อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 136

ปัญหานี้ อันที่จริงฟู่จาวหนิงก็อยากรู้เหมือนกัน

นางไม่คิดว่าประโยคนี้มีคนแต่งขึ้นมา ถ้าจะแต่งก็ไม่จำเป็นต้องแต่งให้มันดูไร้สาระขนาดนี้ ไม่ได้มีตรรกะอะไรเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าจะแต่งขึ้นจริง จะมาพูดว่า "สกุลฟู่" ทำไม บอกว่า "ฟู่จาวหนิง" ไปเลยไม่ตรงกว่าหรือ

สกุลฟู่ ถ้าหากสาวใช้ในวังฟังผิด ฟังเป็นชื่ออื่นขึ้นมาล่ะ

ดังนั้น ไทเฮาตะโกนขึ้นคำหนึ่งจากฝันร้าย ก็น่าจะเป็นเรื่องจริง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าแปลกประหลาดมาก นางรู้สึกว่าเซียวหลันยวนเองก็อยากรู้เหมือนกัน

"คำถามของฮองเฮาก็แปลกเหลือเกิน ข้าบอกไปแล้วว่าเพิ่งจะเจอกับไทเฮาแค่ครั้งเดียวในวันพิธีกับอ๋องเจวี้ยน แล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าไทเฮาคิดอะไรอยู่"

ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก "ที่ไทเฮาร้องออกมาก็ไม่แน่ว่าจะเป็นคำว่าสกุลฟู่สองคำนี้ บางทีสาวใช้ในวังอาจจะฟังผิดไหม?"

"สาวใช้ในวังคนนั้นล่ะ" เซียวหลันยวนถามขึ้น

"เรียกสาวใช้เป่าเยว่เข้ามา" องค์จักรพรรดิก็เหมือนรู้อยู่แล้วว่าพออ๋องเจวี้ยนเข้าวังจะต้องอยากเจอกับสาวใช้ในวังคนนั้น ดังนั้นจึงให้นางคอยรอไว้แล้ว

"องค์จักรพรรดิให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปก่อนได้หรือไม่ จะให้พวกนางอยู่ที่นี่ดูละครกันหรือไร?" เซียวหลันยวนกวาดตามองไปยังเหล่าสนมพวกนั้น

เหล่าสนมก็หน้าตาปั้นยากกันหมด

องค์จักรพรรดิโบกมือให้พวกนางถอยไป รู้สึกเหมือนว่าหน้าของตนเองถูกเหยียบจนจมดินไปแล้ว

เดิมทีเป็นความต้องการของฮองเฮา ที่จะให้เหล่าสนมพวกนี้ร่วมมือกันมาเหยียบหน้าฟู่จาวหนิง ใครจะไปคิดว่าออกรบไม่สำเร็จ เพิ่งจะเอาเรื่องเสื้อผ้าฟู่จาวหนิงมาพูดก็ถูกอ๋องเจวี้ยนตีกลับจนเหี้ยน

ตอนนี้ถ้าให้พวกนางอยู่ต่อก็จะเห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจใยดีต่อไทเฮา

เหล่าสนมถอยตัวกันออกไป

ฟู่จาวหนิงสังเกตเห็นสายตาเคียดแค้นริษยาสายหนึ่ง จ้องมองเข้ามา

สนมคนนั้นก็คิดไม่ถึงว่านางจะสัมผัสเฉียบคมขนาดนี้ ยังไม่ทันได้เก็บสายตากลับก็ถูกฟู่จาวหนิงคว้าเอาไว้แล้วเรียบร้อย