อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 136

ปัญหานี้ อันที่จริงฟู่จาวหนิงก็อยากรู้เหมือนกัน

นางไม่คิดว่าประโยคนี้มีคนแต่งขึ้นมา ถ้าจะแต่งก็ไม่จำเป็นต้องแต่งให้มันดูไร้สาระขนาดนี้ ไม่ได้มีตรรกะอะไรเลย

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าจะแต่งขึ้นจริง จะมาพูดว่า "สกุลฟู่" ทำไม บอกว่า "ฟู่จาวหนิง" ไปเลยไม่ตรงกว่าหรือ

สกุลฟู่ ถ้าหากสาวใช้ในวังฟังผิด ฟังเป็นชื่ออื่นขึ้นมาล่ะ

ดังนั้น ไทเฮาตะโกนขึ้นคำหนึ่งจากฝันร้าย ก็น่าจะเป็นเรื่องจริง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าแปลกประหลาดมาก นางรู้สึกว่าเซียวหลันยวนเองก็อยากรู้เหมือนกัน

"คำถามของฮองเฮาก็แปลกเหลือเกิน ข้าบอกไปแล้วว่าเพิ่งจะเจอกับไทเฮาแค่ครั้งเดียวในวันพิธีกับอ๋องเจวี้ยน แล้วข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าไทเฮาคิดอะไรอยู่"

ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก "ที่ไทเฮาร้องออกมาก็ไม่แน่ว่าจะเป็นคำว่าสกุลฟู่สองคำนี้ บางทีสาวใช้ในวังอาจจะฟังผิดไหม?"

"สาวใช้ในวังคนนั้นล่ะ" เซียวหลันยวนถามขึ้น

"เรียกสาวใช้เป่าเยว่เข้ามา" องค์จักรพรรดิก็เหมือนรู้อยู่แล้วว่าพออ๋องเจวี้ยนเข้าวังจะต้องอยากเจอกับสาวใช้ในวังคนนั้น ดังนั้นจึงให้นางคอยรอไว้แล้ว

"องค์จักรพรรดิให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปก่อนได้หรือไม่ จะให้พวกนางอยู่ที่นี่ดูละครกันหรือไร?" เซียวหลันยวนกวาดตามองไปยังเหล่าสนมพวกนั้น

เหล่าสนมก็หน้าตาปั้นยากกันหมด

องค์จักรพรรดิโบกมือให้พวกนางถอยไป รู้สึกเหมือนว่าหน้าของตนเองถูกเหยียบจนจมดินไปแล้ว

เดิมทีเป็นความต้องการของฮองเฮา ที่จะให้เหล่าสนมพวกนี้ร่วมมือกันมาเหยียบหน้าฟู่จาวหนิง ใครจะไปคิดว่าออกรบไม่สำเร็จ เพิ่งจะเอาเรื่องเสื้อผ้าฟู่จาวหนิงมาพูดก็ถูกอ๋องเจวี้ยนตีกลับจนเหี้ยน

ตอนนี้ถ้าให้พวกนางอยู่ต่อก็จะเห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจใยดีต่อไทเฮา

เหล่าสนมถอยตัวกันออกไป

ฟู่จาวหนิงสังเกตเห็นสายตาเคียดแค้นริษยาสายหนึ่ง จ้องมองเข้ามา

สนมคนนั้นก็คิดไม่ถึงว่านางจะสัมผัสเฉียบคมขนาดนี้ ยังไม่ทันได้เก็บสายตากลับก็ถูกฟู่จาวหนิงคว้าเอาไว้แล้วเรียบร้อย

นางกวาดสายตาไปที่เซียวหลันยวนด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นก็รีบก้มหน้าลงต่ำเดินออกไป

สนมคนนั้นดูแล้วอายุแค่ยี่สิบกว่าๆ

ฟู่จาวหนิงไม่ได้มองพลาดความรู้สึกในสายตาของนางที่มองเซียวหลันยวน

นี่คงจะไม่ใช่หญิงสาวที่แอบรักเซียวหลันยวนอยู่หรอกนะ?

