อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 137

"ถ้าหากเป็นแค่ฝัน ข้าไม่มีทางลงโทษนางหรอก นี่ก็แค่มาถามให้ชัดเจนว่านางได้ทำอะไรไว้ลับหลังหรือเปล่า?" องค์จักรพรรดิเอ่ยขึ้น

"ถ้านางบอกว่าไม่ได้ทำ องค์จักรพรรดิจะเชื่อหรือ?"

องค์จักรพรรดิชะงักไป

แค่ประโยคเดียวจากความฝัน เขาจะลงโทษฟู่จาวหนิงแน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้

"ทั้งหมดนี้รอให้ไทเฮาตื่นขึ้นมาก่อนแล้วกัน พวกเจ้าไปเข้าเฝ้าไทเฮาเถิด"

เป่าเยว่นำทางเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงไปที่วังบรรทมไทเฮา

พอเข้าประตู ฟู่จาวหนิงก็ได้กลิ่นยาหนักมาก ในนี้ยังมีกลิ่นธูปกำยานลางๆ อีกหลายชนิด เป็นกลิ่นหอมที่แตกต่างกัน พอปนเปอยู่ด้วยกัน กลิ่นจึงประหลาดและฉุนหนักอย่างเห็นได้ชัด

แล้วยังมีหมอหลวงคอยดูแลไทเฮาอยู่อีกสองคน

เซียวหลันยวนเดินเข้าไปข้างเตียงไทเฮา เห็นนางนอนอยู่บนเตียง สีหน้าขาวซีด ไม่ขยับเขยื้อน กลิ่นอายดิ่งต่ำอย่างมาก ดูแล้วเหมือนจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วอย่างไรอย่างนั้น

"อ๋องเจวี้ยน พระชายาอ๋องเจวี้ยน ไทเฮาไม่ตื่นขึ้นมาเลย" หมอหลวงรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นมาคำหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงมองไปทางเซียวหลันยวน "ให้ข้าดูไหม?"

"ดู" เซียวหลันยวนพยักหน้า

ฟู่จาวหนิงจึงเดินตรงเข้าไปจะจับชีพจรให้กับไทเฮา

เป่าเยว่ตกตะลึง รีบเดินเข้ามายื่นมือขวางฟู่จาวหนิง "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านจะทำอะไร?"

"จับชีพจรให้ไทเฮา"

"มีหมอหลวงอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ต้องให้พระชายาอ๋องเจวี้ยนช่วยหรอกเพคะ"

ฟู่จาวหนิงยื่นมือสะบัดนางออกไป จากนั้นก็ยื่นมือทาลงไปบนชีพจรของไทเฮา

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน"