทีควรจะขานว่าอ๋องเจวี้ยนและพระชายาอ๋องเจวี้ยนมาถึงแล้ว แต่นี่กลับมองข้ามนางไปเฉย

เขากับเซียวหลันยวนเข้าไปในตำหนัก ด้านนอกลมฤดูใบไม้ร่วงสายฝนเย็นเยียบ แต่ในตำหนักกลับอบอุ่นราวฤดูใบไม้ผลิ กระถางกำยานทั้งสี่มุมมีควันลอยกรุ่น ส่งความร้อนออกมา

บนพื้นปูด้วยพรม ที่นั่งหลักเบื้องหน้าองค์จักรพรรดิและฮองเฮานั่งอยู่ เก้าอี้ซ้ายขวาก็มีหญิงสาวแต่งตัวชุดชาววังที่ดูดีหรูหรานั่งอยู่ด้วย

ฮองเฮาพิจารณาตัวฟู่จาวหนิงผาดหนึ่งขณะที่นางเข้ามา พอฟู่จาวหนิงยืนนิ่งจึงเอ่ยปากขึ้นว่า

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนเพิ่งเข้าวังครั้งแรกสินะ? มากันแบบนี้เลยหรือ? ชุดของเจ้าชุดนี้น่ะ"

ฮองเฮาพิจารณาตัวฟู่จาวหนิง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรังเกียจและประชดประชัน

ฟู่จาวหนิงรีบร้อนออกมาจากบ้านตระกูลฟู่ ชุดที่นางใส่ก็ยังเป็นชุดก่อนหน้านี้ ยิ่งไปกว่านั้นนี่ก็เป็นชุดที่ดีที่สุดแล้วด้วย

กระโปรงผ้าฝ้ายสีชมพูอ่อน คลุมด้วยชุดคลุมสีชมพูเข้ม เข็มขัดปักลายบัว ไม่มีเครื่องประดับอะไร แต่เสื้อผ้าก็สดใหม่งดงาม ขับเด่นนางออกมาจนเพรียวบางทรงสง่า

แต่พอมาอยู่ต่อหน้าหญิงสาวที่สวมชุดชาววังหรูหรา สวมเงินสวมทองกันทั้งท้องตำหนักเช่นนี้ นางเองก็ดูซ่อมซ่อที่สุดในนี้จริงๆ

เสียงของฮองเฮาเพิ่งหยุดไป หญิงสาวทั้งห้องก็ปิดปากหัวเราะคิกคักขึ้นมา

มีสาวงามในชุดชาววังสีม่วงอ่อนคนหนึ่งเอ่ยกับฮองเฮาด้วยรอยยิ้มว่า "ได้ยินว่าฮองเฮาส่งซุนมามาไปสอนมารยาทชาววังให้พระชายาอ๋องเจวี้ยน แต่เห็นว่าไปเจอต่อเข้า ตอนนี้ดูท่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนเองก็ยังไม่สนใจโลกภายนอก ยังคงทำอะไรตามใจตนเองอยู่สินะ"

ในวังหลังใครบ้างที่ไม่รู้ว่าฮองเฮาส่งซุนมามาไปที่จวนอ๋องเจวี้ยน ผลลัพธ์คือซุนมามาต้องหน้ามุ่ยหนีกลับมา

ได้ยินว่าฮองเฮาโกรธจัด จนไล่ซุนมามาไปรับใช้พวกที่อยู่ในวังเย็นเหล่านั้น ชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสกลับมาอีกแล้ว

ตอนนี้นางสนมคนนี้จงใจพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แม้จะเพื่อประชดประชันฟู่จาวหนิง แต่ก็เหมือนสาดเกลือลงไปบนแผลเก่าของฮองเฮาเช่นกัน