อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 144

จังหวะที่ไป๋ซวงเห็นไหมใจโลหิตก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้ นางดีใจจนลืม เงยหน้าขึ้นมองเซียวหลันยวน เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า "ท่านอ๋อง นี่คือไหมใจโลหิต!"

ตอนนี้เอง ไหมใจโลหิตถูกทำให้ตกใจ สยายปีกจะบินออกจากกล่อง

"อ๊า ไม่นะ!"

ไป๋ซวงตกตะลึง รีบร้อนปิดฝาลงมา แต่ก็ช้าไปแล้วก้าวหนึ่ง

น่าจะพูดว่าความเร็วของไหมใจโลหิตเร็วกว่าที่นางคิดเอาไว้มาก เพียงพริบตาก็บินออกไปแล้ว

"ปึง"

ไป๋ซวงตกใจจนโยนกล่องทิ้งยื่นมือเข้าคว้าตัวไหมใจโลหิต แต่มือของนางก็แตะไม่โดนแม้แต่ปีก

เซียวหลันยวนสีหน้าเองก็เปลี่ยน พอเห็นว่าบินไปอย่างรวดเร็ว ก็ยื่นมือออกคว้าไหมใจโลหิตด้วยเช่นกัน

นิ้วของเขาแตะโดนปีกของไหมใจโลหิต แต่ก็ยังคงจับมันไม่อยู่ มันมุดลอดออกมาจากร่องนิ้ว และบินขึ้นสูงไปอีก

ไป๋ซวงร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ รีบพุ่งไปจับคว้า

แต่ทั้งสองคนไล่จับอยู่พักหนึ่ง ก็เหมือนเสียแรงเปล่า เห็นแต่ภาพคงค้างจากการที่ไหมใจโลหิตตัวนั้นบินได้เร็วมาก จนทำเอาพวกเขาไล่ตามจนหายใจหายคอไม่ทัน

เซียวหลันยวนเลือดลมปั่นป่วน นั่งลงมา

เขาเดิมทีก็ร่างกายอ่อนแอเพราะมีพิษอยู่แล้ว รับกิจกรรมที่รุนแรงไม่ไหว

ไป๋ซวงกระโดดเหยงขึ้นลงคว้าอยู่พักหนึ่ง พอเห็นว่านางไล่จับไหมใจโลหิตไม่ทัน หน้านางก็ขาวซีดไปแล้ว

"ปิดประตู ปิดหน้าต่าง!" เซียวหลันยวมรวบรวมแรงกลับมาอย่างลำบาก ตะคอกเสียงขรึมขึ้นมา

ไป๋ซวงจึงรีบไปปิดประตูปิดหน้าต่าง เพื่อไม่ให้มันหลบหนีออกไป

"จุ๊"

ฟู่จาวหนิงนั่งอยู่ที่นั่นมองอยู่ครู่หนึ่ง ร้องจุ๊ขึ้นมา

"นี่น่ะหรือที่ท่านบอกว่านางมีวิธี?"

ไป๋ซวงกัดริมฝีปาก ทิ้งตัวลงคุกเข่า "ข้าน้อยยอมรับผิดแล้ว ข้าน้อย ข้าน้อยน่าจะเพราะสองสองวันนี้จิตใจไม่มั่นคง"

พูดจบนางก็เหลือบมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง