อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 147

นางยื่นมือมากดจุดชีพจรที่หน้าอกของตาเฒ่าจี้ ถ้าคุมแรงได้พอดี จะช่วยให้เขาหายใจได้คล่องขึ้นบ้าง

รอจนมีคนรินน้ำเข้ามา ฟู่จาวหนิงก็ยิบเอาผงยาถุงเล็กใบหนึ่งออกมาเทเข้าไปในน้ำ เขย่าๆ เตรียมจะป้อนให้กับตาเฒ่าจี้

นี่คือยาที่นางสกัดขึ้นเอง เพิ่มกำลังวังชาคอยปกป้องหัวใจ ก่อนหน้านี้มีลูกพี่หลายคนเข้ามาจองเพื่อจะซื้อกับนางด้วย

"ช้าก่อน นี่มันยาอะไรของเจ้าน่ะ?"

ข้างๆ มีชายหนุ่มกลางคนคนหนึ่งรีบเข้ามาขวางนางไว้ ให้นางดูอาการยังพอว่า แต่ให้นางป้อนยากับผู้อาวุโสจี้ พวกเขารู้สึกน่ากังวล

ใครจะรู้ว่านี่มันยาอะไร?

"เป็นยาที่เพิ่มกำลังวังชาและปกป้องหัวใจ" ฟู่จาวหนิงยื่นแก้วไปด้านหน้าเขา "เจ้าจะลองดื่มดูก่อนไหม?"

ชายหนุ่มชะงัก

ยานี่ลองดื่มกันด้วยหรือ?

"เจ้าเป็นใครพวกเราก็ยังไม่รู้ ถ้าเจ้าให้ผู้อาวุโสจี้ดื่มอะไรมั่วซั่วลงไปล่ะ"

ผู้อาวุโสจี้เองก็ฟื้นขึ้นมาตอนนี้พอดี ค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็เห็นกับฟู่จาวหนิง ดวงตาเขาเพ่งสมาธิ จากนั้นก็ลิงโลดขึ้นทันที "ศิษย์ของข้า?"

ศิษย์?

นี่คือศิษย์ที่ผู้อาวุโสจี้เพิ่งรับมาเช่นนั้นหรือ?

คนเหล่านี้ตกตะลึงขึ้นทันที

"ดื่มนี่ลงไปเสีย" ฟู่จาวหนิงพูดไม่ออกเล็กๆ ประคองตัวเขาขึ้นมา ยื่นแก้วน้ำส่งไปที่ริมปากเขา

ตาเฒ่าจี้ไม่ลังเลเลยสักนิด ดื่มยาลงไปทันที

"ท่านเชื่อใจข้าขนาดนี้เลยหรือ? เมื่อครู่ลุงๆ พวกนี้ยังกังวลว่าข้าจะป้อนยาพิษให้ท่านเลยนะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

เมื่อครู่ชายกลางคนที่มาขวางฟู่จาวหนิงไว้คือคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของตาเฒ่าจี้ ลุงสือ

ที่เหลืออีกหลายคนล้วนเป็นสหายของตาเฒ่าจี้ มีสองคนเป็นคนของพันธมิตรโอสถใต้หล้า พวกเขาล้วนเปิดร้านยาอยู่ในเมืองหลวง และเพราะตำแหน่งร้านอยู่ห่างกันไกล จึงไม่ถือว่ามีความสัมพันธ์ด้านการแข่งขัน

ฟู่จาวหนิงคารวะพวกเขาตามมารยาท ตาเฒ่าจี้จู่ๆ ก็ตบลงบนต้นขา "จริงด้วย ศิษย์เอ๋ย ทำไมเจ้ามามารับป้ายตรากับข้ากัน? พิธีเดิมพันโอสถเจ้าจะเข้าร่วมด้วยถูกไหม?"

"ข้าก็เพิ่งรู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ ข้าให้คนหาให้ด้วยนะ"

ตาเฒ่าจี้ตะลึงไป "ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้บอกสถานที่กับเจ้าหรือ?"

"ไม่ได้บอก"

พลาดเสียแล้ว

"ข้าเดิมทีสองวันก่อนก็คิดจะไปหาเจ้าอยู่ แต่ว่าพิธีเดิมพันโอสถก็วุ่นวายกันไม่น้อยเลย ออกไปไม่ได้ชั่วคราว อาสือ เจ้าหยิบป้ายตราให้จาวหนิงหน่อย!"