อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 141

สองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

ฟู่จาวหนิงเห็นรอยยิ้มที่มุมปากเซียวหลันยวน รู้ขึ้นมาทันทีว่าตนเองถูกหลอกเสียแล้ว!

"เซียวหลันยวนท่านนี่มันสุนัขจริงๆ" นางด่าเข้าให้

ถึงกับแกล้งสลบเชียว! ยิ่งกว่านั้นยังแกล้งเสียเหมือนเปี๊ยบ!

ใช่ผู้ชายไหมเนี่ย? ให้นางต้องแบกมาตั้งครึ่งค่อนทาง!

"สุนัข?" เซียวหลันยวนนั่งขึ้นมา จัดระเบียบตัวเล็กน้อย "ถ้าข้าไม่แกล้งสลบ ในจวนอ๋องคงจะมีหญิงสาวเพิ่มมาอีกสามคนคอยแย่งชิงความเอ็นดูจากข้าแล้ว เจ้าไม่ใช่พวกขี้หึงใจคับแคบอยากจะครองข้าไว้คนเดียวหรอกหรือ?"

"ไร้ยางอาย!"

แกล้งสลบแล้วยังแอบฟังนางพล่ามอีก

ฟู่จาวหนิงโมโหจนถลึงตาใส่เขาหลายครั้ง

"ข้าไม่รู้เลยนะ ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราใกล้ชิดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร เมื่อครู่เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ" ้เขาถามขึ้นอย่างยั่วเย้า

ยวนยวน?

หรือว่า "ยวนยวนของข้า" ?

ฟู่จาวหนิงหน้าร้อนผ่าว ใบหูแดงระเรื่อ

สมองของนางถูกสุนัขเล่นงานเอาเสียแล้ว!

"ท่านหุบปากไปเลย!"

"เช่นนั้นหลังจากนี้ตอนที่พวกเราแกล้งทำเป็นรักกัน ข้าต้องเรียกเจ้าว่าหนิงหนิง? เจาเจาไหม?"

ฟู่จาวหนิงสะบัดตัว "ทำไมยังทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้?"

ชิงอีที่อยู่ด้านนอกพอได้ยินสองคนทะเลาะกันก็โล่งใจขึ้นมา ที่แท้ท่านอ๋องก็แกล้งสลบไปนี่เอง เขาตกใจแทบแย่

"ไทเฮาเกิดอะไรขึ้น?" หลังแหย่ไปครู่หนึ่ง เซียวหลันยวนก็หน้าตาจริงจัง เอ่ยถามนางอย่างตั้งใจ

"ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าดูออก?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกแปลกใจ นางยังไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เซียวหลันยวนกลับรู้ว่านางมองแล้วรู้สึกไม่ถูกต้อง

"ข้าไม่ใช่ว่าชอบเจ้ามากหรอกหรือ แน่นอนว่าคอยสังเกตเจ้าทุกอากัปกิริยา" เซียวหลันยวนเอ่ยตอบ

ฟู่จาวหนิงมองบนใส่เขา

"ในตำหนักบรรทมของไทเฮามีกลิ่นธูปอยู่หลายชนิด ธูปเหล่านั้นหากอยู่เดี่ยวๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่พอมาผสมเข้าด้วยกันจะเกิดคุณลักษณะเป็นพิษขึ้นมา สูดดมเป็นระยะเวลานาน จะทำให้จิตใจไม่มั่นคง ยากจะรวบรวมสมาธิได้ ง่วงซึม ฝันบ่อย กระบวนการความคิดเชื่องช้า"

ตอนที่เหยียบเข้าไปในตำหนักบรรทมไทเฮาฟู่จาวหนิงก็พบเข้าแล้ว

แต่ว่าไทเฮาก็คิดแต่จะดึงนางไว้ปรนนิบัติโรคภัยเสียให้ได้ คาดโทษให้กับฟู่จาวหนิง แน่นอนว่านางเลยขี้เกียจจะเตือนไทเฮา

"อันตรายถึงชีวิตไหม?" เซียวหลันยวนยื่นมือมาลูบที่หน้าอกตนเองเบาๆ

ตอนแรกสุดอันที่จริงเขาก็ไม่ได้จงใจจะแกล้งสลบหรอก แต่พอได้กลิ่นธูปเหล่านั้น ก็รู้สึกวิงเวียนจริงๆ ดังนั้นจึงถือโอกาสสลบลงไปเสียเลย

ยังดีที่ฟู่จาวหนิงกล้าพอควร หลังจากนางสลบไปก็แบกเขาเดินทันที ถ้าเป็นหญิงสาวคนอื่น คงจะลนลานทำอะไรไม่ถูก แล้วส่งตัวเขาให้องค์จักรพรรดิ ให้หมอหลวงเข้ามาดูอาการเขาไปแล้ว

"ไม่ แต่สูดดมสิ่งเหล่านั้นเข้าไประยะยาวไม่มีประโยชน์กับร่างกาย โดยเฉพาะไทเฮาที่อายุมากแล้ว จิตใจไม่มั่นคงเป็นเวลานานแล้วยังนอนไม่ดีพอฝันบ่อย ร่างกายจะยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ"

ฟู่จาวหนิงพูดความจริง จากนั้นก็มองเขา "ความรู้สึกของไทเฮาที่มีต่อท่านมันดูประหลาดๆ นะ"

ดูไม่เหมือนแม่แท้ๆ เลย นางยังมองไม่ออกว่าไทเฮาดีกับเซียวหลันยวนหรือไม่ เป็นห่วงหรือว่าไม่เป็นห่วง

"ถึงอย่างไรปีหนึ่งก็พบกันไม่กี่ครั้ง"

"ดูแล้ว ที่นางอาละวาดครั้งนี้เพราะคิดอยากจะส่งตัวสาวใช้ในวังเป่าเยว่คนนั้นให้ท่าน แล้วก็ขังข้าเอาไว้ในวัง"

ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา

"ยังดีที่ท่านแสดงออกได้ดี ไม่เช่นนั้น ท่านคงได้เสียดายต่อไหมใจโลหิตเป็นแน่"

"อื๋อ?"

เซียวหลันยวนจู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมา "เจ้าได้ไหมใจโลหิตมาแล้วหรือ?"

เขาอดตกตะลึงขึ้นมาไม่ได้ นี่ร้ายกาจขนาดนี้เชียวหรือ?

พอฟู่จาวหนิงเพิ่งพูดเสร็จ ด้านนห้าก็มีคนเข้ามาขวางรถม้าพวกเขาไว้ เสียงหญิงสาวแรกรุ่นเสียงหนึ่งดังลอดเข้ามา

"ในรถม้านี้คืออ๋องเจวี้ยนใช่ไหม?"