อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 144

จังหวะที่ไป๋ซวงเห็นไหมใจโลหิตก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้ นางดีใจจนลืม เงยหน้าขึ้นมองเซียวหลันยวน เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า "ท่านอ๋อง นี่คือไหมใจโลหิต!"

ตอนนี้เอง ไหมใจโลหิตถูกทำให้ตกใจ สยายปีกจะบินออกจากกล่อง

"อ๊า ไม่นะ!"

ไป๋ซวงตกตะลึง รีบร้อนปิดฝาลงมา แต่ก็ช้าไปแล้วก้าวหนึ่ง

น่าจะพูดว่าความเร็วของไหมใจโลหิตเร็วกว่าที่นางคิดเอาไว้มาก เพียงพริบตาก็บินออกไปแล้ว

"ปึง"

ไป๋ซวงตกใจจนโยนกล่องทิ้งยื่นมือเข้าคว้าตัวไหมใจโลหิต แต่มือของนางก็แตะไม่โดนแม้แต่ปีก

เซียวหลันยวนสีหน้าเองก็เปลี่ยน พอเห็นว่าบินไปอย่างรวดเร็ว ก็ยื่นมือออกคว้าไหมใจโลหิตด้วยเช่นกัน

นิ้วของเขาแตะโดนปีกของไหมใจโลหิต แต่ก็ยังคงจับมันไม่อยู่ มันมุดลอดออกมาจากร่องนิ้ว และบินขึ้นสูงไปอีก

ไป๋ซวงร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ รีบพุ่งไปจับคว้า

แต่ทั้งสองคนไล่จับอยู่พักหนึ่ง ก็เหมือนเสียแรงเปล่า เห็นแต่ภาพคงค้างจากการที่ไหมใจโลหิตตัวนั้นบินได้เร็วมาก จนทำเอาพวกเขาไล่ตามจนหายใจหายคอไม่ทัน

เซียวหลันยวนเลือดลมปั่นป่วน นั่งลงมา

เขาเดิมทีก็ร่างกายอ่อนแอเพราะมีพิษอยู่แล้ว รับกิจกรรมที่รุนแรงไม่ไหว

ไป๋ซวงกระโดดเหยงขึ้นลงคว้าอยู่พักหนึ่ง พอเห็นว่านางไล่จับไหมใจโลหิตไม่ทัน หน้านางก็ขาวซีดไปแล้ว

"ปิดประตู ปิดหน้าต่าง!" เซียวหลันยวมรวบรวมแรงกลับมาอย่างลำบาก ตะคอกเสียงขรึมขึ้นมา

ไป๋ซวงจึงรีบไปปิดประตูปิดหน้าต่าง เพื่อไม่ให้มันหลบหนีออกไป

"จุ๊"

ฟู่จาวหนิงนั่งอยู่ที่นั่นมองอยู่ครู่หนึ่ง ร้องจุ๊ขึ้นมา

"นี่น่ะหรือที่ท่านบอกว่านางมีวิธี?"

ไป๋ซวงกัดริมฝีปาก ทิ้งตัวลงคุกเข่า "ข้าน้อยยอมรับผิดแล้ว ข้าน้อย ข้าน้อยน่าจะเพราะสองสองวันนี้จิตใจไม่มั่นคง"

พูดจบนางก็เหลือบมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง

"เจ้าคิดจะพูดว่าเป็นเพราะข้าก่อนหน้านี้เอาเข็มแทงเจ้าไป ดังนั้นจึงส่งผลกระทบกับสภาพของเจ้า จนทำให้เจ้ามีปัญหาขึ้นมาใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงพูดสิ่งที่นางยังไม่ได้พูดออกมาจนหมด

ไป๋ซวงก็คิดเช่นนี้จริงๆ แต่นางกล้าพูดเสียที่ไหน ทำได้เพียงคุกเข่าอย่างน้อยเนื้อต่ำใจอยู่ที่นั่น "ข้าน้อยมิกล้า"

"ข้าว่าเจ้ากล้ามากด้วยนะ"

ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน "ถึงอย่างไรข้าก็มอบไหมใจโลหิตให้ท่านแล้ว เช่นนั้นก็เท่ากับการแลกเปลี่ยนของพวกเราสำเร็จแล้วนะ คนของเจ้าทำมันบินหนี ไม่เกี่ยวกับข้าใช่ไหม?"

เซียวหลันยวนสีหน้าก็ไม่ดีนัก

ไป๋ซวงบอกอยู่ตลอดว่านางสามารถ เขาจะไปรู้ได้อย่างไร ว่าล้วนเป็นคำโม้โอ้อวดของนาง

แล้วยังมาคุยโม้ต่อหน้าต่อตาเขาอีกด้วย

"ไสหัวไป"

เซียวหลันยวนตะคอกใส่ไป๋ซวงคำหนึ่ง

ไป๋ซวงน้ำตาหลั่งรินออกมา "ท่านอ๋อง ถ้าเปิดประตู เกรงว่าไหมใจโลหิตจะบินหนี ข้าน้อยคุกเข่าอยู่ที่นี่ก่อนดีกว่า"

นางเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้ยังทำได้อยู่เลย

น่าจะเพราะรีบร้อนคิดจะแสดงต่อหน้าฟู่จาวหนิง จนทำให้ใจนางกระสับกระส่าย! ต้องโทษฟู่จาวหนิงเลย

ฟู่จาวหนิงมองไหมใจโลหิตที่บินง่วนอยู่ในห้อง จึงใช้เล็บข่วนนิ้ว จนมีแผลเลือดจางมากมากรอยหนึ่งปรากฎขึ้น นางยื่นมือออกไป "เข้ามา"

เสี่ยงหึ่งดังขึ้น

ไหมใจโลหิตตัวนั้นบินตรงมาหานางทันที เพียงพริบตาก็ร่อนลงบนปลายนิ้วนาง เก็บปีกสีทองลง หมอบอยู่เงียบๆ บนนิ้วของนาง

ไป๋ซวงถลึงตาโต มองฉากนี้อย่างไม่อยากเชื่อ

เซียวหลันยวนเองก็จ้องเขม็งไปที่ปลายนิ้วฟู่จาวหนิง

แค่นี้หรือ?

แค่ยื่นมือออกไปเรียกก็พอแล้วหรือ?

ถ้าไห่ฉางจวิ้นอยู่ที่นี่ คงจะไม่ได้ทำได้ง่ายดายเช่นนี้หรอกกระมัง!

ฟู่จาวหนิงเก็บกล่องใบนั้นขึ้นมา ใช้นิ้วส่งไหมใจโลหิตเข้าไป ปิดฝากล่อง