อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 141

สองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

ฟู่จาวหนิงเห็นรอยยิ้มที่มุมปากเซียวหลันยวน รู้ขึ้นมาทันทีว่าตนเองถูกหลอกเสียแล้ว!

"เซียวหลันยวนท่านนี่มันสุนัขจริงๆ" นางด่าเข้าให้

ถึงกับแกล้งสลบเชียว! ยิ่งกว่านั้นยังแกล้งเสียเหมือนเปี๊ยบ!

ใช่ผู้ชายไหมเนี่ย? ให้นางต้องแบกมาตั้งครึ่งค่อนทาง!

"สุนัข?" เซียวหลันยวนนั่งขึ้นมา จัดระเบียบตัวเล็กน้อย "ถ้าข้าไม่แกล้งสลบ ในจวนอ๋องคงจะมีหญิงสาวเพิ่มมาอีกสามคนคอยแย่งชิงความเอ็นดูจากข้าแล้ว เจ้าไม่ใช่พวกขี้หึงใจคับแคบอยากจะครองข้าไว้คนเดียวหรอกหรือ?"

"ไร้ยางอาย!"

แกล้งสลบแล้วยังแอบฟังนางพล่ามอีก

ฟู่จาวหนิงโมโหจนถลึงตาใส่เขาหลายครั้ง

"ข้าไม่รู้เลยนะ ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราใกล้ชิดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ" ้เขาถามขึ้นอย่างยั่วเย้า

ยวนยวน?

หรือว่า "ยวนยวนของข้า" ?

ฟู่จาวหนิงหน้าร้อนผ่าว ใบหูแดงระเรื่อ

สมองของนางถูกสุนัขเล่นงานเอาเสียแล้ว!

"ท่านหุบปากไปเลย!"

"เช่นนั้นหลังจากนี้ตอนที่พวกเราแกล้งทำเป็นรักกัน ข้าต้องเรียกเจ้าว่าหนิงหนิง? เจาเจาไหม?"

ฟู่จาวหนิงสะบัดตัว "ทำไมยังทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้?"

ชิงอีที่อยู่ด้านนอกพอได้ยินสองคนทะเลาะกันก็โล่งใจขึ้นมา ที่แท้ท่านอ๋องก็แกล้งสลบไปนี่เอง เขาตกใจแทบแย่

"ไทเฮาเกิดอะไรขึ้น?" หลังแหย่ไปครู่หนึ่ง เซียวหลันยวนก็หน้าตาจริงจัง เอ่ยถามนางอย่างตั้งใจ

"ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าดูออก?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกแปลกใจ นางยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เซียวหลันยวนกลับรู้ว่านางมองแล้วรู้สึกไม่ถูกต้อง