อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 145

นางกระพริบตาปริบ มองไปทางไป๋ซวง "เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าก็เปิดประตูไสหัวไปได้แล้ว"

ไป๋ซวงตาแดงเถือกมองเซียวหลันยวน

เซียวหลันยวนได้สติกลับมา สีหน้าเคร่งขรึม "พระชายาให้เจ้าไสหัวไป ไม่ได้ยินหรือ?"

ไป๋ซวงร้องไห้ลุกขึ้นมา หมุนตัววิ่งออกไปด้านนอก

"รอจงเจี้ยนกลับมาแล้วจงไปรับการโบยเสียสิบที" พอเสียงของเซียวหลันยวนลอดถึงหูนาง เท้านางก็ลื่นจนเกือบจะล้มลงพื้น

ไป๋ซวงร้องไห้เจียนตายอยู่แล้ว

ท่านอ๋องถึงกับลงโทษนาง แล้วยังโหดเหี้ยมขนาดจะลงโทษโบยนางถึงสิบทีด้วย!

ถ้าโบยลงมาสิบที บนตัวนางจะยังขาวสะอาดผุดผ่องอีกไหม?

ไป๋ซวงร้องไห้วิ่งออกไป

ฟู่จาวหนิงผลักกล่องส่งไปเบื้องหน้าเซียวหลันยวน "ให้ท่าน หลังจากนี้ถ้ามันยังบินหนีอีก ข้าไม่รับผิดชอบจับให้แล้วนะ"

"เอาไว้กับเจ้าก่อนเถอะ" เซียวหลันยวนลูบจมูก "ช่วยรักษาให้ข้าไว้ก่อนได้ไหม?"

"ฝากหรือ?" ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว "ก็ไม่ใช่จะไม่ได้ จะฝากไว้นานแค่ไหน?"

"จนกว่าพิธีเดิมพันโอสถจะเสร็จสิ้น"

"หนึ่งวันค่าฝากสิบตำลึง" ฟู่จาวหนิงยื่นมือออกมา

เซียวหลันยวนตะลึงงัน

ค่าฝาก?

"พวกเราเดิมทีก็เกี่ยวข้องกันด้วยความร่วมมือกับการแลกเปลี่ยนนี่ ไม่มีเหตุผลที่ข้าจะต้องช่วยท่านเก็บรักษาของใช่ไหม? ถ้าหากมันหายไปแล้วข้าก็ไม่ใช่ว่าต้องรับผิดชอบหรือ? ดังนั้นข้าเองก็มีความเสี่ยงนะ จึงต้องเก็บค่าบริการ"

เซียวหลันยวนคิดถึงเรื่องที่นางมาวางแผงรักษาโรค และรู้ว่าชีวิตในบ้านตระกูลฟู่ไม่ดีเอามากๆ

"ได้ สิบตำลึงก็สิบตำลึง"

เขาเรียกชิงอีเข้ามา ให้ออกมาก่อนหนึ่งร้อยตำลึง

"ฝากไว้ก่อนสิบวัน"