สาวใช้ในวังเป่าเยว่เข้ามาอย่างรวดเร็ว พอเข้ามาก็ไม่กล้ามองอ๋องเจวี้ยน รีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที "ข้าน้อยเป่าเยว่คารวะท่านอ๋องเจวี้ยน"

เซียวหลันยวนเหลือบมองฟู่จาวหนิง เป็นสัญญาณให้นางถาม

"เป่าเยว่ เจ้าบอกว่า ไทเฮาเมื่อคืนฝันร้าย จนเรียกชื่อของพระชายาอย่างข้าออกมาหรือ? เจ้ายืนยันได้อย่างไรว่าตอนนั้นไทเฮาเรียกชื่อของข้า?"

ฟู่จาวหนิงวางมาดพระชายาอ๋องเจวี้ยน ถามขึ้นเสียงขรึม

เป่าเยว่ตอนนี้เงยหน้าขึ้น เหลือบมองฟู่จาวหนิงอย่างรวดเร็ว

และพอนางเงยหน้าเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงจึงเห็นหน้าตาของนางได้ชัดเจน เป่าเยว่คนนี้หน้าตาสวยจริงๆ ใบหน้ารูปไข่ คิ้วใบหลิว ปากผลท้อ เป็นหน้าตาของสาวงามแบบฉบับโบราณอย่างแท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นยังดีท่วงท่ามีเกียรติอีกด้วย

อาจจะเพราะเป็นคนข้างกายไทเฮา จึงดูใจเย็นมั่นคง ไม่ได้ดูเป็นพวกนิสัยงี่เง่า

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ข้าน้อยตอนนั้นได้ยินไทเฮาตะโกนขึ้นเสียงหนึ่งว่า สกุลฟู่ ข้าขอร้องเจ้า ตอนนั้นเนื่องจากเสียงของไทเฮาดังมาก น้ำเสียงเองก็ดูตกตะลึงลนลาน ข้าน้อยเองก็ตกใจสะดุ้งโหยง จึงรีบเข้าไปถามไถ่ไทเฮา"

"ข้าน้อยถามว่า ท่านไทเฮา ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? เห็นใครในฝันหรือ? ไทเฮาตอนนั้นก็ตอบเพียงคำเดียว สกุลฟู่ สกุลฟู่"

"แต่หลังจากตอบประโยคนั้น ไทเฮาก็หลับลึกลงไปอีกครั้ง วันนี้ไทเฮาตื่นขึ้นมาก็ยังถามข้าน้อย ว่าอ๋องเจวี้ยนแต่งงานไปกี่วันแล้ว เขาจะพาสกุลฟู่เข้ามาทักทายข้าหรือไม่ แต่ว่าไทเฮายังไม่ทันจะได้ทานอาหารเช้า ลุกมาได้ครู่เดียวก็นอนลงไปอีกครั้ง สักพักหนึ่งไทเฮาก็บอกว่าทรมาน ตอนเชิญท่านหมอหลวงมานางก็หลับไม่ตื่นแล้ว"

เป่าเยว่พูดจาฉะฉาน กัดทุกคำออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

องค์จักรพรรดิรอนางพูดจบ ก็มองไปทางฟู่จาวหนิง

"สกุลฟู่ ตอนนี้เจ้าน่าจะเข้าใจแล้วใช่ไหม? เพราะไทเฮาพูดชื่อสกุลฟู่ซ้ำออกมา วันนี้ตอนที่ตื่นขึ้นมาถามว่าอายวนจะพาเจ้ามาเข้าเฝ้าหรือไม่ ก็ยังพูดคำว่าสกุลฟู่ออกมา ดังนั้น ที่ไทเฮาละเมอฝันออกมาก็คือเจ้านั่นเอง"

"ต่อให้เรียกชื่อจาวหนิง" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา "มันก็แค่ความฝันเท่านั้น ถึงกับต้องลงโทษนางเลยหรือ?"

เขาเรียกชื่อนางออกมาเป็นครั้งแรก ฟู่จาวหนิงงงันไปครู่หนึ่ง จ้องมองเขา