อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 146

สองวันนี้ในเมืองหลวงมีคนมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

มีคนจากด้านนอกเข้ามามากมาย

ในกระแสคนที่เดินทางบนถนน คนที่แต่งตัวด้วยชุดเครื่องประดับต่างๆ ก็มากมาย ยิ่งไปกว่านั้นโรงเตี๊ยมต่างๆ ก็แทบจะพักกันเต็ม โรงเตี๊ญมที่ตำแหน่งดีหน่อย สองวันก่อนก็แขวนป้ายว่าที่พักเต็มไปนานแล้ว

โรงแรมโรงน้ำชาก็ล้วนมีแขกมาพักกันเต็ม

ร้านรวงบนถนนก็มีหัวการค้ากัน ล้วนเติมสินค้าเพิ่มเข้าไป และมีคนมากมายที่แบกตะกร้าออกมาขายกินทานเล่นบางส่วนกันด้วย

ฟู่จาวหนิงหาตาเฒ่าจี้อยู่สองวันกว่าจะเจอ

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นจงเจี้ยนที่ช่วงนางหาจนเจอ

ตาเฒ่าจี้พักอยู่ในเรือนที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง ตอนที่ฟู่จาวหนิงมาถึง ด้านในก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นอย่างกับกำลังรื้อบ้าน

ฟู่จาวหนิงในมือหิ้วขนมข้าวเหนียวถั่วแดงกับแตงน้ำตาลที่เพิ่งซื้อมาจากข้างทาง เดินเข้าไปเคาะประตู

คนด้านในเหมือนจะได้ยินเสียงเคาะประตู แต่กลับมีเสียงร้อนรนเสียงหนึ่งดังลอดออกมาจากร่องประตู

"คนของโรงหมอเมตตาหน้าไม่อายเสียจริง! โรงหมอเมตตาเวลานี้เปลี่ยนไปเสียแล้ว ไม่ใช่โรงหมอเมตตาเหมือนอดีตอีกแล้ว! พวกเขาตอนนี้ลืมความตั้งใจเดิมตอนสถาปนาโรงหมอเมตตาเสียแล้วหรือ? พันธมิตรของพวกเราทำไมจะต้องแปดเปื้อนไปกับพวกเขาด้วย?"

นี่คือเสียงของตาเฒ่าจี้ ฟังแล้วดูตาเฒ่าจี้โมโหอย่างมาก น้ำเสียงก็เหมือนกรรโชกออกมาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังดูหายใจหอบอีกด้วย

มีคนกำลังเตือนเขา ว่าให้เบาเสียงหน่อย ฟู่จาวหนิงได้ยินอย่างชัดเจน แต่ไม่นานเสียงของตาเฒ่าจี้ก็ดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง

"พวกเราต้องกลัวพวกเขาด้วยหรือ? ถ้าพวกเรายังต้องมาอดสูต่อพวกเขา เช่นนั้นไม่ใช่เท่ากับว่าพวกเราเป็นเหมือนเขาหรือ? เดิมทีพันธมิตรแค่ขายยาปลูกยาสกัดยาก็พอแล้ว คนที่เจรจากันด้วยวัตถุดิบยา จะต้องไปรู้เรื่องการคบค้ากับคนในสังคมให้มากมายไปทำไม? คนของโรงหมอเมตตา แค่พัฒนาวิชาแพทย์ไป รักษาคนไข้ ประคับประคองอาการบาดเจ็บต่างหากจึงจะเป็ฯงานของพวกเขา แล้วทำไมตอนนี้จึงมาแก่งแย่งชื่อเสียงเงินทองเสียแล้ว?"

เสียงเพล้งดังขึ้น เหมือนมีอะไรบางอย่างถูกขว้างลงพื้น

"พวกเขาส่งของพวกนี้มามันหมายความว่าอะไร? คิดจะให้พวกเราตอนทำการพิจารณาตัดสินเล่นตุกติกหรือ? ข้าจะคอยดูว่าใครกล้าตุกติก ถ้าพิธีเดิมพันโอสถยังไม่ยุติธรรม แล้วหลังจากนี้ใครจะมาเข้าร่วมกัน?"

"ใครจะกล้าเอาวัตถุดิบยาที่ล้ำค่าของตนเองมาแลกเปลี่ยนกันในพิธีอีก?"

"ผู้อาวุโสจี้ ท่านอย่าเพิ่งตื่นเต้นมาก!"

"ประคองเขาเข้าไป ข้าเป็นหมอ ข้าจะดูเขาให้" ฟู่จาวหนิงมองไปทางแคร่ไม้ไผ่ตัวหนึ่งในโถง รีบพูดกับเขาทันทีว่า "ตาเฒ่าจี้รู้จักข้า"

หลายคนตอนนี้ล้วนกังวลต่อสุขภาพของผู้อาวุโสจี้ ไม่ทันได้สนใจถามว่านางเป็นใคร รีบประคองตาเฒ่าจี้ไปนอนบนแคร่ก่อนดีกว่า ให้เขานอนลงไปก่อน

ฟู่จาวหนิงพูดกับพวกเขาว่า "หลีกห่างออกไปหน่อย อย่าเข้ามามุงล้อม"

หลายคนนี้มองหน้ากันไปมา แต่ฟังนางไว้ก่อนแล้วกัน

ฟู่จาวหนิงมองดวงตาตาเฒ่าจี้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นมองสีหน้าเขา ยื่นมือไปปลดเสื้อของเขาอกให้เขาได้หายใจหายคอ จากนั้นจึงยื่นมือไปจับชีพจรเขา

นี่มัน

เหนื่อยเกินไป ซ้ำยังถูกกระตุ้นจนตื่นเต้น ธาตุไฟเร่งร้อนเกินไป ม้ามและกระเพาะอาหารก็เสียความสมดุลไป

ฟู่จาวหนิ่งเอ่ยกับพวกเขา "รบกวนเทน้ำอุ่นส่งมาหน่อย"