อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 16

ฟู่จาวหนิงไม่ได้ตอบกลับชิงอี

นี่คือเรื่องของบ้านนาง ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับชิงอีให้ชัดเจนขนาดนั้น

นางตอนนี้ยังไม่ชัดเจนว่าอ๋องเจวี้ยนเป็นคนแบบไหน

"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วชั่วคราว" ฟู่จาวหนิงพูดกับลุงจง "รบกวนลุงจงใช้น้ำร้อนเช็ดตัวให้ท่านปู่ด้วย"

"คุณหนูไม่ต้องเกรงใจกับข้าน้อยขนาดนี้" ลุงจงพอได้ยินว่าท่านผู้เฒ่าไม่เป็นไรแล้ว ก็เช็ดตาอย่างปีติ

"ป้าจงกับพี่หู่ล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงเวลานี้เพิ่งมีเรี่ยวแรงถามคำถามนี้ออกมา

เดิมทีป้าจงกับลูกชายของพวกเขาหู่จือควรจะอยู่ที่นี่ด้วย แต่นางกลับมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ที่นี่อาละวาดจนเป็นขนาดนี้ก็ยังไม่เห็นแม่ลูกทั้งสองคน

พอได้ยินนางถามขึ้นมา ลุงจงก็น้ำตาหลั่งทะลักออกมา เสี่ยวเถาเองก็หน้าซีดขาว

"คนล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงพอเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน ไม่เช่นนั้นป้าจงกับหู่จือจะต้องอยู่ดูแลที่นี่แน่ มีหรือจะปล่อยให้ฮูหยินรองอาละวาดคลั่งแบบนี้?

ลุงจงเป็นคนซื่อสัตย์พูดน้อย แต่ป้าจงกลับเป็นคนฉุนเฉียว หู่จือเองก็แข็งแกร่งหยาบกระด้าง มีแม่ลูกอย่างพวกเขาอยู่ เหล่าคนใช้ของบ้านอื่นก็ล้วนไม่กล้ากำเริบเสิบสานกัน

"คุณหนู ฮือๆๆ" เสี่ยวเถาอดร้องไห้ขึ้นมาไม่ได้

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พูดแล้วค่อยร้องไห้!"

น้ำเสียงฟู่จาวหนิงเข้มงวดขึ้นมา

น้ำตาเสี่ยวเถาถูกนางทำให้ตกใจ รีบร้อนพูดออกมา "พอเกี้ยวของคุณหนูออกจากประตูบ้าน ฮูหยินรองก็ส่งคนเข้ามาเรียกป้าจงออกไป แต่ผ่านไปนานสองนานห้าจงก็ยังไม่กลับมา พี่หู่จึงไปยังบ้านสองเพื่อหาตัวคน แต่พวกเขาบอกว่าป้าจงไปที่บ้านสองก็ทำตัวไม่ดี ไม่ใช่แค่ขโมยปิ่นปักผมของฮูหยินรอง แต่ยังทำแจกันใบหนึ่งของนางแตกอีก"

"หลังจากนั้นล่ะ?" น้ำเสียงฟู่จาวหนิงก็เย็นเยียบลงไปอีก

ชิงอีกขมวดคิ้วไม่ส่งเสียง

"ฮูหยินรองบอกว่าตระกูลฟู่จะเก็บคนใช้แบบนี้ไว้ไม่ได้ จึงจัดการขายป้าจงออกไปล้ว พี่หู่พอร้อนรนก็บุ่มบ่ามใส่ฮูหยินรอง ถูกหนุ่มฉกรรจ์ของบ้านสองตีจนเกือบตาย แล้วเอาไปขังไว้ในห้องเก็บฟืน แล้วยังพูดว่าพรุ่งนี้จะขายพี่หู่ทิ้งอีกด้วย"

"มีเรื่องเช่นนี้ด้วย!"

บ้านใหญ่ทางนี้ ปกติคอยอาศัยความฉุนเฉียวของป้าจงกับความบ้าพลังของหู่จือคอยคุ้มครอง ก่อนหน้านี้ตอนที่นางยังอยู่ บ้านสองยังไม่กล้าเข้ามามาลงมือกับคนใช้ของบ้านใหญ่เช่นนี้ ตอนนี้พอเห็นว่าสบโอกาส พอนางเหยียบเท้าออกประตู พวกก็เข้ามาลงมือกับป้าจงกับหู่จือทันที!

ฮูหยินรองยังตรงเข้ามากระตุ้นผู้เฒ่าฟู่ด้วยตนเองอีก!

ถ้านางกลับไปช้านิดเดียว บ้านใหญ่คงจะจบสิ้นแล้ว!

ถ้าท่านผู้เฒ่าถูกกระตุ้นจนตาย แล้วพวกลุงจงทั้งสามคนกับเสี่ยวเถาถูกขายออกไป ตระกูลฟู่คงได้ตกเป็นของบ้านสองจริงๆ เป็นแน่

"พวกเขาคงกลัวจะลืมว่าตระกูลฟู่คือใคร!"

