อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 138

องค์จักรพรรดิโมโหไทเฮาจะแย่อยู่แล้ว

ไทเฮาในเมื่อคัดค้านเรื่องที่อ๋องเจวี้ยนแต่งงานกับลูกสาวฟู่หลินซื่อ แล้วทำไมวันพิธีใหญ่วันนั้นถึงไม่ยกเหตุผลนี้ออกมา เพื่อคัดค้านไม่ให้พวกเขาแต่งงานกัน?

ถ้าเป็นเช่นนั้น อ๋องเจวี้ยนก็คงไม่ได้รับสิ่งยืนยันของไท่ซ่างหวงไปแล้ว

ตอนนี้คนเขาผ่านการทดสอบสามตระกูล เตรียมจะรับสิ่งยืนยันอยู่แล้ว เพิ่งจะมาคัดค้านฟู่จาวหนิง แล้วจะมีประโยชน์อะไร?

เขาตอนนี้กลับสนับสนุนให้อ๋องเจวี้ยนกับลูกสาวฟู่หลินซื่ออยู่ด้วยกันเสียอีก เพราะเช่นนี้ระหว่างสองสามีภรรยาอย่างพวกเขาก็จะมีปมในใจขนาดใหญ่ขวางอยู่ ไม่มีทางรักกันปานจะกลืนกิน

หลังจากนี้หากมีโอกาสค่อยไปยุยงฟู่จาวหนิง ไม่แน่ฟู่จาวหนิงอาจจะยังมีประโยชน์กับเขาบ้าง

"เสด็จแม่ อายวนกับฟู่จาวหนิงแต่งงานกันหลายวันแล้ว เรื่องในอดีตก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ" องค์จักรพรรดิเสแสร้งเตือนขึ้นอย่างหวังดี

ฮองเฮาเข้าใจความหมายของเขา และเตือนขึ้นมาด้วยเช่นกัน "ใช่แล้ว ไทเฮา ครั้งนั้นไท่ซ่างหวงไม่ใช่บอกว่าจะไม่ติดใจกับคนบ้านนางแล้วหรือ ฟู่จิ้นเชินกับฟู่หลินซื่อหายตัวไป ไท่ซ่างหวงก็ไม่ได้เข้าไปสร้างความลำบากใจกับผู้เฒ่าฟู่และเด็กสาวคนนี้ ดูท่าอ๋องเจวี้ยนเองก็จะยังไม่ชัดเจนด้วย"

เรื่องในตอนนั้น อ๋องเจวี้ยนเข้าใจชัดเจนแล้วหรือ?

ไทเฮาหอบหายใจ ด่ากราดออกมาคำหนึ่ง "เลอะเลือน! ไม่ติดใจก็ส่วนไม่ติดใจ แต่ก็ไม่สามารถให้นางขึ้นเป็นพระชายาได้"

นางยังถลึงตาจ้องอ๋องเจวี้ยน "เจ้าไม่รู้หรือ? แต่งกันไปแบบนี้เลยน่ะหรือ? เจ้าเห็นว่านางงดงามก็เลยโงหัวไม่ขึ้นหรือ?"

อ๋องเจวี้ยนมองไปทางฟู่จาวหนิง

ถูกไทเฮาด่าเช่นนี้ แต่เขากลับสีหน้าไม่สะทกสะท้าน ไม่ลนลานเลยแม้แต่น้อย

ฟู่จาวหนิงหน้าตาสะสวยอย่างไม่ต้องสงสัย ยิ่งไปกว่านั้น ในเมืองหลวงเองก็มีไม่กี่คนที่พอจะเทียบเคียงไหว

"ไทเฮา ข้าไม่รู้ว่านางคือลูกสาวของฟู่หลินซื่อ" เซียวหลันยวนโกหกหน้านิ่งออกมา "แค่เจอนางบนถนน นางเข้ามาขอให้ข้ารับนางเป็นภรรยา ข้าเห็นนางน่าสงสาร ก็เลยใจอ่อนตอบรับไป"

ฟู่จาวหนิงหลังจากได้ยินคำพูดเขาก็เกือบจะมองบนเลยทีเดียว

พอเห็นนางแล้วสงสาร? ใจอ่อน?

ชายคนนี้พูดโกหกได้ไม่กระพริบตาด้วยซ้ำ

"เรื่องเช่นนี้เจ้ายังใจอ่อนตอบรับได้ด้วย!"

