อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 142

ฟู่จาวหนิงไม่ขยับ และไม่คิดที่จะตอบแทนเซียวหลันยวน

แต่ว่านางกลับรู้สึกว่าเสียงนี้ดูคุ้นหูเหลือเกิน

ตอนนี้เอง หญิงสาวคนนั้นก็เอ่ยขึ้นอีกว่า "พี่เขย ข้าคือน้องสาวของท่านพี่จาวหนิง ข้าชื่อหลินอี๋เจิน"

พรวด

ฟู่จาวหนิงเกือบจะสำลัก

พี่เขย?

หลินอี๋เจิน? น้องสาว?

นางนึกออกแล้ว เหมือนว่านางจะมีลูกพี่ลูกน้องหญิงอยู่คนหนึ่ง ตระกูลหลิน ก็คือบ้านเกิดของฟู่หลินซื่อแม่ของนาง

แต่หลังจากที่ฟู่หลินซื่อหายตัวไป ตระกูลหลินยังมาอาละวาดกับผู้เฒ่าฟู่เสียยกใหญ่ ตระกูลหลินด่ากราดผู้เฒ่าฟู่ บอกว่าจะต้องเป็นฟู่จิ้นเชินที่ไปก่อความเดือดร้อน จากนั้นก็ผลักความผิดมาให้ฟู่หลินซื่อ จนทำให้ตระกูลหลินของพวกเขาเกือบถูกล้างตระกูลไป

หลายปีมานี้ ตระกูลหลินก็แทบจะไม่ติดต่อกับตระกูลฟู่เลย

ผู้เฒ่าฟู่เคยบอกกับนางไว้ ให้นางไม่ต้องไปขร้องจากตระกูลหลิน หลายครั้งที่พบกับคนตระกูลหลินที่ภายนอก พวกเขาล้วนเชิดคางไม่แม้แต่จะสบตามองนางแล้วก็เดินผ่านไป

หลินอี๋เจินคนนี้ไม่เคยเรียกนางว่าพี่สาวมาก่อนเลย ตอนนี้ขนาดคำว่าพี่เขยก็ยังพูดออกมา

"น้องสาวเจ้าหรือ?" เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง

"น่าจะใช่?"

ชิงอีที่อยู่ด้านนอกเอ่ยขึ้น "พระชายา นางขวางอยู่ด้านหน้ารถม้า"

ฟู่จาวหนิงเลิกม่านรถออก

ข้างหน้ารถม้ามีหญิงสาวหน้าตาสดสวยในชุดกระโปรงสีชมพู บนมวยผมเสียบลูกปัดไว้เต็ม ใบหน้ารูปแตงตาโต อายุราวสิบห้าปีคนหนึ่ง

นางเห็นว่าม่านรถเลิกออก ดวงตาก็กลมโตขึ้นทันควัน เผยรอยยิ้มน่ารักออกมา

แต่พอเห็นว่าเป็นฟู่จาวหนิง รอยยิ้มกลับแข็งทื่อไป

"ท่านพี่จาวหนิง ท่านเองหรือ?"