อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 137

"ถ้าหากเป็นแค่ฝัน ข้าไม่มีทางลงโทษนางหรอก นี่ก็แค่มาถามให้ชัดเจนว่านางได้ทำอะไรไว้ลับหลังหรือเปล่า?" องค์จักรพรรดิเอ่ยขึ้น

"ถ้านางบอกว่าไม่ได้ทำ องค์จักรพรรดิจะเชื่อหรือ?"

องค์จักรพรรดิชะงักไป

แค่ประโยคเดียวจากความฝัน เขาจะลงโทษฟู่จาวหนิงแน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้

"ทั้งหมดนี้รอให้ไทเฮาตื่นขึ้นมาก่อนแล้วกัน พวกเจ้าไปเข้าเฝ้าไทเฮาเถิด"

เป่าเยว่นำทางเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงไปที่วังบรรทมไทเฮา

พอเข้าประตู ฟู่จาวหนิงก็ได้กลิ่นยาหนักมาก ในนี้ยังมีกลิ่นธูปกำยานลางๆ อีกหลายชนิด เป็นกลิ่นหอมที่แตกต่างกัน พอปนเปอยู่ด้วยกัน กลิ่นจึงประหลาดและฉุนหนักอย่างเห็นได้ชัด

แล้วยังมีหมอหลวงคอยดูแลไทเฮาอยู่อีกสองคน

เซียวหลันยวนเดินเข้าไปข้างเตียงไทเฮา เห็นนางนอนอยู่บนเตียง สีหน้าขาวซีด ไม่ขยับเขยื้อน กลิ่นอายดิ่งต่ำอย่างมาก ดูแล้วเหมือนจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วอย่างไรอย่างนั้น

"อ๋องเจวี้ยน พระชายาอ๋องเจวี้ยน ไทเฮาไม่ตื่นขึ้นมาเลย" หมอหลวงรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นมาคำหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงมองไปทางเซียวหลันยวน "ให้ข้าดูไหม?"

"ดู" เซียวหลันยวนพยักหน้า

ฟู่จาวหนิงจึงเดินตรงเข้าไปจะจับชีพจรให้กับไทเฮา

เป่าเยว่ตกตะลึง รีบเดินเข้ามายื่นมือขวางฟู่จาวหนิง "พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านจะทำอะไร?"

"จับชีพจรให้ไทเฮา"

"มีหมอหลวงอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ต้องให้พระชายาอ๋องเจวี้ยนช่วยหรอกเพคะ"

ฟู่จาวหนิงยื่นมือสะบัดนางออกไป จากนั้นก็ยื่นมือทาลงไปบนชีพจรของไทเฮา

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน"

"หุบปาก" อ๋องเจวี้ยนกวาดตาเย็นชามองเป่าเยว่ "ข้าอนุญาตแล้ว ยังต้องให้สาวใช้ในวังอย่างเจ้ามาขวางอีกหรือ?"

เป่าเยว่มองเขา เอ่ยตอบว่ามิกล้าเสียงต่ำ ไม่พูดอะไรอีก

หมอหลวงสองคนสบตากันผาดหนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังองค์จักรพรรดิและฮองเฮาที่เพิ่งเข้ามาในตำหนัก ไม่พูดอะไรอีก

"สกุลฟู่ เจ้ารู้เรื่องแพทย์ด้วยหรือ? อย่ามาทำอะไรมั่วซั่ว!" ฮองเฮาพอเห็นฟู่จาวหนิงมาจับชีพจรให้ไทเฮา จึงตะคอกออกไปคำหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงกำลังจะเก็บมือกลับ ไทเฮากลับตื่นขึ้นมาในจังหวะนี้ เบิกตาโพลง มองเห็นฟู่จาวหนิง

นางจู่ๆ ก็ถลึงดวงตา สีหน้าเปลี่ยนไป "สกุลฟู่!"

เสียงนี้ร้องเรียกขึ้นอย่างหวาดกลัว

ฟู่จาวหนิงร้สึกว่าสายตาของไทเฮาที่มองนางเหมือนมองเห็นคนอีกคนหนึ่ง

"ไทเฮา ข้าคือฟู่จาวหนิง" นางเอ่ยขึ้นอย่างชัดเจน

"ไทเฮาฟื้นขึ้นมาแล้วหรือ?"

"เสด็จแม่?"

คนทั้งหมดล้วนรีบเดินกันเข้ามา

ไทเฮาพอได้ยินคำพูดของฟู่จาวหนิง ความคิดก็สั่นสะเทือน จากนั้นสายตาก็ชัดขึ้นมาหน่อย มองไปทางคนอื่นๆ สายตาตกไปอยู่บนหน้าเซียวหลันยวน

"อา อายวน?"

"ท่านล้มป่วยกะทันหันหรือ?" เซียวหลันยวนเอ่ยถามเสียงเรียบ "ฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้ว"

ไทเฮาอ้าปากพะงาบ มองไปทางองค์จักรพรรดิและฮองเฮา จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง สีหน้าซับซ้อนขึ้นมา

"ข้าไม่เป็นไร พอดีฝันเห็นฟู่หลินซื่อเข้า น่าจะเพราะยังรับเรื่องที่อายวนแต่งงานกับลูกสาวของศัตรูไม่ได้" ไทเฮาจับมือฟู่จาวหนิง "ครั้งนั้นอายวนยังเล็ก แม่ของเจ้าวางยาพิษใส่เขา!"

ใครก็คิดไม่ถึงว่าไทเฮาจู่ๆ ก็เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา ทั่วทั้งห้องเงียบเป็นเป่าสาก

"ข้าตอนแรกยังไม่รู้ว่าเจ้าเป็นลูกสาวของฟู่หลินซื่อ ทว่าตอนนี้รู้แล้ว จึงไม่อาจให้เจ้าอยู่ข้างกายอายวนได้"