อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 140

พอเห็นว่ามือของเป่าเยว่กำลังจะแตะโดนตัวเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงก็เบี่ยงหลบทันที

นางเอ่ยขึ้นว่า "เอาล่ะ ข้าจะแบไพ่แล้ว อันที่จริงข้าเป็นพวกขี้หึง จิตใจคับแคบ ไม่อยากให้หญิงสาวคนอื่นมาร่วมแบ่งความสุขกับยวนยวนของข้า พระชายารองไม่ได้ อนุภรรยาก็ไม่ได้เช่นกัน!"

ไทเฮาถลึงตามอง "เจ้า เจ้าเจ้าเจ้าพูดอะไร?"

องค์จักรพรรดิคิ้วถึงกับกระพือขึ้นมา "ขี้หึง?!"

ฮองเฮาปิดปาก พูดอะไรไม่ออก

เป่าเยว่กลับตะลึงงันมองนาง มือที่ยื่นออกมาก็นิ่งค้างกลางอากาศไปแล้ว

"ถูกต้อง ข้าเป็นคนขี้หึง ดังนั้นไม่อนุญาตให้ยวนยวนของข้าอภิเษกพระชายารองและรับภรรยาด้วย เรือนหลังของจวนอ๋องเจวี้ยนมีข้าแค่ได้คนเดียว"

ฟู่จาวหนิงคิดในใจ ถึงอย่างไรเซียวหลันยวนก็สลบอยู่ ไม่ได้ยินคำพูดของนางหรอก เอาให้สุดๆ ไปเลยแล้วกัน

"ยิ่งไปกว่านั้นยวนยวนก็ยังมีใจให้ข้ามากด้วย เขาเล่าให้ฟังแล้ว เรื่องที่ถูกพิษไปเมื่อตอนเด็ก ยังยืนยันไม่ได้ว่าท่านแม่ข้าเป็นผู้ทำ บางทีท่านแม่ข้าอาจจะถูกใส่ร้ายก้ได้! จะว่าไป ตอนนั้นข้าเองก็ยังคลานยังพูดไม่เป็นด้วยซ้ำ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้า เขาไม่สนใจ แต่ยังดีกับข้ามาโดยตลอด!"

ฟู่จาวหนิงมองพวกเขา พูดเสียดูเป็นเรื่องจริงเลย

"ถึงแม้ข้ากับยวนยวนจะอภิเษกกันฉาบฉวย แต่อันที่จริงพวกเราก็เป็นรักแรกกันและกัน หลายวันนี้อยู่ด้วยกันก็เข้ากันได้ดีมาก ไม่อยากให้มีหญิงสาวคนอื่นมาขวางกลางระหว่างพวกเรา"

"เจ้าพูดไร้สาระ" ไทเฮาคิดจะคัดค้าน

นางไม่มีทางเชื่อเรื่องเหลวไหลที่ฟู่จาวหนิงพูดนี้เด็ดขาด

"ไทเฮาจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ ถึงอย่างไรพระชายาอ๋องเจวี้ยนคนนี้ คนที่ไท่ซ่างหวงไหว้วานมาก็ล้วนยอมรับแล้ว ยิ่งไปกว่นั้นข้าก็กราบไหว้ฟ้าดินต่อหน้าพวกท่านแล้วด้วย จึงสูงส่งเหมือนไทเฮากับองค์จักรพรรดิ คงไม่คิดจะปลดพระชายาอ๋องเจวี้ยนอย่างข้าลงง่ายๆ หรอกกระมัง?"

ฟู่จาวหนิงย้อนถามขึ้นมา ทำให้คนอื่นๆ ล้วนนิ่งเงียบพูดไม่ออก

"ส่วนเรื่องหมอหลวงในวัง ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกพวกเขา แต่หลายปีนี้ถ้าหมอหลวงสามารถรักษายวนยวนของข้าได้ดี เขาคงไม่ต้องกับไปพักฟื้นที่ยอดเขาโยวชิงกระมัง? ดังนั้น พวกเราขอตัวกลับก่อน"

ฟู่จาวหนิงพูดพลางแบกเซียวหลันยวนเดินออกจากตำหนัก

"ฟู่จาวหนิง!"

เสียงของไทเฮาร้องเรียกขึ้นด้านหลัง ฟู่จาวหนิงเองก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

นางมองออกแล้ว ไม่ว่าจะไทเฮาหรือว่าองค์จักรพรรดิ พวกเขาอันที่จริงไม่กล้าบีบคั้นเซียวหลันยวน

ดังนั้นพอนางออกมาเช่นนี้ พวกเขาเองก็ติดที่เซียวหลันยวน และไม่กล้าที่จะให้องครักษ์เข้ามาขวางนาง

เพียงแต่ว่า เดินไปแค่ไม่กี่ก้าว นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งร้อนดังเข้ามา

"พระชายา!"

เป่าเยว่ไล่ตามเข้ามา ข้ามตัวนางมาอยู่ด้านหน้า ทิ้งตัวลงคุกเข่า

"พระชายา ท่านโปรดรับเป่าเยว่ไว้ด้วยเถด เป่าเยว่หลังจากถึงจวนอ๋องแล้วจะไม่ออกนอกลู่นอกทางแน่นอน จะคอยปรนนิบัติท่านอ๋องและพระชายาอย่างใส่ใจ จะไม่มีใจคิดคดเด็ดขาด และจะไม่แย่งความเสน่หากับพระชายาด้วย"

ฟู่จาวหนิงสีหน้าเย็นชาลงมา

นางออกแรงหยิกเซียวหลันยวนไปทีหนึ่ง เป็นเพราะเจ้าผู้ชายคนนี้แท้ๆ ถึงอย่างไรตอนนี้เขาก็สลบอยู่ ระบายอารมณ์เสียหน่อยแล้วกัน

"พฤติกรรมของเจ้าในตอนนี้ก็ไม่ถือว่าออกนอกลู่นอกทางแล้ว ข้าจะรับเจ้ากลับไปด้วยทำไมกัน? ไปเพิ่มภาระหรือ? หลีกไป!"

ฟู่จาวหนิงไม่มองนางเลย เดินผ่านข้างตัวนางออกไป

ยังดีที่มีรถลากในวังส่งพวกเขาออกจากวัง ไม่เช่นนั้น ถ้าคิดจะให้นางแบกไปตลอดทาง นางไม่โยนเซียวหลันยวนลงไปกลิ้งสิแปลก

ออกจากประตูวัง ชิงอีก็เข้ามารับ

"ท่านอ๋องเป็นอะไรไป?"

เขาเห็นเซียวหลันยวนหมดสติ ก็ตกใจสะดุ้งโหยง

"ขึ้นรถม้าก่อนค่อยคุย"

ชิงอีรีบประคองเซียวหลันยวนขึ้นรถม้า

ฟู่จาวหนิงเองก็ตามขึ้นมา

รถม้าเพิ่งจะเคลื่อนออกจากวังหลวง ฟู่จาวหนิงก็ยื่นมือไปจับที่ชีพจรเซียวหลันยวน ใครจะคิดว่ายังไม่ทันจะโดนตัวเขา เขาก็ลืมตาโพลงขึ้นมาแล้ว

สี่ตาประสานกัน ทั้งสองคนเหมือนจะมองเห็นเงาของตนเองจากตาอีกฝ่าย

"ท่านแกล้งสลบไปใช่ไหม?"

"เจ้าขี้หึงหรือ?"