ฟู่จาวหนิงโมโห เอ่ยกับลุงจงว่า "ลุงจงคอยอยู่ที่นี่ดูแลท่านปู่ ข้าจะไปพาพี่หู่กลับมา! เสี่ยวเถา ไปกัน"

"คุณหนู?" เสี่ยวเถาลังเลเล็กน้อย คุณหนูตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ก่อนหน้านี้คุณหนูถ้าพบกับเรื่องแบบนี้จะต้องร้อนรนเดินวนไปมา แม้จะกราดด่าบ้านสอง แต่ถ้าจะให้นางทำอะไรล่ะก็แน่นอนว่านางไม่กล้า มีแต่ต้องรอจนท่านผู้เฒ่ากำลังจิตใจดีขึ้นหน่อย แล้วค่อยฝืนออกไปบ้านสองด้วยตนเอง

"หยิบอาวุธ"

ฟู่จาวหนิงยังหยิบกระเป๋าเข็มเงินนั่นไปด้วย

ตอนจะออกไปจึงเห็นชิงอี ฟู่จาวหนิงตาเป็นประกาย "ชิงอี ยืมหน่อยได้ไหม?"

นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?!

"ใช่แล้ว คนนอกเองก็ยังพูดเช่นนี้ เขาลือกันไปทั่วแล้ว!"

"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด" ฮูหยินรองไม่เชื่อ "เจ้าคิดว่าอ๋องในแคว้นเจามีมากขนาดนั้นเลยหรือื? เดินกันเต็มถนน จนคว้าจับส่งๆ มาได้เช่นนั้นหรือ? ต่อให้คว้ามาได้ เขาจะรับฟู่จาวหนิงกลับไปแต่งงานได้หรือ?"

"แต่ทุกคนก็ล้วนพูดกันเช่นนี้ ท่านแม่ ท่านไม่รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนเป็นใครหรือ?"

ความฝันของฟู่หมิงจู คือแต่งงานกับจวนอ๋องแล้วเป็นพระชายา เรื่องการหมั้นหมายของรัฐทายาทเซ๊ยวกับฟู่จาวหนิงทำให้นางริษยามาเป็นสิบปีแล้ว เซียวเหยียนจิ่งตอนนี้แม้จะไม่ใช่อ๋อง แต่ก็เป็นรัฐทายาทนะ หลังจากนี้จะต้องได้อวยยศเป็นแน่

ยิ่งไปกว่านั้นรัฐทายาทเซียวเองก็หล่อมากด้วย น่าเสียดายที่ก่อนหน้าไม่ว่านางจะทำดีกับรัฐทายาทเซียวสักเท่าไร รัฐทายาทเซียวก็ไม่สนใจนางเลย

ฟู่หมิงจูรู้สึกว่ารัฐทายาทเซียวเป็นผู้ชายที่ดี หลังจากหมั้นหมายกับฟู่จาวหนิงจึงไม่สนใจคนอื่นอีก

วันนี้พอได้ยินฟู่จาวหนิงถอนหมั้นกับรัฐทายาทเซียวกลางถนน นางจึงดีใจออกนอกหน้า แต่ต่อมากลับได้ยินว่าฟู่จาวหนิงหันไปแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนเสียแล้ว!

อ๋องเจวี้ยนหรือ ไม่ใช่รัฐทายาทนะ หรือพูดก็คือ ฟู่จาวหนิงตอนนี้กลายเป็นพระชายาไปแล้วหรือ?

ฟู่หมิงจูริษยาจนแทบบ้า

นางโยนรัฐทายาทเซียวไว้หลังสมองแล้ว ตอนนี้อยากรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนคือคนแบบไหน!

ฮูหยินรองยังคงไม่เชื่อ "อ๋องเจวี้ยน ก็คืออ๋องเจวี้ยนน่ะสิ แต่เขาไม่อยู่ในเมืองหลวงมาโดยตลอด หลายปีมานี้ไม่มีใครเอ่ยถึงเขา น่าจะเป็นอ๋องที่เอ้อระเหอลอยชายคนหนึ่ง ไม่มีอำนาจแท้จริง ในราชวังเองก็คงไม่ได้เห็นเขาในสายตานักหรอก?"

บ้านสองสิบกว่าปีก่อนหน้าก็เป็นแค่ครอบครัวคนธรรมดาที่พอฝืนอยู่ใช้ชีวิตได้ไปวันวันในเมืองเล็กเท่านั้น ต่อมาพอรู้ว่าผู้เฒ่าฟู่มีชีวิตที่ดีในเมืองหลวง จึงยกขโยงครอบครัวเข้ามาพึ่งพา

ตัวตนฐานะของพวกเขาก่อนหน้านี้ จึงสัมผัสไม่ถึงระดับชั้นของราชสำนักเลย ดังนั้นฮูหยินรองถึงแม้จะเคยได้ยินอ๋องเจวี้ยน แต่ก็ไม่รู้สถานการณ์ที่ละเอียดของเขา

"แต่ด้านนอกล้วนลือกันว่ารัฐทายาทเซียวไม่กล้าเสียงดังต่อหน้าอ๋องเจวี้ยนเลยนะ" ฟู่หมิงจูร้องขึ้นมา