ไทเฮาถลึงตามองไปทางฟู่จาวหนิง "ถึงอย่างไร แม่ของเจ้าในอดีตก็วางยาใส่อายวน เจ้าที่เป็นลูกสาวนาง ยังกล้ามาเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอีกหรือ!"

"เรื่องนี้ข้าไม่รู้มาก่อน ถ้าหากไทเฮารู้สึกว่าข้าไม่มีคุณสมบัติเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน เช่นนั้นก็ให้ข้ากับอ๋องเจวี้ยนหย่าร้างเถิดเพคะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"ไร้สาระ" องค์จักรพรรดิรีบพูดขึ้นมา "เห็นพิธีอภิเษกเป็นเด็กเล่นขายของหรือ? งานแต่งงานของพวกเจ้าผ่านช่วงขายผ้าเอาหน้ารอดไปแล้ว ตอนนี้จะมาหย่าร้างกันลวกๆ ได้อย่างไร? ถ้าเล่าลือออกไปราชวงศ์แคว้นเจาของข้าจะมีหน้าเหลืออยู่ไหม?"

"หย่าร้าง? เจ้าฝันหวานเกินไปแล้ว เลิกคิดไปได้เลย" ไทเฮาเอ่ยขึ้นเสียงเดือดดาล "เจ้าเป็นลูกของนังงูพิษ พวกเรายังต้องให้หน้าเจ้าด้วยหรือ?"

"พิธีเสร็จไปแล้ว ยังจะมาหย่าร้างอะไร? ข้าเองก็ยังไม่รู้ว่าร่างกายนี้จะทนได้อีกแค่ไหน เจ้าเรื่องแต่งงานอะไรนี้ข้าก็ขี้เกียจไปวุ่นวายแล้ว เอาแบบนี้นั่นล่ะ" อ๋องเจวี้ยนเอ่ยขึ้นเสียงขรึม

พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ องค์จักรพรรดิกับฮองเฮาก็รีบเตือนไทเฮาขึ้นมา

ไทเฮาท้ายสุดจึงถลึงตาจ้องฟู่จาวหนิงอย่างเคืองๆ "ให้เจ้าใช้ชื่อพระชายาอ๋องเจวี้ยนก็ได้ แต่เจ้าห้ามอยู่ข้างกายอายวน นับจากวันนี้ก็ให้นางมาอยู่กับข้าคอยปรนนิบัติโรคภัยแล้วกัน"

นี่คิดจะขังนางไว้ในวังหลังหรือ?

ฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนสีแล้ว

ถ้าถูกขังไว้ในวังอยู่กับแต่ไทเฮาจนไม่เห็นเดือนเห็นตะวันล่ะก็ นางคงได้บ้าแน่ๆ

ฟู่จาวหนิงมองไปทางเซียวหลันยวน

ตอนนี้นางจู่ๆ ก็รู้สึกโชคดีที่เมื่อวานยังไม่ได้มอบไหมใจโลหิตให้เขา ดังนั้น อย่างน้อยเซียวหลันยวนก็ยังต้องการให้นางช่วยหาไหมใจโลหิตอยู่

"ข้าว่าวิธีนี้ของไทเฮาใช้ได้"

องค์จักรพรรดิแทบจะหัวเราะร่าขึ้นมา

ไม่ว่าเป้าหมายการแต่งงานของอ๋องเจวี้ยนกับฟู่จาวหนิงจะเป็นอะไร จับพวกเขาแยกกันเสียก่อน ขังฟู่จาวหนิงไว้ในวังหลวง ทำลายแผนการของอ๋องเจวี้ยนเสีย แน่นอนว่าเขาต้องสนับสนุนอยู่แล้ว

"ฟู่จาวหนิง เจ้าไม่ใช่ว่ารู้เรื่องแพทย์หรือ? ในวังมีหมอหญิงน้อยมาก พอดีเลย เจ้าอยู่ข้างการไทเฮาคอยปรนนิบัติโรคภัยคือเหมาะสมที่สุด" องค์จักรพรรดิแทบจะตบโต๊ะอยู่แล้ว

"ไทเฮากับองค์จักรพรรดิคิดจะไม่ให้ข้ามีทายาทหรือ?" เสียงของอ๋องเจวี้ยนเอ่ยเย็นขึ้นมาคำหนึ่ง

คนทั้งหมดนิ่งงันไป