อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 142

ฟู่จาวหนิงไม่ขยับ และไม่คิดที่จะตอบแทนเซียวหลันยวน

แต่ว่านางกลับรู้สึกว่าเสียงนี้ดูคุ้นหูเหลือเกิน

ตอนนี้เอง หญิงสาวคนนั้นก็เอ่ยขึ้นอีกว่า "พี่เขย ข้าคือน้องสาวของท่านพี่จาวหนิง ข้าชื่อหลินอี๋เจิน"

พรวด

ฟู่จาวหนิงเกือบจะสำลัก

พี่เขย?

หลินอี๋เจิน? น้องสาว?

นางนึกออกแล้ว เหมือนว่านางจะมีลูกพี่ลูกน้องหญิงอยู่คนหนึ่ง ตระกูลหลิน ก็คือบ้านเกิดของฟู่หลินซื่อแม่ของนาง

แต่หลังจากที่ฟู่หลินซื่อหายตัวไป ตระกูลหลินยังมาอาละวาดกับผู้เฒ่าฟู่เสียยกใหญ่ ตระกูลหลินด่ากราดผู้เฒ่าฟู่ บอกว่าจะต้องเป็นฟู่จิ้นเชินที่ไปก่อความเดือดร้อน จากนั้นก็ผลักความผิดมาให้ฟู่หลินซื่อ จนทำให้ตระกูลหลินของพวกเขาเกือบถูกล้างตระกูลไป

หลายปีมานี้ ตระกูลหลินก็แทบจะไม่ติดต่อกับตระกูลฟู่เลย

ผู้เฒ่าฟู่เคยบอกกับนางไว้ ให้นางไม่ต้องไปขร้องจากตระกูลหลิน หลายครั้งที่พบกับคนตระกูลหลินที่ภายนอก พวกเขาล้วนเชิดคางไม่แม้แต่จะสบตามองนางแล้วก็เดินผ่านไป

หลินอี๋เจินคนนี้ไม่เคยเรียกนางว่าพี่สาวมาก่อนเลย ตอนนี้ขนาดคำว่าพี่เขยก็ยังพูดออกมา

"น้องสาวเจ้าหรือ?" เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง

"น่าจะใช่?"

ชิงอีที่อยู่ด้านนอกเอ่ยขึ้น "พระชายา นางขวางอยู่ด้านหน้ารถม้า"

ฟู่จาวหนิงเลิกม่านรถออก

ข้างหน้ารถม้ามีหญิงสาวหน้าตาสดสวยในชุดกระโปรงสีชมพู บนมวยผมเสียบลูกปัดไว้เต็ม ใบหน้ารูปแตงตาโต อายุราวสิบห้าปีคนหนึ่ง

นางเห็นว่าม่านรถเลิกออก ดวงตาก็กลมโตขึ้นทันควัน เผยรอยยิ้มน่ารักออกมา

แต่พอเห็นว่าเป็นฟู่จาวหนิง รอยยิ้มกลับแข็งทื่อไป

"ท่านพี่จาวหนิง ท่านเองหรือ?"

"ในเมื่อเจ้ามองออกว่านี่คือรถม้าของจวนอ๋องเจวี้ยน ยิ่งไปกว่านั้นยังเรียกคำว่าพี่เขยออกมาอีก แต่คิดไม่ถึงว่าข้าจะอยู่บนรถม้านี่หรือ?"

ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวนาง "ทำไม เจ้าจะมาหาข้าหรือไร?"

หลินอี๋เจินกัดริมฝีปาก มองนางอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ข้าแค่อยากให้พี่เขยพาข้าไปจวนอ๋องหาท่านน่ะ"

"พวกเราเหมือนไม่ได้ไปมาหาสู่กันแล้วไม่ใช่หรือ? ไม่ต้องมาหาข้า พวกเราทำเหมือนก่อนหน้าก็พอ เจอหน้ากันก็เหมือนไม่รู้จักกัน หลีกไป"

ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะคืนความสัมพันธ์ญาติมิตรอะไรเลย

ตระกูลหลินในเมื่อก่อนหน้านี้ขีดเส้นกั้นพวกเขาไว้ หลายปีมานี้นางล้วนพึ่งพาแต่ท่านปู่เพื่อเอาชีวิตรอด หลังจากนี้ก็ไม่ต้องการญาติมิตรอะไรอีก

หลินอี๋เจินกลับกะเผลกๆ เดินมาทางรถม้า

"ท่านพี่จาวหนิง เมื่อครู่ข้าหกล้ม เจ็บขามากเลย พลัดหลงกับพวกสาวใช้ด้วย ท่านให้ข้าขึ้นรถม้าเถอะ"

"ไสหัวไป"

ฟู่จาวหนิงยื่นเท้าออกไปถีบนาง

"ชิงอี ไป"

หลินอี๋เจินไม่คิดว่าฟู่จาวหนิงจะกล้าถีบนาง ถอยหลังไปหลายก้าวจนเกือบจะล้มก้นจ้ำเบ้าบนพื้น นางมองรถม้าแล่นห่างออกไป โมโหกระทืบเท้าจนตาแดงเถือก

"ฟู่จาวหนิง!"

ไร้เหตุผลเหลือเกิน

เห็นๆ อยู่ว่าเป็นน้องสาว ฟู่จาวหนิงขวางรถม้ายังได้เป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนเลย แล้วนางมาขวางบ้างไม่ได้หรือ?

ในรถม้า เซียวหลันยวนมองขาฟู่จาวหนิง คิดถึงเมื่อครู่ที่นางยื่นออกไปแล้วถีบคน ก็อดส่ายหัวหัวเราะขึ้นมาไม่ได้

พอมาถึงจวนอ๋องเจวี้ยน เขาก็พาฟู่จาวหนิงไปที่ห้องอุ่น "ไหมใจโลหิตล่ะ?"

"หลังจากให้ท่านไป เรื่องที่ท่านรับปากข้าไว้ยังมีอีกเก้าเรื่องนะ อย่ากลืนคำพูดเสียล่ะ"

"ข้าเหมือนคนที่พูดกลับกลอกหรือไรกัน?"

ฟู่จาวหนิงล้วงกล่องใบเล็กใบหนึ่งออกมา ผลักไปด้านหน้าเขา ตอนที่เขายื่นมามาหยิบก็ถามไปว่า "ท่านรู้หรือว่าใช้อย่างไร?"

"ตอนนี้ยังใช้ไม่ได้ ต้องรอจนยามาครบทั้งหมดก่อนจึงจะได้ใช้ไหมใจโลหิต"