อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 149

ของเช่นนี้ คนที่อายุมากขึ้นล้วนต้องการทั้งนั้น! ถ้าหากใบสั่งยาดี ส่วนประกอบยาดี ยาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจเม็ดหนึ่งในช่วงเวลาฉุกเฉินสามารถช่วยชีวิตกลับมาได้

ดังนั้นยาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจแต่ไหนแต่ไรก็ราคาแพงมากอยู่แล้ว

เขาเองก็มียาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจอยู่บางส่วน แต่ว่าพอดมดูก็จะรู้ ว่าผลของยาไม่มีทางสู้ของฟู่จาวหนิงขวดนี้ได้!

"นี่เจ้าสกัดออกมาเองหรือ?"

"ใช่" ฟู่จาวหนิงตอบ "ถ้าหากรู้สึกหัวใจเต้นไม่ถูกต้อง อัตราเต้นผิดปกติ หายใจลำบาก หรือว่าอึดอัดหน้าอกหายใจไม่ออก สามารถอมเม็ดหนึ่งไว้ใต้ลิ้นได้"

"ยาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจของเจ้า ผลลัพธ์ดีมากเลยหรือ?" ตาเฒ่าจี้พอดมยานี้ก็รู้แล้วว่าด้านในไม่ใช่วัตถุดิบยาธรรมดา

"แน่นอน" ฟู่จาวหนิงไม่เคยถ่อมตัวในด้านการสกัดยา "น่าจะดีกว่ายาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจในตลาดอยู่นิดหน่อย"

ไม่สิ นี่ยังถ่อมตัวอยู่ อันที่จริงผลลัพธ์ไม่ใช่แค่นิดหน่อยเท่านั้น

"ดี! ดี! ดี!" ตาเฒ่าจี้ตื่นเต้นจนร้องคำว่าดีออกมาถึงสามครั้ง "ที่เจ้าเข้าร่วมพิธีเดิมพันโอสถ ไม่ใช่แค่เพื่อหาความรู้เท่านั้นสินะ?"

"แน่นอนว่าไม่ใช่ ข้าจะไปแลกวัตถุดิบยา ไปเดิมพันยา เดิมพันหมอด้วย" ฟู่จาวหนิงหลายวันนี้ถามจงเจี้ยนมาชัดเจนแล้วว่าพิธีเดิมพันโอสถมีเนื้อหาอย่างไรบ้าง

เมื่อวานนางยังขึ้นเขาจันทร์ลับฟ้ามาอีกรอบหนึ่งด้วย ไปขุดวัตถุดิบยาออกมาบางส่วน

แม้ว่าเวลาจะไม่ค่อยพอ แต่วัตถุดิบยาที่ขุดมาก็เพียงพอเข้าร่วมพิธีแล้ว

"ถ้าเดิมพันยาเดิมพันหมอแล้วชนะมาหมด จะมีเงินรางวัล ยิ่งไปกว่านั้น ยังจะได้โอกาสไปยังสมาคมหมอใหญ่อีกด้วย!" ผู้อาวุโสจี้พูดกับฟู่จาวหนิง "เจ้ารู้เรื่องยา และยังรู้เรื่องแพทย์ ป้ายอนุญาตหมอของโรงหมอเมตตาก็ยังต้องไปรับมา แต่ว่า เจ้าไม่ต้องไปคลุกคลีกับคนของโรงหมอเมตตาพวกนั้น พวกเขาเน่าไปจนถึงกระดูกหมดแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงถามขึ้นมาว่าเมื่อครู่เขาโมโหอะไร ผู้อาวุโสจี้จึงถอนใจออกมา

"ร้อยปีก่อนเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นเรื่องหนึ่ง ทำเอาหมอในตอนนั้นย่ำแย่ ตอนนั้นสั่นสะเทือนไปทั้งใต้หล้า เหล่าหมอถูกจับถูกสังหารถูกทรมาน ของอย่างหนังสือแพทย์คัมภีร์ยาก็ล้วนถูกเผาทิ้ง ดังนั้น วิชาแพทย์ตอนนั้นจึงขาดช่วงลง"

ลุงสือที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็อดพูดแทรกขึ้นมาไม่ไหว "ยาก ยากมากๆ ยิ่งไปกว่านั้นพวกหมอแก่ๆ ที่ได้ป้ายตราสีม่วงมาแล้วก็จะคอยกดดัน เพราะป้ายตราสีม่วงมีอยู่น้อยมาก ตัวตนฐานะของพวกเขาจึงยิ่งสูงขึ้นไปอีก มีไม่กี่คนที่จะไปเทียบเคียงกับพวกเขาได้"

"โดยเฉพาะหมอเทวดาหลี่คนนั้น ถุด แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยยอมให้คนอื่นได้ป้ายตราสีม่วงเลย!" ผู้อาวุโสจี้ร้องเชอะขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงล้วงป้ายตราสีม่วงออกมาเงียบ ยื่นไปตรงหน้าเขา

"พรวด!"

ผู้อาวุโสจี้พอเห็นป้ายตราสีม่วงนี้ ดวงตาก็ถลึงโต

นี่ไม่ใช่ตบหน้าเขาอย่างจังหรือ? เขาเพิ่งจะพูดว่าป้ายตราสีม่วงได้มายากแสนยาก แต่ศิษย์ของนางก็มีป้ายตราสีม่วงอยู่แล้วชิ้นหนึ่ง?

"นี่เจ้าไปได้มาจากไหน?" เขาตกตะลึงจนเสียงแหบไปแล้ว