อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 148

ฟู่จาวหนิงได้ป้ายตราแล้ว

ป้ายตราทำมาจากไม้ ด้านหน้ามีสลักคำว่ายาเอาไว้ ด้านหลังมีหมายเลข ป้ายทั้งชิ้นมีประกายแสงเทียน ยิ่งไปกว่านั้นยังมีกลิ่นยาอยู่จางๆ อีกด้วย มีกลิ่นหอมของไม้อยู่เล็กน้อย

"เจ้ามาหาอาจารย์เช่นนี้ ข้าดีใจเสียจริงๆ นี่ยังกลัวว่าเจ้าไปรับป้ายตราจากโรงหมอเมตตามา ข้าคงได้โมโหจนบ้าแน่"

คนอื่นพอเห็นพวกเข้าพูดคุยกัน จึงขอตัวออกมาแล้ว

ลุงสือรินชาให้ฟู่จาวหนิง ยืนรออยู่ข้างๆ พิจารณาตัวฟู่จาวหนิงอย่างอยากรู้อยากเห็น

"ท่านไม่ใช่จะมาเป็นอาจารย์ข้าหรอกหรือ? ชาฝากตัวเป็นศิษย์ข้าก็ยังไม่ได้ประเคนให้เลย อาจารย์คนนี้จะยังรับข้าเป็นศิษย์อยู่ไหมเนี่ย? วันนี้ข้าหิ้วของขวัญฝากตัวเป็นศิษย์มาหใ้ท่านด้วย"

ฟู่จาวหนิงมองไปยังของที่วางอยู่บนโต๊ะด้านนอก

ตาเฒ่าจี้พอได้ยินก็ลิงโลด จนเกือบจะกระโดดเหยงขึ้นทันที

"เจ้าคิดจะฝากตัวเป็นศิษย์กับข้าจริงๆ หรือ?"

"หรือว่าท่านพูดโกหกกัน?" ฟู่จาวหนิงย้อนถาม

นางสองวันนี้ไปร้านขายยามาหลายแห่ง เห็นร้านขายยาของพวกเขามาบ้าง และพบว่าชื่อกับวิธีการใช้ของวัตถุดิบยาไม่น้อยแตกต่างจากที่นางรู้มาก่อนหน้านี้ แต่ว่าของอย่างวัตถุดิบยาเหล่านี้ถ้ารู้หลักก็จะเข้าใจหมด ขอแค่มีคนนำทางให้นาง นางก็จะเข้าใจอย่างรวดเร็ว

ฟู่จาวหนิงถามถึงผู้อาวุโสจี้กับคนในร้านขายยาและโรงหมอ คนเหล่านี้บางส่วนอาจจะไม่รู้จักผู้อาวุโสจี้ แต่ว่าเถ้าแก่ร้านขายยาส่วนใหญ่รู้จักดี

นางเองก็เพิ่งรู้ถึงตัวตนฐานะของพันธมิตรโอสถใต้หล้าในโลกนี้

คำวิจารณ์ของผู้อาวุโสจี้คือดีมาก เถ้าแก่ร้านขายยาไม่น้อยล้วนชื่นชมเขา ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงตัดสินใจยอมรับเขาเป็นอาจารย์

"แน่นอนว่ารับสิ! อาสือ เร็วๆๆ รินน้ำชา!"