อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 139

"ข้าเพิ่งแต่งงานใหม่ พวกเจ้าคิดจะขังพระชายาไว้ในวัง แล้วข้าจะไปมีทายาทกับใครกัน?"

พรวด

ฟู่จาวหนิงแทบจะสำลัก

ใครจะมีทายาทกับท่านกัน!

แต่ก็อดพูดไม่ได้ ว่าเหตุผลนี้ของเซียวหลันยวนหยาบคายและตรงไปตรงมาจริงๆ

ไทเฮากับองค์จักรพรรดิไม่กล้าต่อคำพูด หรือว่าพวกเขาไม่อยากให้เขามีทายาทจริงๆ?

ฮองเฮาสมองทำงาน เอ่ยขึ้นมากับองค์จักรพรรดิทันที "องค์จักรพรรดิ เช่นนั้นท่านก็มอบการอภิเษกให้กับอ๋องเจวี้ยนอีกสิ ให้เขาแต่พระชายารองมาอีกสองคน"

"ข้าว่าได้อยู่"

จริงด้วย เขาเตรียมชุบเลี้ยงสาวงามเอาไว้ตั้งหลายคนนี่นา เพื่อที่ยัดมาอยู่ข้างกายอ๋องเจวี้ยน

ถ้าอ๋องเจวี้ยนยังไม่รีบแต่งงาน เขาจะได้หาข้ออ้างส่งไปให้เขา ตอนนี้จังหวะก็มาพอดี

"ข้าทางนี้ก็มีตัวเลือกอยู่" ไทเฮาเอ่ยขึ้นมาทันที "ไม่มีคุณสมบัติเป็นพระชายารอง เป็นอนุภรรยายังพอได้อยู่!"

ไทเฮามองไปทางเป่าเยว่ที่ยืนปรนนิบัติอยู่ข้างๆ "เป่าเยว่ อีกเดี๋ยวเจ้าไปเก็บข้าวของเสีย แล้วตามอ๋องเจวี้ยนออกจากวังไป หลังจากนี้ก็คอยปรนนิบัติอ๋องเจวี้ยนเสีย รอจนพระชายารองมีลูกชายหรือลูกสาวเสียก่อนแล้ว เจ้าถึงจะมีได้รู้ไหม?"

เป่าเยว่คุกเข่าลงทันที "ข้าน้อยเข้าใจแล้ว"

ฟู่จาวหนิงครั้งนี้เข้าใจขึ้นมาแล้วว่าทำไมก่อนหน้าเป่าเยว่จึงมองนางด้วยสายตาเช่นนั้น เดาว่าเป่าเยว่น่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าไทเฮาจะส่งนางให้กับอ๋องเจวี้ยน

เวลาแค่นี้ เซียวหลันยวนก็ได้พระชายารองมาสองคนกับอีกหนึ่งอนุภรรยาแล้วหรือ?

ฟู่จาวหนิงมองเขา

เซียวหลันยวนเองก็มองนาง มุมปากยกขึ้น "พระชายาว่าอย่างไร? พระชายารอง ข้าควรจะแต่งไหม? อนุภรรยา ข้ารวมจะรับไหม?"

คิดจะโยนมาบนตัวนางอีกหรือ?

ฟู่จาวหนิงหรุบตา ทำท่าเหมือนไม่กล้า "ข้าฟังท่านอ๋องแล้วกัน"

"วนมาถึงนางตัดสินใจด้วยหรือ?" ไทเฮาตบลงบนกระดานเตียง "นางต้องอยู่ในวังเพื่อปรนนิบัติโรคภัยให้ข้า ไม่ต้องสนใจนางแล้ว!"

ตอนนี้เอง เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็กุมหน้าอก ล้มตัวไปทางฟู่จาวหนิง

"อายวน"

"ท่านอ๋อง!"

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีท่าทีเช่นนี้ แต่ก็ยังกอดเขาเอาไว้ด้วยสัญชาตญาณ ขณะเดียวกันก็ยื่นมือไปกดจุดชีพจรที่หน้าอกเขาไว้ด้วย

แม้ฟู่จาวหนิงดูผอมแห้งร่างบาง แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่านางจะสามารถประคองเซียวหลันยวนที่ล้มเอาไว้อยู่

เป่าเยว่เองก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา แต่ก็ช้าไปหลายกระบวนเลยทีเดียว

"อายวนเป็นอะไรไป?" ไทเฮาถามขึ้นอย่างตึงเครียด

ฟู่จาวหนิงหมุนตัวจะแบกเขาขึ้นมา

คนทั้งหมดในนี้ล้วนถลึงตาโต

"ฟู่จาวหนิง นี่เจ้า?"

"น่าจะเหนื่อยเกินไป องค์จักรพรรดิ ไทเฮา ฮองเฮา ข้าขอตัวพาท่านอ๋องออกจากวังก่อนนะเพคะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

ไทเฮาอ้าปากพะงาบ คิดจะพูดว่าข้าไม่ได้บอกให้เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อปรนนิบัติโรคภัยหรอกหรือ?

แต่พอเห็นอ๋องเจวี้ยนเป็นลมลงไปเช่นนี้ นางจะพูดอะไรออกมาได้อีก

ฮองเฮาไม่คิดจะปล่อยฟู่จาวหนิงไป "ให้หมอหลวงไปดูอาการอ๋องเจวี้ยนด้วย ออกไปเช่นนี้พวกเข้าไม่วางใจ รอเขาตื่นขึ้นมาแล้ว ค่อยให้เป่าเยว่ไปรับใช้แล้วกัน"

"พระชายา ให้ข้าช่วยเถิด"

เป่าเยว่ยื่นมือออกมาจะประคองตัวอ๋องเจวี้ยนทันที

สาวใช้วังคนนี้ดูเป็นฝ่ายรุกเสียจริง